αποκωδικοποιώντας τα μηνύματα της θρησκείας προβληματιζόμαστε σε ζητήματα της κοινωνίας
Από την συνομιλία του Ιησού με τον λεγόμενο «νυκτερινό» μαθητή Νικόδημο, μέρος της οποίας παρουσιάζεται στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αποκαλύπτεται, με εμφαντικό τρόπο, η άμεση και απόλυτη σχέση και σύνδεση της πίστεως στον Θεό με την σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής. Ο ίδιος ο Κύριος θα λέγαμε ότι δεσμεύεται ενώπιον του ανθρωπίνου γένους λέγοντας ότι πας ο πιστεύων εις αυτόν (δηλ. στον Θεό) μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.
Η ομολογία της πίστεως, κυρίως στα πρώτα χρόνια της Χριστιανικής ιστορίας, αλλά και σε μετέπειτα δύσκολες και έμπονες για την Εκκλησία εποχές, δεν ήταν απλή υπόθεση. Οι Χριστιανοί των χρονικών εκείνων περιόδων είχαν να αντιπαλέψουν αντίθεες και αντίχριστες πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις, οι οποίες δεν ήταν σε θέση ν’ ανεχθούν την νέα και μόνη αληθινή πίστη στον Τριαδικό Θεό, η οποία ερχόταν να σαρώσει «τα είδωλα των εθνών» και να επαναδρομολογήσει τον πεπτωκότα, λόγω της αμαρτίας, άνθρωπο στον Ευαγγελικό δρόμο της του Χριστού Εκκλησίας. Γι’ αυτό, το κόστος της πίστεως ήταν βαρύ και έφθανε μέχρι και αυτού του μαρτυρίου μέσα από πλήθος Αγίων Μαρτύρων, ηρωικών προτύπων αληθινής και καρδιακής πίστεως.
Στην εποχή μας, εποχή ελευθερίας και δημοκρατίας, στα περισσότερα μέρη της γης, η πίστη δεν διώκεται, δεν λογοδοτεί ενώπιον εθνών και βασιλέων, δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον ως δικαίωμα, για κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Παρόλα αυτά, όμως και σήμερα εξακολουθεί να μην είναι απλή υπόθεση και αυτό συμβαίνει για τρεις κυρίως λόγους:
Ο πρώτος λόγος είναι η λεγόμενη αποϊεροποίηση της ζωής. Παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια, στις μέρες μας, να αποβληθεί από την κοινωνική πραγματικότητα και την ανθρώπινη καθημερινότητα, καθετί που έχει σχέση με το Θείο, το μεταφυσικό και το υπέρλογο. Παράλληλα, ο Θεός και η κάθε λογής θρησκευτική έκφραση που σχετίζεται με Αυτόν νοείται ως παρωχημένο γεγονός, βγαλμένο από το χρονοντούλαπο ενός ρομαντικού παρελθόντος, μουσειακού και μόνο χαρακτήρα. Η πίστη στις Θείες εντολές και η κατά Χριστόν ζωή θεωρούνται ενέργειες που οδηγούν στην οπισθοδρόμηση και δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο την πορεία προς τα εμπρός.
Ο δεύτερος λόγος είναι η εκλογίκευση της πίστης. Η ανθρώπινη λογική αποθεώνεται και πάλι, τείνει να εξελιχθεί στο μόνο παραδεκτό αγαθό, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, ότι με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος περιορίζεται σε πολύ στενά, περιορισμένα και προκαθορισμένα πλαίσια. Η λογική έχει αρχή και τέλος, δε μπορεί να υπερβεί τα όριά της και να πετάξει στο υπέρλογο, στο υπερβατικό, στο μεταφυσικό. Τον ρόλο αυτό διαδραματίζει η πίστη, ως δώρο του Θεού στον άνθρωπο, προκειμένου να ξεφύγει από τα όριά του και να αγγίξει τις σφαίρες του πνεύματος για τις οποίες η ανθρώπινη φύση είναι πλασμένη.
Ο τρίτος λόγος είναι η αποθέωση των ανθρώπινων δεξιοτήτων και ικανοτήτων. Η φιλολογία ενός νέου, χειρότερου ουμανισμού τείνει και πάλι να γίνει καθεστώς, στις μέρες μας και ο άνθρωπος κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στα τείχη των επιτευγμάτων του, τα οποία τελικά θα τον συντρίψουν. Ο άνθρωπος γίνεται και πάλι το επίκεντρο των εξελίξεων, σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Θεός να είναι περιττός ή ακόμα και επικίνδυνος για το ναρκισσιστικό, εγωπαθές, υπερφίαλο και υπερήφανο δημιούργημά Του.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η πίστη στο Θεό είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά συνάμα, συναρπαστική και ριζοσπαστική κίνηση αντίστασης στο πλάνο ρεύμα της εποχής. Για να την αποκτήσουμε και οικειοποιηθούμε, για να την χειριστούμε ως εργαλείο καταξίωσης αυτής της ζωής και κατάκτησης της αιωνιότητας οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι «Η πίστη δεν είναι ιδεολόγημα που πρέπει να υποστηρίξουμε, ούτε σκέψη που πρέπει να κατανοήσουμε, ούτε άποψη που πρέπει να παραδεχθούμε. Η πίστη δεν είναι συναίσθημα, ούτε ηθικός κανόνας με τον οποίο πρέπει να συμμορφωθούμε, ούτε βίωμα που ψυχολογικά επιβάλαμε στον εαυτό μας, ούτε, πάλι, στόχος που κατακτάται με ανθρώπινες προσπάθειες. Η πίστη είναι χάρις και ζωή και αλήθεια που προσφέρεται, αναδύεται και αποκαλύπτεται. Είναι κάτι που δίνει ο Θεός, κάτι που φανερώνει τον Θεό»(...)
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
πρέπει να πω την αλήθεια. Είμαι ακόλουθος αυτού που λες "εκλογίκευση της πίστης" όμως αυτό νομίζω πως πρέπει να το χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες. Αφενός τους... λάτρεις της λογικής που εξ ορισμού είναι αρνητικά προδιατεθειμένοι με την θρησκεία και αυτούς που απλά ψάχνουν να βρουν πως το καθετί που είναι γνωστό και διαβάζουν, μπορεί να απαντηθεί με λογικό τρόπο στο μέτρο του δυνατού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξηγούμαι: Στη "Γένεσις" μαθαίνουμε για τον Αδάμ και την Εύα, για το μήλο και το δέντρο, για την εξορία στη... γη(;) κλπ.
Χιλιάδες χρόνια μετά, ο Χριστός άρχισε να διδάσκει με παραβολές ακριβώς επειδή το μορφωτικό επίπεδο του ακροατηρίου του ήταν χαμηλό, οπότε ένας συνδυασμός των δύο, δεν μας δυσκολεύει να καταλάβουμε πως μιλάμε για συμβολικές ιστορίες ώστε να αντιληφθούμε καλύτερα το όποιο νόημα (Αδάμ-Εύα=άνθρωποι, φίδι=πειρασμός, δέντρο=όρια τάξης, κλπ.)
Δεν είναι λοιπόν κακό να ερμηνεύεις με βάση τη λογική, αλλά έχει σημασία πως θα το κάνεις :[
giati lene ton Nikodimo "nyxterino" ma8iti? eyxaristw
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΟ ευαγγελιστής Ιωάννης μνημονεύει ως κρυφό μαθητή του Ιησού τον Νικόδημο, ο όποιος μαζί με τον Ιωσήφ τον από Αριμαθέας αποκαθήλωσαν και ενταφίασαν το σώμα του Κυρίου. Ο Κύριος παρέδωσε το πνεύμα του στις δώδεκα το μεσημέρι και την ίδια έπεσε σκοτάδι στη γη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σοβαρό το θέμα που θίγεις σήμερα και πρέπει να πω ότι ειλικρινά είναι η ρίζα της θρησκείας μας. Συμφωνώ απόλυτα με τους 3 λόγους για τους οποίους πάσχει η ανθρωπότητα από έλλειψη πίστεως αλλά θα προσθέσω κι ένα τέταρτο πολύ προσωπικό μου: Το να θες να πιστέψεις αλλά να μην έχεις τη δύναμη να το κάνεις! Ποια είναι τα αίτια αυτής της επιφανειακής πίστεως, αυτής που δεν είναι φλογερή, που δεν κυριεύει ολόκληρο το πνεύμα και σώμα, αυτής που σε κάνει να ραθυμείς και να μην μπορείς να τη νιώσεις; Φυσικά δεν περιμένω απάντηση, γιατί κανείς δεν έχει μπορέσει να μου τη δώσει, ούτε κληρικός, ούτε μοναχός. Υπέροχη η γραφή σου!(_)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνώμη μου για την "επιφανειακή πίστη" είναι ότι είμαστε "επιφανειακοί" χριστιανοί, ο καθένας προσαρμόζει την πιστή στα μέτρα του, πως τον βολεύει και πως τον εξυπηρετεί. Υπάρχει δυστυχώς έλλειψη γνώσης για σοβαρά θέματα πίστεως και με το παραμικρό διαστρεβλώνεται η αλήθεια και τα νοήματα της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως δε με κατάλαβες φίλε μου. Δεν μιλώ για επιφανειακή ή διαστρευλωμένη πίστη, μιλώ για την αληθινή πίστη για την οποία δηψάς μα δεν μπορείς να τη βρεις(_)
ΑπάντησηΔιαγραφή