μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους
Το σημερινό άρθρο αγγίζει ένα άλλο κοινωνικό κομμάτι, αυτό της Τρίτης Ηλικίας. Μια από τις δυσκολότερες περιόδους του ανθρώπου είναι η Τρίτη ηλικία. Σ’ αυτήν πολλά άτομα μένουν μόνα τους εξαιτίας της δυσκολίας που υπάρχει από το οικογενειακό περιβάλλον να τους φροντίζουν. Τα γηρατειά θεωρούνται ως η εποχή της δύσης της ζωής του ανθρώπου. Σε αυτήν την εποχή οι άνθρωποι συνήθως αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι η μοναξιά.
Βλέπω πολλούς από μας καθημερινά να καταπιανόμαστε με τις δουλειές μας, τις ζωές μας, την οικογένειά μας ξεχνώντας αυτούς που στους περισσότερους από εμάς, ήταν αυτοί που μας βοήθησαν να είμαστε αυτοί που είμαστε και να έχουμε αυτά που έχουμε. Και αναφέρομαι φυσικά στον πατέρα μας, την μητέρα μας, τον παππού και την γιαγιά μας. Τους δικούς μας ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που βρίσκονται στην δυσμενή θέση να περνούν αρκετές ώρες μοναξιάς χωρίς παρέα είτε γιατί συνταξιοδοτήθηκαν και δεν έχουν κάποια άλλη ενασχόληση, είτε γιατί τα παιδιά και τα εγγόνια δεν έχουν χρόνο για αυτούς, είτε γιατί ο σύζυγος ή η σύζυγος έφυγε από την ζωή, είτε γιατί μένουν μακριά από εμάς, είτε γιατί κανείς δεν μπορούσε να τους φροντίζει και βρίσκονται σε γηροκομείο.
Θεωρούμε δεδομένη την αγάπη μας για αυτούς και είμαστε σίγουροι πως το ξέρουν. Είναι όμως έτσι; Ένα τηλέφωνο κάπου, κάπου, μια επίσκεψη για καφέ, ένα σ’αγαπώ είναι αρκετά για να μετριάσουν την μοναξιά και την θλίψη τους. Για εμάς δεν κοστίζει τίποτα ενώ αντιθέτως για αυτούς που δεν έχουν κάτι άλλο να περιμένουν είναι τα πάντα!
Πολλές φορές σκέφτομαι αν τα γηροκομεία και άλλου τέτοιου είδους κέντρα ηλικιωμένων είναι κατάλληλα να προσφέρουν στους ηλικιωμένους μας όσα έχουν ανάγκη. Τυχεροί από αυτούς είναι όσοι έχουν κάπου οικογένεια να τους επισκέπτεται, ενώ τι γίνεται με όσους είναι απλά εγκαταλελειμμένοι γιατί οι δικοί τους άνθρωποι βρήκαν την εύκολη λύση της ανάθεσης ευθύνης σε άλλους;
Πριν λάβουμε την εύκολη λύση ας σκεφτούμε πως οι γονείς μας και οι παππούδες μας ήταν αυτοί που μόχθησαν για μας, έζησαν σε αντίξοες συνθήκες, στερήθηκαν για να μας μεγαλώσουν, να αγοράσουν σπίτι, να το ξεπληρώσουν για να μην έχουν χρεωμένα παιδιά, να μας σπουδάσουν και ας μην το είχαν κάνει εκείνοι, να μας παντρέψουν, να φροντίσουν τα δικά μας παιδιά για να μας ανακουφίσουν στις δουλειές μας και να είναι δίπλα μας σε ότι τους χρειαστούμε. Δεν έχει σημασία αν ήταν καλοί ή κακοί, αν τα κατάφεραν καλά η όχι αρκεί που προσπάθησαν τόσο πολύ για μας.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Κάποτε οἱ οἰκογένειες ἦταν μεγάλες ὑπῆρχαν ἀδελφὲς ἀνιψιές, κόρες ξαδέλφες καὶ ὅλες μαζὶ βοηθοῦσαν ἡ μία τὴν ἄλλη. Οἱ γέροι ζοῦσαν σὲ ἀρκετὰ καλὴ σωματικὴ καὶ διανοητικὴ κατάσταση μέχρι τὰ βαθιὰ γηρατειά τους. Ἡ γιαγιά μου πέθανε 98 χρονῶν καὶ μέχρι τὰ τελευταῖα της σχεδὸν αὐτοσυντηροῦνταν. Ἡ μάνα μου πέθανε 93 χρονῶν κυριολεκτικὰ ὄρθια. Ἡ βοήθεια ποὺ χρειάζονταν ἦταν μικρή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχῶς ὅμως σήμερα εἶναι πλέον πρακτικὰ ἀδύνατον νὰ συντηρήσεις ἕναν γέρο στὸ σπίτι. Ὅλοι λείπουν καὶ τρέχουν σὲ δουλειές. Οἱ «σημερινοὶ» ἡλικιωμένοι ἀρχίζουν καὶ καταρρέουν ἀπὸ πολὺ νωρίς. Ἔχω τὴν σχετικὴ ἐμπειρία καὶ ξέρω ὅτι καθαρὰ γιὰ λόγους κυριολεκτικῆς ἐπιβίωσης τῶν νεωτέρων, ἐπιβάλλεται ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ γέρου σὲ γηροκομεῖο. Ὅπως καὶ νὰ ἔχει ἐκεῖ θὰ βρεῖ πολὺ καλύτερη φροντίδα ἀπὸ ὅτι στὸ σπίτι.
Σιγὰ σιγὰ πλησιάζω καὶ ἐγὼ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Εἶμαι ἤδη ἑξήντα καὶ ὅπως ξέρετε δέκα, εἴκοσι ἢ τριάντα χρόνια (ὅσα τέλος πάντων μου ἀπομένουν) περνᾶνε σὰν νερό.
Ἂν καὶ δὲν θὰ μοῦ ἀρέσει ξέρω ὅτι ἀναγκαστικὰ ὁ γιός μου πρέπει νὰ μὲ «ἀποθηκεύσει» ἐκεῖ. Δὲν μπορῶ νὰ τοῦ ἐπιβάλλω τὴν καταστροφικὴ γιὰ τὴν σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ὑγεία τοῦ παρουσία ἑνὸς γέρου.
Ἡ μόνη ἐναλλακτικὴ λύση εἶναι ἂν ἡ οἰκογένεια ἔχει ἀρκετὸ χρῆμα ὥστε νὰ ἔχει ἀποκλειστικὴ νοσοκόμα στὸ σπίτι.
Συμφωνώ ότι τα παλαιότερα χρόνια οι κόρες, οι νύφες και γενικά η οικογένεια είχε τον ρόλο της φροντίδας των παππούδων. Και επίσης συμφωνώ ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και η εργασία για κάθε μέλος της οικογένειας είναι απαραίτητη. Διαφωνώ όμως στην λογική του ότι δεν έχω χρόνο να φροντίζω αυτόν που με έφερε στην ζωή όταν αυτός έκανε τα πάντα για μένα όταν τον χρειαζόμουν. Τα γηροκομεία που αποτελούν τις περισσότερες φορές την εύκολη λύση σύμφωνα με έρευνες αποδείχτηκαν μη κατάλληλα για λόγους συναισθηματικούς και ψυχολογικούς για τους ηλικιωμένους μας. Ακόμα και αυτά που τηρούν τις καλύτερες προδιαγραφές όσον αφορά τις κτηριακές εγκαταστάσεις, τον εξοπλισμό και το προσωπικό που στην χώρα μας είναι ελάχιστα. Οι ηλικιωμένοι στα γηροκομεία παρουσιάζουν κατάθλιψη πολύ συχνότερα από αυτούς που βρίσκονται στο σπίτι ακόμα και αν ζουν μόνοι τους και η συχνότητα των αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερη στους οίκους ευγηρίας σε σχέση με αυτούς που βρίσκονται με την οικογένεια τους.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ μαζί σου σε όλα. Υπάρχει μόνο μία διαφορά. Δεν είναι θέμα χρόνου. Απλά (για πολλούς λόγους) είναι πολύ ψυχοφθόρο. Έχω προσωπική εμπειρία από φροντίδα ηλικιωμένου και πραγματικά σήμερα είναι πολύ κουραστικό ψυχολογικά.
ΔιαγραφήΚανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο..αντιθέτως είναι πολύ δύσκολο όπως και η ίδια η ζωή. Αλλά δεν θα κρατήσει για πάντα..
ΔιαγραφήΚαι σε αυτό συμφωνούμε. Μια παροιμία λέει: Δεν υπάρχει κακό που να διαρκεί εκατό χρόνια, ούτε σώμα που να το αντέχει.
Διαγραφήτο θέμα σου είναι πάρα πολύ σημαντικό, ειδικά εδώ στην Ελλάδα που αφενός οι δεσμοί οικογένειας είναι πολύ σφιχτοί και αφετέρου ας μην ξεχνάμε πως είμαστε ένας γηρασμένος πληθυσμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δεν είχα πολλές επαφές με παππούδες και γιαγιάδες λόγω απόστασης και τελικά δεν έμαθα στο τετριμμένο των σχέσεων. Πολύ φοβάμαι πως στο αηδιαστικά φορτωμένο πρόγραμμα μου δεν θα χωρά ποιοτικός χρόνος με τους δικούς μου γονείς :[