ΠΡΟΒΛΗΜAΤΙΣΜΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ~ μία ευκαιρία στο μέλλον των νέων μας

Καληνωρίσματα. Σήμερα (αναφέρομαι στην ημέρα που έγραψα το άρθρο και όχι την ημέρα που το δημοσίευσα) ήταν μια δύσκολη μέρα. Γύρισα από την πληρωμή της δόσης στην Εφορία, πλήρωσα κάτι λογαριασμούς, τις ασφαλιστικές μου εισφορές, κάποια δάνεια αφήνοντας κάποια άλλα για πιο… μετά. Γύρισα πληρώνοντας όλα αυτά και κρατώντας μερικά χρυσαφένια ψιλά για να περάσω μέχρι να πληρωθώ. Απίστευτο αίσθημα απογοήτευσης. Δύσκολη μέρα λοιπόν για μένα, για τόσους χιλιάδες συμπολίτες μου και τον φίλο μου τον Άρη που ύστερα από αρκετές μέρες μιλήσαμε.

Αν δεν βρεθούμε από κοντά, επικοινωνούμε μέσω του chat, όμως εδώ και μέρες δεν μιλάμε. Άλλωστε τι να πούμε; Κι άλλη γκρίνια; Κι άλλα παράπονα για την ζωή μας; Ο Άρης έκανε πάντως την αρχή σε μια πολύ συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για μένα: “Έχω αηδιάσει ρε φίλε με αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορώ άλλο”, είπε και σα να άκουγα τον εαυτό μου, δεν προσπάθησα καν να τον παρηγορήσω.

Η φωνή του Άρη εκφράζει σήμερα χιλιάδες νέους με πτυχία, χωρίς πτυχία. Με όρεξη για δουλειά, χωρίς όρεξη για δουλειά. Με πολλά όνειρα για τη ζωή, χωρίς πολλά όνειρα για τη ζωή. Η φωνή του Άρη, είναι ή πρέπει να είναι η φωνή ενός τυπικού νέου έλληνα που αναζητά λύσεις αλλά δεν βρίσκει διέξοδο. Η συμβουλή μου προς τον Άρη και προς πολλούς ακόμα νέους, είναι να φύγουν. Να εκμεταλλευτούν το γεγονός πως δεν έχουν υποχρεώσεις, όπως δάνεια, χρέη, δική τους οικογένεια, παιδιά και άλλους τέτοιους ανασταλτικούς παράγοντές.

Όσοι με ξέρετε καλά θα εκπλαγείτε με αυτή μου τη συμβουλή. Σκεφτείτε όμως πως πριν μερικά χρόνια, όταν στην Κρήτη η ανεργία ήταν η χαμηλότερη στην Ελλάδα με 4,2% όλοι κοιτούσαν πως να έρθουν εδώ κάτω για δουλειά και μια καλύτερη τύχη. Σήμερα στην Κρήτη έχουμε από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας κι έτσι η λύση είναι και πάλι η προσωρινή μετατόπιση των δραστηριοτήτων όσων μπορούν. Ποιοι είναι αυτοί; Οι νέοι! Ας πάνε στην Γαλλία, την Γερμανία, τις σκανδιναβικές χώρες με μια βαλίτσα ρούχα και πολύ όρεξη για δουλειά.

Κάποιοι ίσως βγουν τυχεροί από εκεί. Να βρουν μια πολύ καλή δουλειά που δεν θα θέλουν να αφήσουν ή ακόμα και ένα καλό άνθρωπο να περάσουν την ζωή τους (όπως κατάφερε ένας λαμπρός νέος και φίλος μου που ζει σήμερα στην Αγγλία). Κάποιοι ίσως απλά βρουν τον τρόπο να βγάζουν ένα μεροκάματο που να τους φτάνει να νοικιάζουν ένα σπίτι, να βγαίνουν για μια μπύρα μετά τη δουλειά και να πηγαίνουν για φαγητό κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Πολλοί θα πουν πως αφού δεν βγάζουν αρκετά λεφτά για να γίνουν πλούσιοι είναι καλύτερα να επιστρέψουν στον παιδικό τους δωμάτιο. Εδώ είναι το φοβερό λάθος τους! Αν δώσουν πέντε χρόνια στον εαυτό τους περιθώριο θα διαπιστώσουν πως είναι προτιμότερο απλά να ζουν με αξιοπρέπεια στο εξωτερικό περιμένοντας τις συνθήκες να βελτιωθούν στην Ελλάδα και ενδυναμώνοντας έτσι και το βιογραφικό τους με την όποια εμπειρία, από το να επιστρέψουν στην γειτονιά τους την παλιά, χωρίς δουλειά γυρνώντας από καφετερία σε καφετέρια με τα λεφτά της σύνταξης της γιαγιάς… Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία. Αυτοί που δεν θα τα καταφέρουν. Αυτοί που δεν θα βρουν μία λύση και η επιστροφή θα είναι μονόδρομος. Και; Μπορεί κανείς να θεωρήσει πως πήγε χαμένο ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες στο εξωτερικό;

Δε θέλει πολύ σκέψη. Θέλει πολύ τόλμη, όρεξη για δουλειά και μία απλή απόφαση. Αν είστε σε αυτήν την ηλικία, τολμήστε το. Αν είστε γονείς με παιδιά σε αυτήν την θέση, παρακινείστε τα. Η Ευρώπη δεν είναι πια η μακρινή και ξένη ήπειρος. Είναι δίπλα μας και εργασιακά/κοινωνικά προσβάσιμη όσο ποτέ άλλοτε. Δώστε μια ευκαιρία στο μέλλον σας :[

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙΤΕ ΣΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΝΕΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΑΣ