ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ δικαίωμα στο αύριο

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο για τον μικρό Ταμουίε Ντεγκουέ του οποίου ο τίτλος είχε ως εξής: «Ο μικρός Ρουμάνος Ταμουίε Ντεγκουέ όταν τα άλλα παιδιά παίρνουν τη γνώση στα σχολεία εκείνος ταξιδεύει ανά την Ελλάδα ψάχνοντας το μεροκάματο που θα τον ζήσει. Τόπος διανυκτέρευσης... όπου βρει και πατρίδα ... οπουδήποτε!»

Είμαι απόλυτα σίγουρη πως όλοι μας σχεδόν κάθε μέρα έχουμε γίνει μάρτυρες της παιδικής εργασίας και της ανάγκης αυτών των μικρών μας φίλων να μαζέψουν χρήματα για να φάνε, να ντυθούν, να πιουν, να βοηθήσουν την οικογένειά τους ή ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα παραδείγματα που έχω να παραθέσω πολλά, αλλά η πικρία και οι προβληματισμοί μου ακόμα περισσότεροι.

Πρώτο παράδειγμα: Ο μικρός Ταμουίε ταξιδεύει την Ευρώπη για να εργαστεί κάνοντας όλες τις χειρωνακτικές δουλειές, φτάνει να υπάρξουν «αφεντικά που θα τον ζητήσουν». Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε δυστύχημα και ο Ταμουίε έπρεπε να αναλάβει το βάρος να δουλέψει για να βοηθήσει την μητέρα και τα 3 αδέλφια του.

Δεύτερο παράδειγμα: Η 10χρονη Μ. θα έπρεπε κανονικά να πηγαίνει στην Ε' τάξη του δημοτικού. Επίσης, θα έπρεπε κανονικά να είναι καθαρή, χωρίς τρύπια ρούχα και παπούτσια. Θα έπρεπε να βγαίνει έξω αφού έχει τελειώσει με το διάβασμα και οι γονείς της να την τιμωρούν - με διάθεση διαπαιδαγώγησης - μόνο όταν δε διάβασε ή έλεγε κάποιο ψεματάκι. Άλλωστε, για ποιους άλλους λόγους μπορείς να μαλώσεις ένα παιδί; Στην περίπτωση, όμως, της Μ. τίποτα δεν κυλά κανονικά. Προς το παρόν, γυρνάει τα μαγαζιά κι απλώνει το χέρι σε αγνώστους, πουλώντας ανέχεια. Και μαζί με αυτήν, επιστρέφει πίσω σε όλους εμάς τη δική μας αδιαφορία, την ανοχή και την παθητικότητα. Δεν ξέρει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Δεν μπορεί να φανταστεί και να ονειρευτεί το αύριο αφού το μόνο που ενδιαφέρει τα πονηρά μάτια της είναι πώς θα σε πείσουν να της αφήσεις 50 λεπτά για να ζήσει σήμερα. Είναι περίεργο, μέσα σε δύο παιδικά μάτια να βλέπεις τόση πονηριά, λες και αυτά τα μάτια έχουν αποτυπώσει την αποτυχία όλου του κόσμου. «Πρέπει να δουλεύω, γιατί έχουμε πρόβλημα στο σπίτι, γιατί δεν έχουν λεφτά οι γονείς μου να αγοράσουν φαγητό» λέει η μικρή. Τι να της εξηγήσεις, τώρα; Ότι οι γονείς της είναι αυτοί που έπρεπε να δουλεύουν;

Τρίτο παράδειγμα: Η κυρία Κ. μητέρα έξι παιδιών και χήρα. Δεν έχει έσοδα παρά μόνο ένα μικρό επίδομα πολυτέκνων. Το σπίτι στο οποίο κατοικεί με τα παιδιά της απερίγραπτο. Μια παλιά αποθήκη με τρύπες στους τοίχους όπου άνετα μπαινοβγαίνει κάθε είδους τρωκτικών και εντόμων. Τα ρούχα και οι κουβέρτες που διαθέτει η οικογένεια ελάχιστα καθώς όλα γίνονται τροφή των τρωκτικών που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος κατά την διάρκεια της νύχτας και όχι μόνο. Ο χώρος που κοιμούνται είναι ένα δωμάτιο με δυο ημίδιπλα κρεβάτια και σε αυτά στριμώχνονται 5 άτομα. Το «σπίτι» αν κανείς μπορεί να το αποκαλέσει έτσι δεν διαθέτει ζεστό νερό και τα απαραίτητα εφόδια για να μεγαλώσουν μικρά παιδιά. Η τραγική ειρωνεία είναι πως πληρώνουν ενοίκιο 200 ευρώ για αυτό το «χαμόσπιτο» ενώ σε επανειλημμένες προσπάθειες της οικογένειας να βρει αξιοπρεπές σπίτι, αυτό που βρίσκει είναι πόρτες κλειστές και τον φόβο των ιδιοκτητών μήπως τα μικρά παιδιά του χαλάσουν το σπίτι. Η μητέρα τρέφεται από την εκκλησία και η μεγαλύτερη της κόρη ηλικίας 10 χρονών προσέχει τα αδέλφια της όσο η μητέρα λείπει από το σπίτι για να φέρει φαγητό και χρήματα. Δεν μπορεί να πάει σχολείο γιατί δεν έχει τσάντα, ρούχα και όλα όσα χρειάζεται μια μαθήτρια. Φοβάται ότι οι συμμαθητές της θα την βρίζουν, θα την χλευάζουν και θα την κάνουν να νιώθει χειρότερα από όσο ήδη αισθάνεται.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμη καθημερινά παραδείγματα παιδιών αλλά και ενηλίκων που καταφεύγουν στην επαιτεία για να μπορέσουν να διασφαλίσουν τα προς το ζην.

Το ζήτημα όμως τελικά είναι τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά;
Θεωρώ πως, δυστυχώς η κοινωνία αλλά και εμείς οι ίδιοι διαιωνίζουμε το φαινόμενο αυτό δείχνοντας τον σχετικό οίκτο. Όμως, κανείς δε διερωτάται ποια ήταν αυτά τα παιδιά και οι ενήλικες, από πού έρχονταν, σε ποιες συνθήκες ζούσαν, ποιες ακριβώς ήταν οι αιτίες που τους έβγαλαν στο δρόμο. Μήπως είναι θύματα της δικής μας αδιαφορίας και αδράνειας; Στις περισσότερες περιπτώσεις το κράτος και τα σχετικά ιδρύματα δεν μπορούν να βοηθήσουν είτε λόγω έλλειψης δομών είτε χρημάτων ή ακόμα και πληρότητας των ιδρυμάτων.

Εμείς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι να αλλάξει κάτι; 
Το πιο απλό! Ας μην γυρίζουμε την πλάτη στους συνανθρώπους μας και ας μην είμαστε απόλυτοι λέγοντας πως είναι όλοι ίδιοι. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας και τι όνειρα και ελπίδες θα είχε αν ζούσε σε έναν καλύτερο κόσμο ή σε μια άλλη οικογένεια. Σίγουρα οι περισσότεροι δεν διάλεξαν αυτόν τον τρόπο ζωής. Ας μην κρίνουμε μόνο από όσα βλέπουμε και ας δείξουμε λίγο περισσότερη εμπιστοσύνη στους γύρω μας. Το να δώσουμε 50 λεπτά ή 1 ευρώ σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη δεν είναι τίποτα όταν εμείς για προσωπική ευχαρίστηση δίνουμε πολλά περισσότερα. Ας δώσουμε ρούχα που δεν τα έχουμε πλέον ανάγκη, παιχνίδια των παιδιών μας που δεν τα χρειάζονται πια, βιβλία, τετράδια και ότι για εμάς δεν είναι αναγκαίο για άλλους ίσως είναι θησαυρός. Ας μην κλείνουμε την πόρτα και την καρδιά μας σε όποιον δεν μας «γεμίζει» το μάτι χωρίς να εξετάσουμε την περίπτωση πως ίσως η δική μας θετική στάση τον βοηθήσει. Ας εξηγήσουμε στα παιδιά μας πως η κοροϊδία δεν κάνει καλό σε κανέναν και πως ακόμα και όσοι δεν έχουν τα απαραίτητα αξίζουν σεβασμού και ίσης μεταχείρισης.

Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους. Μακάρι να μπορούσαμε, αλλά τουλάχιστον ας βάλουμε το δικό μας λιθαράκι σε έναν από όλους όσους μας έχουν τόσο ανάγκη. Μπορεί να ήμασταν και εμείς στην θέση τους. Το σκεφτήκατε ποτέ; Ε.Μ

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ