η πρώτη συνάντηση
Με κοίταξε διστακτικά,
ντροπαλά και μετά έκρυψε απότομα το πρόσωπό της στην αγκαλιά της μάνας της σαν
το πουλάκι που κρύβεται κάτω από τη μητρική φτερούγα. Μα η περιέργεια ήταν πιο
δυνατή απ’ την ντροπή κι αμέσως γύρισε και πάλι να με κοιτάξει μ’ εκείνα τα
μεγάλα γαλάζια μάτια που κρύβαν ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Οι μορφασμοί μου την έκαναν
να μην μπορεί πια να κρατήσει το λαμπερό της χαμόγελο και καθώς το πρόσωπό της άλλαζε,
τα ρόδινα λεπτά της χείλη άνοιξαν και δυο μικρά μαργαριταρένια δοντάκια έκαναν
την εμφάνισή τους. Τα παχουλά της ροδοκόκκινα μάγουλα υψώθηκαν κοντά στα κάτω
βλέφαρά της και το μικρό κουμπάκι της μυτούλας της φάνηκε να σουφρώνει ελαφρά.
Ήταν η πρώτη συνάντησή μας, σχεδόν ένα χρόνο μετά τη γέννησή της κι επιτέλους
είχα την ευκαιρία να τη δω μπροστά μου κι όχι από τις άψυχες φωτογραφίες που στόλιζαν
τον υπολογιστή μου. Ήταν πιο όμορφη και πιο γλυκιά απ’ ότι φανταζόμουν και δεν
μπορούσα να χορταίνω εκείνα τα πελώρια μπλε μάτια.
Πέρασαν οι πρώτες
στιγμές της ντροπής και ξαφνικά βρέθηκε στην αγκαλιά μου. Αφράτες καμπύλες
ξεδιπλωνόντουσαν μέχρι το τρυφερό της ποδαράκι με τα μικροσκοπικά δάχτυλα.
Αναμνήσεις άρχισαν να πλημυρίζουν το μυαλό μου σαν σκονισμένες κόλες ενός παλιού
βιβλίου. Οι αναμνήσεις όταν κάποτε κι εγώ κρατούσα στην αγκαλιά μου τα δικά μου
αγγελούδια. Δεν υπάρχει πιο όμορφο κι ειρηνικό συναίσθημα στον κόσμο από το
τρυφερό άγγιγμα ενός μωρού. Μια απόλυτη ηρεμία απλώνεται σε όλο σου το σώμα και
ένα συναίσθημα προστασίας να προσέξεις τον εύθραυστο θησαυρό που φωλιάζει μέσα
στην αγκαλιά σου. Θυμάμαι αμέτρητες φορές να κοιμάμαι με τα παιδιά μου
ξαπλωμένα πάνω στο στήθος μου, είναι ένας ανάλαφρος ύπνος, όχι βαρύς. Δεν
θέλεις να χάσεις εντελώς τις αισθήσεις σου γιατί δεν θες να χάσεις ούτε ένα
δευτερόλεπτο αυτής της απόλυτης ευτυχίας και ικανοποίησης. Τα λεπτά μικρά δάχτυλα του χεριού της άγγιξαν ερευνητικά
το πρόσωπό μου και διέκοψαν τις σκέψεις μου. Της φίλησα απαλά το μικρό της χέρι
και μου χάρισε και πάλι εκείνο το ακαταμάχητο χαμόγελό της. Οι μεγάλες γυριστές
βλεφαρίδες της άγγιζαν τα λεπτά της φρύδια και τα κατσαρά ξανθιά μαλλιά της ήταν
ανάκατα πάνω στο κεφάλι της. Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατάω κρατώντας την στην
αγκαλιά μου. Της μίλησα και της έδειξα κάτι δήθεν ενδιαφέρον μα περισσότερο
προσπαθούσα να δώσω παράταση στην επαφή μας πριν βαρεθεί και ζητήσει να γυρίσει
στη μητέρα της που καθόταν απολαμβάνοντας για λίγο την ηρεμία της. Με τα χέρια της
απλωμένα εκφράζοντας απορία κοιτούσε όλα όσα της έδειχνα και τα μάτια της μεγάλωναν
ακόμα πιο πολύ λες και κοιτούσε τον κόσμο γύρω της για πρώτη φορά. Αφέθηκα στον
υπνωτισμό του μωρού να κοιτάζω κι εγώ ανέμελος και να ερευνάω τον κόσμο λες κι
εγώ τον έβλεπα μέσα απ’ τα δικά της μάτια.
Αν μπορούσαμε
ποτέ να διατηρήσουμε μέσα μας αυτό το συναίσθημα είμαι σίγουρος πως η ομορφιά του
θα ζωγράφιζε τη ζωή μας με τα πιο ανεξίτηλα χρώματα και κάθε μέρα ίσως να ήταν
μια μέρα ελπίδας, μια μέρα που σίγουρα θα βλέπαμε και πάλι κάτι που δεν είχαμε
ποτέ ξαναδεί. Κι ο κόσμος θα ήταν και πάλι νέος λαμπερός και γεμάτος εκπλήξεις
κι ανεκπλήρωτα όνειρα που περιμένουν να γίνουν πραγματικότητα. Ας είσαι για πάντα καλά μικρό μου αγγελούδι
και να ξέρεις δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σε γνώρισα.(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
υπάρχουν κάποιες στιγμές που δείχνουν πολύ ασήμαντες, που δεν καθόρισαν κάποιο καθοριστικό γεγονός κι όμως, είναι ικανές να καθηλώσουν τους πρωταγωνιστές τους μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια στιγμή όπως ένα κοίταγμα, ένα άγγιγμα, μία επαφή. Μας την έδωσες τόσο αποθεωτικά που ειλικρινά αναρωτιέσαι αν τελικά ο άνθρωπος αξίζει όλο αυτό το σεβασμό που το σήμερα του έχει στερήσει.
Κρατάω αυτό το κείμενο στο πιο βαθύ συρτάρι της σκέψεις, της καρδιάς και του αρχείου μου :[
Γραμμένο από καρδιάς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά συγκινητικό. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσαν αυτά τα πέντε λεπτά να σου προκαλέσουν τόσα πολλά συναισθήματα. Σε ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφή