η θεραπεία της εργασίας
Κάθε δουλειά
είναι διαφορετική και κάθε ένας που έχει τη συγκεκριμένη δουλειά αντιδράει
διαφορετικά. Τι θέλω να πω; Πολλές φορές ακούμε τη δυσχέρεια ανθρώπων για τις εργασίες
τους, πως τις μισούν, πως δεν πληρώνονται αρκετά χρήματα, πως το αφεντικό τους είναι
δύσκολο και τους κάνει τη ζωή μαύρη και ούτω καθεξής. Πόσες φορές ακούσαμε
κάποιον να λέει: Αγαπώ τη δουλειά μου,
κάθε πρωί σηκώνομαι και ανυπομονώ να τρέξω εκεί… Ίσως να έχει ειπωθεί αλλά
είμαι σίγουρος πως είναι σπάνιο. Αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης όχι μόνο για
την Ελλάδα (ίσως περισσότερο όμως) αλλά και για όλο σχεδόν τον κόσμο εμείς οι
τυχεροί που δουλεύουμε προς ανταμοιβή όσο μικρή ή άδικη κι αν είναι,
αναρωτηθήκαμε ποτέ πως είναι να μην έχουμε καθόλου; Αναρωτηθήκαμε πως νιώθουν
αυτοί που απεγνωσμένα ζητούν ένα μεροκάματο; Αναρωτηθήκαμε πως νιώθουν ακόμα κι
αυτοί που ίσως να μην έχουν άμεση οικονομική ανάγκη αλλά και πάλι δεν μπορούν να
δρουν εργασία;
Έχοντας όλες τις παραπάνω
εμπειρίες, και τονίζω όλες ανεξαιρέτως, έχω βγάλει μερικά συμπεράσματα περί
εργασίας. Η εργασία είναι ένα είδος θεραπείας που ακόμα και ο πιο καλός ψυχολόγος/ψυχίατρος
δεν θα μπορούσε να προσφέρει! Ναι, θεραπεία ψυχής, θεραπεία πνευματικής υγείας,
θεραπεία σώματος και ναι φυσικά θεραπεία οικονομική. Η αδράνεια, το συναίσθημα
ότι δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι, η ρουτίνα της αρρύθμιστης ζωής είναι όλα
αρρώστιες πνευματικές. Η κατάθλιψη της ανεργίας μπορεί να σπρώξει κάποιον να χάνει
την εμπιστοσύνη του στις δυνάμεις του, πνευματικές και μη, να χάνει την αυτοπεποίθησή
του και σε τελική ανάλυση να έχει το συναίσθημα ότι έχει καταλήξει να είναι
κάποιο κοινωνικό έκτρωμα, ή κάποιο οστρακισμένο τέρας! Μια δουλειά που το
κατεστημένο μπορεί να λέει ότι καθορίζει μια βαρετή ρουτίνα, στο βάθος
προσφέρει μία τάξη και ένα προορισμό στη ζωή. Βλέπουμε πως κανονίζουμε τη ζωή μας
γύρω από την εργασία μας, μπορούμε να συνδέουμε τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ
γύρω από τον κεντρικό πυρήνα της εικόνας που λέγεται δουλειά. Ξέρω πως πολλοί
ίσως το βρίσκουν ενοχλητικό, ένα εμπόδιο σ’ αυτά που θα ‘θελαν να κάνουν
πραγματικά, όμως αν ψάξουν βαθιά θα καταλάβουν πως αυτό το «εμπόδιο» είναι το
αλάτι που νοστιμεύει μια βαρετή ζωή. Όλοι θα θέλαμε να κάτσουμε στην παραλία
του παραδείσου με τους φοίνικες πάνω από το κεφάλι μας αγναντεύοντας ατελείωτα
γαλάζιους ορίζοντες στο βάθος της θάλασσας. Ως πότε όμως και για πόσο; Είμαστε
ανήσυχα πλάσματα εμείς οι άνθρωποι και θέλουμε συνεχώς (είτε το καταλαβαίνουμε συνειδητά,
είτε ασυνείδητα) να έχουμε κάτι που μας συναρπάζει, μας προκαλεί και που μας αντιστέκεται
σαν εμπόδιο ώστε εμείς να μπορούμε με την ευφυΐα μας να το ξεπεράσουμε.
Η εργασία μας δίνει
αυτό το εμπόδιο, όσο κι αν την βρίσκουμε βαρετή, βλακώδεις ή επαναληπτική. Η
εργασία μας θεραπεύει συνειδητά μα και ασυνείδητα και προσφέρει ένα νόημα κι
ένα προορισμό στη ζωή μας. Το πώς θα χειριστούμε το δώρο της εργασίας και πόσα
μπορεί να μας προσφέρει, τα φρούτα που μπορούμε να αποκομίσουμε είναι καθαρά
προσωπικό. Ας μην ξεχνάμε ότι θα λάβουμε ανάλογα με αυτά που θα συνεισφέρουμε…(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το