ΜΥΘΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ το φάντασμα της αδελφότητας

Μια φορά σε έναν καιρό το πλοίο αγκυροβολούσε στο λιμάνι σε μια ζεστή ηλιόλουστη μέρα. Οι γλάροι καλωσόριζαν το τεράστιο μηχανοκίνητο πλεούμενο και οι τσιριχτές φωνές τους, έδιναν το σύνθημα για την μπουκαπόρτα που σε λίγο θα κατέβαινε δίνοντας το έναυσμα στους εκατοντάδες επιβάτες να ξεχυθούν στην καυτή άσφαλτο. “Α! Ρέθυμνο. Η παραδεισένια πολιτεία” αναφώνησε ένας μεσήλικας καθώς έβγαινε δίπλα από έναν νεαρό.

Ο νεαρός ήταν μέσου ύψους με περιποιημένα ρούχα και ελαφρώς ατημέλητα μαλλιά και γένια. Μαζί του είχε δύο βαλίτσες και μία τσάντα στην πλάτη του. Κατευθύνθηκε σε ένα από τα λευκά ταξί που περίμεναν στην μακριά ουρά για την επόμενη κούρσα.

- “Που πάμε φιλαράκο”; ρώτησε πεταχτά ο οδηγός.

- “Στο Πανεπιστήμιο” απάντησε με αυτοπεποίθηση ο νεαρός.

- “Α! Φοιτητής έτσι; Και αν κρίνω από τις αποσκευές πρέπει να είσαι και καινούριος. Φίλε θα το λατρέψεις εδώ. Όταν με το καλό τελειώσεις, θα έρχεσαι μετά κάθε χρόνο για διακοπές. Εδώ θα βρεις την καλύτερη διασκέδαση, την καλύτερη ζωή και ότι άλλο θέλεις. Πως σε λένε μικρέ”;

- “Τίμη. Είμαι από τη Θεσσαλονίκη και ξέρω, έχω διαβάσει για εδώ. Η καλύτερη φοιτητική ζωή είναι στο Ρέθυμνο”!

Το αυτοκίνητο έφτασε στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου όπου ο Τίμης θαύμασε την θέα της πόλης και της θάλασσας από εκεί ψηλά που βρισκόταν. Αμέσως μετά κατευθύνθηκε στα γραφεία του Πανεπιστημίου για να του δοθεί το δωμάτιο που του αντιστοιχούσε στις φοιτητικές εστίες, αφού ο Τίμης είχε ήδη κάνει τα δικαιολογητικά του και είχε κερδίσει μία από τις θέσεις.

Είχε περάσει ήδη ένας μήνας από τότε που ξεκίνησαν τα μαθήματα, είχε εγκλιματιστεί στην πόλη του Ρεθύμνου και είχε κάνει τις πρώτες του παρέες. Ο Τίμης βέβαια ήταν ανήσυχο πνεύμα, είχε ακούσει τόσα πολλά για την φοιτητική ζωή στο Ρέθυμνο και ήθελε να επιβεβαιώσει πως δεν θα έχανε τίποτα. Σε αυτό συνέβαλε και ο συγκάτοικος του στο δωμάτιο, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος και σίγουρα θα μπορούσε να του δώσει μερικές συμβουλές ακόμα κι αν λόγω ηλικίας δεν έκαναν παρέα.

- “Γιώργο, εσύ είσαι σε κανένα κόμμα; Με βρήκανε κάτι παιδιά από τους ‘Ελεύθερους’. Μου φάνηκε σαν να τα έλεγαν καλά. Εμένα δε με ενδιαφέρουν τα πολιτικά, όμως έχω ακούσει πως αν ασχοληθείς με τα πολιτικά, μπορείς να συμμετέχεις στις καλύτερες παρέες, στα καλύτερα πάρτι και να μαθαίνεις για ότι καλύτερο συμβαίνει εδώ και στην πόλη” έλεγε στον συγκάτοικο του με σιγουριά και ενθουσιασμό.

- “Κάπως έτσι είναι, αλλά όλοι στα φοιτητικά κόμματα είναι τσιράκια των μεγάλων κομμάτων. Μπορεί να έχουν καλή ζωή, όμως τρέχουν όλη την ώρα και είναι όλοι κομματόσκυλα. Αν θες να έχεις τα χαρακτηριστικά που έχουν αυτοί και πολύ περισσότερα καλά στην ζωή σου εδώ, έλα μαζί μας. Εμείς έχουμε φτιάξει μία αδελφότητα που είναι κλειστή. Δεχόμαστε μέλη μόνο αφότου περάσουν μια σειρά από δοκιμασίες, όμως τα μέλη μας έχουν την δική μας προστασία και έχουν πολλές παροχές και σε παρέες και σε πάρτι και σε γυναίκες και...”

- “…Ωπα φίλε! Βάλε με μέσα. Θέλω κι εγώ” είπε χωρίς να το σκεφτεί πολύ.

Πράγματι οι δυο τους βρέθηκαν λίγο έξω από το Ρέθυμνο σε μια ορεινή περιοχή όχι κοντά σε κάποιο χωριό. Ο Γιώργος είχε κάνει μερικά τηλεφωνήματα στην διαδρομή και πολύ σύντομα ήταν αρκετοί νέοι σε εκείνο το μέρος. Ένας από αυτούς, φορούσε γυαλιά ηλίου, είχε ξυρισμένο κεφάλι και παράξενο σχέδιο στα γένια του, όπως και ένα τατουάζ.

- “Ο Τίμης έτσι; Εδώ φίλε δεν παίζουμε. Έχουμε πολλούς τρόπους να περνάμε καλά και ποτέ δεν αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα επειδή είμαστε φαντάσματα. Δεν έχουμε γραφεία, δεν έχουμε υπογραφές, δεν έχουμε όνομα. Είμαστε μία αδελφότητα φοιτητών και τα μέλη μας έχουν λόγο. Και ο λόγος ποτέ δεν προδίδεται σ’ εμάς, γιατί ο ένας παρακολουθεί τον άλλο κι έτσι κανείς δεν προλαβαίνει να λοξοδρομήσει…” είπε ο τύπος με αυστηρό ύφος.

Ο Τίμης έγνεψε θετικά και σύντομα ξεκίνησε μια διαδικασία δοκιμασιών που σίγουρα δεν περίμενε.

Οι υπόλοιποι της παρέας τον έβαλαν να κάνει διάφορα πράγματα, όπως το να περάσει μέσα από φωτιές, να κόψει ένα δέντρο, να μονομαχήσει με ένα άλλο μέλος της ομάδας, να κατέβει στην πόλη και να σταματήσει αυτοκίνητα για να περάσουν γυναίκες με μωρά ή άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, πράγματα που ο Τίμης έκανε μάλλον εύκολα. Όταν ήρθε το βράδυ ο Τίμης ήταν εξουθενωμένος και η παρέα του, τον οδήγησε ξανά στο βουνό. Εκεί είδε διαφορετικό σκηνικό, αφού οι υπόλοιποι είχαν φροντίσει να στήσουν σκηνές και πάγκους με ποτά, ενώ για πρώτη φορά ο Τίμης έβλεπε και γυναίκες και μάλιστα ωραίες γυναίκες. “Τίμη τώρα χαλαρώνουμε, όμως και αυτά είναι μέρος της δοκιμασίας”, του φώναξε κάποιος και του έκλεισε το μάτι δείχνοντας του μία ωραία κοπέλα. Ο Τίμης προσέγγισε την κοπέλα όμως λίγο πριν την φτάσει ένα άλλο μέλος τον σταμάτησε: “Περίμενε. Πρέπει να πιεις πρώτα απ’ το ποτό της αδελφότητας” του είπε και του έδωσε ένα μικρό διάφανο μπουκαλάκι με ένα ποτό σε πράσινο χρώμα. Ο Τίμης δεν το σκέφτηκε. Το ήπιε πολύ γρήγορα και πολύ σύντομα άρχισε να ζαλίζεται μεν, με ένα αίσθημα ευφορίας όμως. Ήταν πολύ κουρασμένος για ερωτήσεις κι έτσι απλά πλησίασε την κοπέλα. Εκείνη του χαμογέλασε και χωρίς να χάσουν χρόνο βρέθηκαν σε μία από τις σκηνές όπου ο Τίμης πέρασε πολύ, πολύ ωραία!

Η νύχτα δεν είχε τελειώσει ακόμα και ούτε και οι δοκιμασίες για τον Τίμη. Ο Γιώργος και κάποιοι άλλοι έφεραν τσιγάρα τα οποία άναψαν και προσέφεραν σε όλους.

- “Δεν καπνίζω, ευχαριστώ” είπε ο Τίμης.

- “Δεν έχεις επιλογή φίλε. Είναι μέρος της μύησης. Απλά κάνε το” του απάντησε επιτακτικά ένα από τα μέλη.

- “Όχι-όχι. Αυτό δεν χρειάζεται” επέμενε ο Τίμης, όταν από του πουθενά ήρθε μπροστά του ο αρχηγός της αδελφότητας.

- “Τίμη σήμερα τα πήγες καλά. Όμως έχεις ένα τελευταίο βήμα που δεν μπορείς να αρνηθείς. Ξέρω πως δεν το έχεις δοκιμάσει, όμως αυτό εδώ είναι ξεχωριστό. Το φτιάχνουμε μόνοι μας και θα σου αρέσει” προσπάθησε να τον πείσει.

- “Όχι φίλε αυτό δεν το κάνω. Δεν είναι ότι δεν μπορώ…” είπε παίρνοντας το τσιγάρο από το διπλανό μέλος και ρουφώντας το πεταχτά και συνέχισε: “…απλά δεν θέλω”.

- “Ξεχωρίζεις το πρόσωπο σου από τα άλλα μέλη και αυτό δεν είναι σωστό. Είμαστε όλοι ισότιμοι. Όμως αν το θες έτσι, ας είναι. Απλά θέλω να ξέρεις και το φωνάζω για να το ακούσεις καλά. Αυτά είναι ναρκωτικά και τα καλλιεργούμε εμείς, κάπου εκεί στα βουνά. Τα δίνουμε στους φοιτητές που τα ζητούν και το ίδιο θα κάνεις κι εσύ όταν χρειάζεται. Τώρα συνέχισε την βραδιά σου”. Ο αρχηγός ήταν σαφής και ο Τίμης δεν αρνήθηκε τη νέα συμφωνία, οπότε επέστρεψε στην σκηνή όπου τον περίμεναν δύο άλλες κοπέλες για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Το ίδιο ευχάριστα πέρασαν και οι επόμενες ημέρες. Ο Τίμης παρέδιδε μικρά σακουλάκια με ναρκωτικά αρκετά συχνά και παρότι δεν του άρεσε είχε ξεπληρωθεί από τις παροχές και την ποιότητα ζωής που του προσέφερε η αδελφότητα. Μία από αυτές τις ημέρες του ζητήθηκε να παραδώσει ένα πακέτο σε κάτι συμφοιτητές του. Ήταν ναρκωτικά και ο Τίμης έπρεπε να τα δώσει σε δύο παιδιά που γνώρισε από τη σχολή και που ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι ήταν χρήστες αφού έκαναν και παρέα πολύ συχνά. Ο Τίμης παρέδωσε το πακέτο όμως όλη του η ψυχολογία άλλαξε. Ίσως είχε ένα υπέροχο ξεκίνημα ως φοιτητής με εύκολη πρόσβαση σε κορίτσια, διασκέδαση και αναγνώριση στην πανεπιστημιακή κοινότητα, όμως για πρώτη φορά άρχισε να προβληματίζεται για το πόσο σωστό είναι αυτό που κάνει. Ήταν σίγουρος πως κάτι άσχημο κρυβόταν πίσω από την αδελφότητα, απλά ως τώρα δεν τον συνέφερε να το παραδεχτεί.

Ήταν όμως ανήσυχο πλάσμα και η ανησυχία του τον οδήγησε στο Ηράκλειο. Πριν μήνες είχε ακούσει στις ειδήσεις για την Μονάδα Ανεξιχνίαστων Εγκλημάτων Κρήτης και το πως αυτή έκλεισε. Ο Τίμης όμως πίστευε πως θα μπορούσε να βρει κάποιο ή κάποια από τα μέλη της ομάδας και οι έρευνες που έκανε πριν πάει στο Ηράκλειο, δεν ήταν άκαρπες. Έφτασε σε μία καφετέρια όπου συνάντησε τον Σπύρο Θαλασσινό και τον Όμηρο Κανόμπη τους οποίους και αναγνώρισε από την τηλεόραση και έσπευσε να τους προσεγγίσει:

- “Ξέρω ποιοι είστε και ξέρω πως είσαστε η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Αυτό που δεν ξέρω είναι γιατί σας έκλεισαν, όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να τα παρατήσετε. Σας έχω μια σοβαρή αποστολή και πρέπει να την αναλάβετε” άρχισε να τους λέει όσο πιο πειστικά μπορούσε.

- “Δεν είμαστε αστυνομικοί πια, νεαρέ. Οπότε αν χρειάζεσαι κάτι πρέπει να μεταβείς στο πλησιέστερο τμήμα” απάντησε χαμογελώντας ο Θαλασσινός που απογοήτευσε τον Τίμη.

- “Αν πάω στην αστυνομία θα μαθευτεί γιατί με παρακολουθούν και τότε δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη μου” εξήγησε φοβισμένα εκείνος.

- “Ας ακούσουμε τι σου συμβαίνει φίλε. Όχι πως θα σε βοηθήσουμε, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να σε ακούσουμε” συμπλήρωσε ο Όμηρος.

Ο Τίμης τους εξήγησε όλο το ιστορικό της συμμετοχής του στην αδελφότητα και μετά από πολλές ώρες περιγραφών και ερωταπαντήσεων, ο Όμηρος έδειξε ενδιαφέρον για την υπόθεση, κράτησε τα στοιχεία του φοιτητή και του ζήτησε να γυρίσει πίσω στο Ρέθυμνο χωρίς να αλλάξει κάτι στις συνήθειες του. Όπως κι έγινε.

Στο μεταξύ ο Κανόμπης ζήτησε από τον Θαλασσινό να ασχοληθούν έστω ερασιτεχνικά για να γεμίσουν την ώρα τους με αυτό που αγαπούν περισσότερο απ’ οτιδήποτε να κάνουν: Να πιάνουν εγκληματίες! Ο Όμηρος κάλεσε την Ουρανία και μαζί έψαξαν για ότι περισσότερο μπορούσαν να βρουν για την αδελφότητα. Χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα όμως αφού η αδελφότητα ήταν πραγματικά ένα φάντασμα, όπως και ο ίδιος ο αρχηγός της, είχε πει.

Το επόμενο βήμα για την ομάδα ήταν να μεταβεί στο Ρέθυμνο όπου και νοίκιασε ένα μικρό διαμέρισμα στην παλιά πόλη. Από εκεί ξεκίνησαν να συλλέγουν στοιχεία και άρχισαν να παρακολουθούν φοιτητές με βάση τις υποδείξεις του Τίμη. Για την ομάδα ήταν πολύ εύκολο έχοντας ένα άτομο από μέσα, να βρουν τα μέλη που ήταν όλα φοιτητές, όμως ήξεραν πως οι φοιτητές ήταν όλοι πιόνια και ο αρχηγός θα ήταν πιο δύσκολη υπόθεση. Πράγματι, εύκολα έμαθαν πως ο τύπος όπως τον περιέγραφε ο Τίμης δεν ήταν φοιτητής, ενώ το γεγονός ότι η αδελφότητα δεν είχε ούτε γραφεία, ούτε όνομα, ούτε νομική υπόσταση στο Πανεπιστήμιο, περιέπλεκε περισσότερο τα πράγματα.

Από την άλλη μεριά, μπορεί ο Τίμης να είχε οδηγίες να μην αλλάξει την συμπεριφορά του στα μέλη της αδελφότητας, δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και με την αδελφότητα προς αυτόν. Κανένας δεν έδωσε ξανά ναρκωτικά στον Τίμη για να παραδώσει, ενώ καμία εκδήλωση δεν διοργανωνόταν από τα μέλη το τελευταίο διάστημα.

Ένα βράδυ στο δωμάτιο της εστίας, ο Τίμης άρχισε να ρωτάει τον Γιώργο για τον αρχηγό.  “’Ότι ξέρεις, ξέρω. Δεν ρωτάμε για τον αρχηγό. Ειδικά ένας νέος σαν εσένα¨ απάντησε κοφτά ο Γιώργος. Ο Τίμης δεν αισθανόταν πλέον ιδιαίτερα επιθυμητός στην αδελφότητα, ακόμα κι αν για πολλούς μήνες είχε γευτεί την απόλυτη δόξα.

Μετά από καιρό ο Τίμης κατευθυνόταν στο αμφιθέατρο περνώντας από τον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου. Εκεί, είδε έναν τεράστιο μαύρο σκύλο να έρχεται κατά πάνω του. Ο Τίμης φοβήθηκε πως θα του επιτεθεί, όμως όταν ο σκύλος έφτασε μπροστά του, έδειξε απόλυτα ήρεμος και απελευθέρωσε με το στόμα του ένα χαρτάκι. Ο Τίμης διάβασε το χαρτάκι και το έβαλε στην τσέπη του. Στο περιθώριο του μαθήματος, πρότεινε σε μερικούς συμφοιτητές του να βγουν το βράδυ για ποτό στην παλιά πόλη.

Πράγματι, το βράδυ ο Τίμης με μία παρέα από τη σχολή του βρέθηκαν σε ένα από τα πιο ζωντανά σημεία της Ελλάδας. Η παλιά πόλη είναι γεμάτη από ταβερνάκια, καφετέριες και μπαρ τα οποία κάθε βράδυ πλημμυρίζουν από φοιτητές αλλά και ντόπιους. Το τέλειο μέρος για να χαθείς, να διασκεδάσεις και να γεμίσεις έντονα τον χρόνο σου! Η παρέα βρέθηκε σε συγκεκριμένο μπαρ κατόπιν υπόδειξης του Τίμη και σύντομα ο ίδιος άρχισε να κοιτάει στα σημεία που ποτέ κανείς δεν κοιτάει σε ένα μπαρ.

Σε λίγα λεπτά η παρέα έμεινε άφωνη όταν μία όμορφη κοπέλα πλησίασε τον Τίμη και άρχισε να τον φλερτάρει. “Με λένε Ουρανία” του συστήθηκε γρήγορα για να καταλάβει και ο ίδιος με ποιους είχε να κάνει και πως όλα ήταν μέρος του σχεδίου. Ο Τίμης υπέδειξε κάποιον από μακριά με πολύ διακριτικότητα και σύντομα η Ουρανία πλησίαζε τον Γιώργο που βρισκόταν λίγο πιο πέρα και κάτι του είπε στο αυτί υπό τον εκκωφαντικό θόρυβο της μουσικής. “Δεν σε ξέρω. Είσαι καινούρια. Έλα μαζί μου”. Η Ουρανία ακολούθησε τον Γιώργο στο πίσω μέρος του μπαρ. Εκεί περίμεναν άλλα μέλη της αδελφότητας όπου και την ενημέρωσαν για το πως συναλλάσσονται με τους πελάτες που ζητούν ναρκωτικά. Η Ουρανία συμφώνησε και αγόρασε το πρώτο σακουλάκι, γύρισε για λίγο στο μπαρ, ήπιε ένα ποτό και έφυγε.

Ξέροντας πως η Ουρανία είναι στο μπαρ ο Θαλασσινός και ο Κανόμπης άρχισαν να ακολουθούν μέλη της αδελφότητας αφού θεώρησαν ύποπτο το ότι μαζεύτηκαν τουλάχιστον εφτά από αυτούς και επιβιβάστηκαν σε όχημα με το οποίο τελικά έφυγαν. Οι δύο πρώην αστυνομικοί αδυνατούσαν να συνεχίσουν την παρακολούθηση αφού το όχημα έβγαινε από το Ρέθυμνο και θα ήταν εύκολο να αντιληφθούν ότι παρακολουθούνται, έτσι ο Σπύρος έκανε πίσω. “Μη φοβάσαι, το απόγευμα τοποθέτησα συσκευή εντοπισμού. Ας κρατήσουμε μία απόσταση” καθησύχασε τον συνεργάτη του και συνέχισε πιο αργά. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο πομπός έδειχνε πως στο σημείο δεν υπήρχε γνωστός δρόμος, σύμφωνα με το GPS κι έτσι οι δύο συνεργάτες προχωρούσαν με μεγάλη προσοχή. Όταν ο πομπός σταμάτησε, δεν συνέχισαν για πολύ. Κράτησαν απόσταση ασφαλείας και συνέχισαν με τα πόδια. Η επιμονή τους αντάμειψε αφού βρήκαν πολύ φως και επιτέλους τον αρχηγό όπως ο Τίμης τον είχε περιγράψει. Ο Θαλασσινός και ο Κανόμπης είχαν μαζί τους τον Πρώτο και παρακολουθούσαν για λίγο την αδελφότητα. Οι περισσότεροι έκαναν χρήση ναρκωτικών ενώ ο αρχηγός τους κάτι τους έλεγε.

Ήταν το καλύτερο σημείο για να επιτεθούν: “Αστυνομία, ακίνητοι!” φώναξαν ακόμα κι βρισκόντουσαν σε διαθεσιμότητα και προσπάθησαν να τους ακινητοποιήσουν με τα όπλα. Οι φοιτητές πανικοβλήθηκαν και οι περισσότεροι έπεσαν στα γόνατα υψώνοντας τα χέρια τους, όμως ο αρχηγός πήρε αστραπιαία ένα αυτόματο με το οποίο άρχισε να πυροβολεί κατά ρυπάς καθώς προσπαθούσε να μπει στο όχημα που ήταν παράπλευρα για να διαφύγει. Από τους πυροβολισμούς τραυματίστηκε θανάσιμα ένας από τους φοιτητές. Οι αστυνομικοί έδεσαν τα μέλη της αδελφότητας και ο Θαλασσινός πήρε ένα γρήγορο τηλεφώνημα στην αστυνομία δηλώνοντας τα στοιχεία του αυτοκινήτου με το οποίο είχε διαφύγει ο αρχηγός αλλά και τις συντεταγμένες που συνεχώς έπαιρνε από τον πομπό. Ύστερα έμειναν εκεί περιμένοντας να έρθει κάποιος ως εκεί και να συλλάβει τους υπόλοιπους.

Την ίδια ώρα -πίσω στην πόλη- λίγα μέτρα πιο πέρα από το μπαρ ένα συνθηματικό σφύριγμα ακούστηκε από το σκοτεινό στενό δρομάκι που μόλις είχε προσπεράσει η Ουρανία φεύγοντας απ’ το μπαρ. Εκείνη πλησίασε και χωρίς να προλάβει να αντιδράσει δύο νέοι την είχαν ακινητοποιήσει. Ο ένας από αυτούς ήταν ο Γιώργος που είπε: “Νομίζετε πως μόνο εσείς παρακολουθείτε εμάς; Μας περνάτε για χαζούς; Όταν τελειώσουμε μαζί σου θα είσαι αγνώριστη και ύστερα θα σε βιάσουμε για να μην καταλάβει κανείς τα κίνητρά μας”. Οι δύο νέοι μόλις είχαν αρχίσει τις προσπάθειές τους να την κακοποιήσουν, όταν βήματα και μια βαθιά ανάσα ακούστηκαν. Ξάφνου μια σκιά από το σκοτάδι επιτέθηκε και στους δύο καταφέρνοντας να τους χτυπήσει με ένα σπασμένο μπουκάλι που είχε στα χέρια του. Η Ουρανία κατάφερε να σηκωθεί και να ζητήσει βοήθεια λίγο πιο πέρα, ενώ και η αστυνομία που είχε κινητοποιηθεί σε τρία μέτωπα, έφτασε σύντομα.

Κάπου στην Εθνική Οδό η αστυνομία σταμάτησε και τον αρχηγό της αδελφότητας ο οποίος την επόμενη μέρα ανακαλύφθηκε πως είχε στην κατοχή του εκτάσεις στα ορεινά του Ρεθύμνου οι οποίες όταν ελέγχθηκαν βρέθηκαν αμέτρητες χασισοφυτείες. Οι φοιτητές-μέλη της αδελφότητας συνελήφθηκαν για κατοχή και διακίνηση, ενώ αποβλήθηκαν και από το Πανεπιστήμιο.

Την επόμενη μέρα ο Τίμης βρέθηκε με τα μέλη της Μ.Α.Ε.Κ. τα οποία τον ευχαρίστησαν που έσωσε την Ουρανία ενώ του είχαν και μία έκπληξη: “Φίλε είσαι πολύ εντάξει παιδί και σου χρωστάμε που μας έβαλες ξανά στο παιχνίδι. Όταν έχεις κενό από τα μαθήματά σου, θα σε περιμένουμε για να μπεις στην ομάδα. Νομίζω πως ένα νέο παιδί, μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμο” είπε ο Όμηρος, σκορπώντας τον ενθουσιασμό στον Τίμη.

Η ομάδα είχε επιστρέψει για τα καλά. Και πλέον θα ήταν ανεξάρτητη από την αστυνομία, αλλά σε παράλληλο δρόμο με αυτή. Ο αρχηγός πρότεινε στα μέλη της Μ.Α.Ε.Κ. να δρουν μεν ανεξάρτητα, αλλά τους πρότεινε να έχουν μία υποτυπώδη συνεργασία. Μία νέα ημέρα για την Μ.Α.Ε.Κ. ξεκίνησε.

:[

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΑΞΙΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΥΘΟ