οι τσουκνίδες
Μια ήσυχη Κυριακή
ξημέρωσε, βουβή σχεδόν από ανθρώπινους
θορύβους, σκυθρωπή από την ελαφριά συννεφιά που πολεμούσε το πρώτο φως της
ημέρας. Από μακριά ακουγόντουσαν κελαηδίσματα πουλιών κι ένα συνεχόμενο υπόκωφο
γρύλισμα των νυσταγμένων γρύλων. Το ψυχρό αεράκι προμηνούσε τον ερχομό του
Σεπτέμβρη και τη φθινοπωρινή αλλαγή του καιρού. Άλλο ένα καλοκαίρι έφευγε για
πάντα κι ο άπονος χρόνος που δεν σταματά ποτέ προχωρούσε χωρίς να κοιτάζει πίσω
του. Έκανα ένα σύντομο αναλογισμό της
ζωής μου και προσπάθησα να βρω την άκρη του νήματος της Αριάδνης μα το σκοτάδι
του λαβύρινθου δεν με βοήθησε. Πως
έφτασα ως εδώ φορτωμένος με τόσα καλοκαίρια πάνω στους ώμους μου, με χαρές και
λύπες και ατέλειωτες περιπέτειες, χαμένα όνειρα μα και γλυκές, μοναδικές
στιγμές. Μπορεί η ύπαρξή μου να είναι ασήμαντη στο χάος των αιώνων αλλά
τουλάχιστον ήξερα πως άφησα μια μικρή σφραγίδα να με αντιπροσωπεύει μέσα στα
πρόσωπα των παιδιών μου. Σε μόνο λίγα χρόνια δισέγγονα και τρισέγγονα μπορεί
καν να μην ξέρουν ποιος ήμουν εγώ αλλά το αίμα μου θα κυλάει μέσα στις φλέβες
τους κι αυτό μου φτάνει.
Αμέτρητα τα
πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή μας, μα μοιάζει πως η σφαίρα της ζωής
περιστρέφεται γύρω από τα ίδια άτομα που όσο κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε, να τα
αποκλείσουμε από το δρόμο μας αυτά συνεχίζουν να εμφανίζονται σαν ενοχλητικές
τσουκνίδες που φυτρώνουν ασταμάτητα μέσα στον κήπο μας. Τα κεφάλαια του βιβλίου μπορεί να τελειώνουν,
μα οι χαρακτήρες συνεχίζουν να εμφανίζονται, νεκροί ή όχι, μέχρι το τέλος του
βιβλίου. Το φως της ημέρας δυνάμωσε τώρα μα η συννεφιά επέμενε να κρύβει των
ήλιο κάνοντας την πρωινή ψύχρα να παγώνει τα ακροδάχτυλά μου. Ωραία η μοναξιά,
η αυτοσυγκέντρωση, ο αναλογισμός μα συνάμα κάνει να πονάνε περισσότερο τα
φαντάσματα που προσπαθώ να κλείσω στη ντουλάπα. Ξέρω πως όσο κι αν προσπαθήσω
δεν θα μπορέσω ποτέ να εξαλείψω τον πόνο από τις παλιές πληγές, να αποσιωπήσω
τη συνείδησή μου που με τυραννάει υπενθυμίζοντάς μου τα λάθη μου και τις
εσφαλμένες μου κινήσεις. Δυστυχώς η ζωή
δεν έχει κουμπί επανεκκίνησης κι απλά μαζεύεις τα κομμάτια σου και προχωρείς με
ότι σου έχει μείνει. Ναι, προχωρώ κι εγώ, προχωρώ συντονισμένος με τα «πρέπει»
μου κι αναλαμβάνω τις ευθύνες μου για τις οποίες μόνο εγώ πρέπει να δώσω λόγο. Κι
οι «τσουκνίδες» φυτρώνουν και πάλι για να σε φέρνουν πίσω, να σε τραβάνε στο
παρελθόν και να σου λένε πως το βιβλίο δεν τέλειωσε ακόμα…
Ένα κοράκι έκραξε
τη βραχνή ενοχλητική του φωνή κι έκοψε σαν ξυράφι την πρωινή ηρεμία. Σήμερα
είναι Κυριακή, αύριο η ρουτίνα συνεχίζεται κι οι σκέψεις θα μπουν στο ράφι
μέχρι την επόμενη πάλι φορά. Αύριο καινούρια εβδομάδα, καιρός για νέα λάθη,
ευκαιρία για θριάμβους και ήττες και ναι, ίσως και νέες τσουκνίδες να φυτρώσουν
και πάλι. Όλα αλλάζουν μα στο τέλος όλα παραμένουν τα ίδια(_)
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το