κυματίζοvτας σκέψεις ~ το τελευταίο ποίημα του έρωτα

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

το τελευταίο ποίημα του έρωτα

Άρης Δικταίος

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Δός μου τὴν ἡδονὴ τῆς ἡδονῆς,
ζωὴ τῆς ζωῆς, τῆς μέθης νύχτα,
ὀδύνη.
Τὸ ἐρωτικὸν ἀπόσταγμα μοῦ ἡδύνει
τὴν ὑπερφίαλη σκέψη ποὺ πονεῖ.
Μόνο, τὴ γεύση ἀγάπησα μόνο, ὤ
πονῶ πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴν αἴσθησή του
χώρου
τῆς γῆς, πέρ᾿ ἀπ᾿ τὰ μάκρη αὐτὰ
πονῶ!
Δὲ νιώθω, δὲν αἰσθάνομαι καθὼς
ἄνθρωπος, μὰ αἰσθάνομαι θεὸς
κι ὡς θεὸς ζοῦσα, μεθοῦσα, πλήρης
ἀπὸ ἔρωτα καὶ δόξα κι ὀμορφιά...
Πάνω στὰ σουβλερὰ καρφιά,
σὰν ἀσκητὴς ἔλα κι ἐσὺ νὰ γείρεις,
τὸν ἴλιγγο νὰ δεῖς, τὸ δέος νὰ δεῖς,
νὰ φτάσεις στὴ σιγὴ καὶ στὸ κενὸ
νὰ φτάσεις,
κι ὡς ἄνθος τὸν ἑαυτό σου νὰ μαδεῖς.
Κι ὅταν σταθεῖς στὸ τελευταῖο σκαλὶ
τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ πόνου, ἕνα φιλὶ
ἀπὸ τὴν πεῖρα τὴν τόση νὰ κρατεῖς:
φιλὶ ἄγριο καὶ ζεστὸ νὰ μὲ δαμάσεις.

Ο έρωτας είναι στ’ αλήθεια η ηδονή της ζωής...είναι αυτό το συναίσθημα πιο πάνω από τη μέθη του κρασιού, πιο πάνω από τις μικρές και μικροπρόθεσμες απολαύσεις. Είναι ένας γλυκός μαζοχισμός που πονάει τόσο μα τόσο όμορφα κι απολαμβάνεις τον πόνο γιατί μέσα του κρύβεται μια απίθανη χαρά, ένα συναίσθημα που σε ανεβάζει σε άλλους ουρανούς και σε κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά του σαν πουπουλένιο σύννεφο. Ποιο είναι όμως το “άγριο και ζεστό” φιλί της πείρας; Είναι ο κρυφός πόνος που μένει μαζί σου για πάντα ή μήπως απλά είναι η εμπειρία που ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου;

Πολλές οι εκδοχές της τελευταίας στροφής αλλά εγώ το βλέπω μόνο με ένα τρόπο. Μόνο αυτός που ένιωσε το συναρπαστικό συναίσθημα του έρωτα και που πληγώθηκε βαθιά με το σουβλερό καρφί του πόνου του μπορεί να “δαμάσει” κάποιον με την ίδια εμπειρία. Ίσως οι δυο τους μπορέσουν να αναστήσουν το “θεϊκό” συναίσθημα του έρωτα και να γράψουν μαζί το τελευταίο του ποίημα(_)

---

 

μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας