μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Χαίρεται. Ένα μεσημέρι κοίμιζα την μικρούλα μας κάνοντας την βόλτα με το καρότσι της στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και συνάντησα μια φίλη και γειτόνισσα η οποία με κοίταξε πολύ συμπονετικά και μου είπε "τι κάνει ένας γονιός για μια ανατροφή". Πολλά κάνουμε όλοι οι γονείς για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και η αλήθεια είναι ότι δε θέλουμε να τους στερήσουμε το παραμικρό. Θέλουμε όσα δεν είχαμε εμείς να έχουν εκείνα και αν γίνεται και κάτι παραπάνω. Δεν το κάνουμε γιατί θέλουμε να τα κακομάθουμε απλά είναι στη φύση του γονέα να μη θέλει να βλέπει το παιδί του στεναχωρημένο και στερημένο σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Στερούμαστε οι γονείς για να έχουν τα παιδιά μας τα καλύτερα, όμως τι συμβαίνει όταν οι γονείς δεν μπορούν πια να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτά που επιθυμούν; Πως αισθάνονται και οι δύο πλευρές;
Έχω προβληματιστεί πάρα πολύ από συζητήσεις μεταξύ φίλων για το τι πλέον αδυνατούν να προσφέρουν την ποιότητα ζωής που ως τώρα προσέφεραν στα παιδιά τους. Παιδιά που οι γονείς τους έχασαν τις δουλειές τους και εκείνα βρέθηκαν αντιμέτωπα με προβλήματα τύπου: "θα μπορέσει να ξαναεργαστεί ο μπαμπάς"; Παιδιά που αισθάνονται άσχημα διότι δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν όσα μέχρι πριν από λίγο καιρό μπορούσαν. Και από την άλλη παιδιά που αισθάνονται τύψεις και ενοχές που πάνε φροντιστήρια, που έχουν palystation και πρώτης τεχνολογίας κινητά, παιδιά που πουλάνε πολλές φορές τα αγαπημένα τους αντικείμενα προκειμένου να βοηθήσουν τις οικογένειες τους. Κι ύστερα είναι οι γονείς που μαζί με τα παιδιά στρέφονται μέσα στην οικογένεια, προτιμούν το οικογενειακό περιβάλλον αντί τα καφέ και τις ταβέρνες, γονείς και παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο μαζί κάτι που μέχρι πρότινος δε συνέβαινε. Και φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για οικονομική κρίση ενώ μέχρι πρότινος μιλούσαμε για κρίση ηθών.
Είναι γεγονός πως μαζί με μας, η κρίση μας αναγκάζει να αλλάξουμε συνήθειες και να επαναπροσδιορίσουμε ανάγκες και προτεραιότητες. Η διαδικασία αυτή όμως για τα παιδιά που δεν χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό είναι διαφορετική και ποικίλει ανάλογα με την ηλικία τους. Τα μικρά παιδιά ίσως επωφεληθούν από μια πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι, ίσως όμως τους είναι πιο δύσκολο να κατανοήσουν πως δεν μπορούν να αποκτήσουν κάποιο παιχνίδι. Αντίθετα τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας ίσως αντιδράσουν βλέποντας πως δεν μπορούν να εντυπωσιάσουν την κοπέλα τους, πως δεν μπορούν να ακολουθήσουν σε δραστηριότητες την υπόλοιπη παρέα και πως έχουν δύο γονείς που είτε κάθονται σπίτι (λόγω ανεργίας) είτε εργάζονται χωρίς να πληρώνονται. Παράλληλα όμως σε αυτήν την ηλικία ο νέος έχει περισσότερη κατανόηση και καλύτερη αντίληψη της διαχείρισης των οικονομικών πόρων. Σε αυτό πρέπει να συνδράμετε κι εσείς. Μην τα αφήνετε εκτός. Βάλτε τα στον κόσμο της κρίσης, των δυσκολιών και των απλήρωτων λογαριασμών. Θα τα κάνετε περισσότερο υπεύθυνα.
Μιλήστε με τα παιδιά σας αν προτιμούν το τώρα ή το πριν. Αν αυτή η οικονομική περιπέτεια θεωρούν ότι τα ωρίμασε και τα διαπαιδαγώγησε. Ρωτήστε τα πως αισθανόντουσαν όταν οι τράπζες σας ενοχλούσαν για ανεξόφλητα δάνεια ή ακόμα και όταν δυσκολευτήκατε να μαγειρέψετε κάτι προκειμένου να καθίσετε να φάτε στο μεσημεριανό σας τραπέζι. Ας μάθουμε τα παιδιά μας να αγωνίζονται για να επιβιώνουν σε αυτή τη ζωή και ότι τα αγαπάμε πολύ και να μην αισθάνονται άσχημα υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Ότι εκείνα είναι για μας η ελπίδα μας και ο λόγος που αγωνιζόμαστε και πάλι. Περιμένω προσωπικές σας εμπειρίες. Εις το επανιδείν (Χ)
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το