ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΕΤΑΡTΗΣ ~ ένα νέο μοντέλο διοίκησης δίνει λύση στις επιχειρήσεις

Καληνωρίσματα. Η οικονομική κρίση πέρα από τις γνωστές συνέπειες στην οικονομία και την κοινωνία, αποτέλεσαν αφορμή για ριζοσπαστικές αλλαγές σε πολυεπίπεδους τομείς. Από την διάρθρωση ενός κράτους, μέχρι τον οικογενειακό προϋπολογισμό και την αλλαγή λειτουργίας μιας επιχείρησης.

Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με το τελευταίο. Πόσο εύκολο όμως είναι να αλλάξεις την λειτουργία μιας επιχείρησης και πως το πετυχαίνεις αυτό; Προφανώς χρειάζεσαι ένα σύγχρονο επιχειρηματικό πλάνο το οποίο θα διευκολύνεται από τα νέα δεδομένα που έχει επιβάλει η κρίση. Αυτό το πλάνο λοιπόν, προϋπήρχε από την εποχή του Μαρξ που δίδασκε καταμερισμό εργασιών και δουλειά χωρίς αφεντικά.

Με τις κατάλληλες “επιδιορθώσεις” στο σκεπτικό, η θεωρία από κουμουνιστική γίνεται άρρηκτα συνδεδεμένη με το αύριο της διοίκησης των επιχειρήσεων. Φανταστείτε λοιπόν μία επιχείρηση χωρίς διαθρωτικές θέσεις, χωρίς αφεντικά και χωρίς προϊσταμένους. Με αμέτρητες μεσαίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις να βάζουν καθημερινά λουκέτο, η ανάγκη καταμερισμού των ευθυνών κρίνεται ως σωτήρια λύση για τους (πρώην) επιχειρηματίες. Ο εργαζόμενος “προάγεται” σε συμμέτοχος της εταιρείας και ξαφνικά η επιχείρηση ανήκει σε όλους, όλοι εργάζονται σε αυτήν και όλοι μοιράζονται την επιτυχία ή την αποτυχία της.

Πως γίνεται όμως αυτό; Το παν είναι το πλάνο να οριστεί και εφαρμοστεί με επιτυχία ώστε να μην υπάρχουν μετά παρεξηγήσεις από τους ισότιμους –πλέον- εργαζόμενους/επιχειρηματίες.

• Το πρώτο βήμα είναι ο κοινός ορισμός των στόχων. Όλοι μαζί θα πρέπει να συμφωνήσουν πως θέλουν να φτάσουν σε συγκεκριμένα επίπεδα πωλήσεων, στόχων, επιτυχίας, ώστε όταν έρθει η μέρα του απολογισμού, θα μπορούν όλοι να γνωρίζουν αν πέτυχαν ή απέτυχαν.
• Ο καταμερισμός θέσεων αποκτά μία νέα τροπή αφού πλέον όλοι είναι ισάξιοι, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο καθένας δεν έχει τον τομέα ευθύνης του.
• Το περιβάλλον αποκτά νέα αίσθηση για τους εργαζόμενους. Κανείς δεν θα ελέγχει αν δουλεύουν ή μπαίνουν στο facebook εν ώρα εργασίας, όμως είναι σαφές πως η παραγωγικότητα του ενός θα έχει συμβολή στην γενικότερη του συνολικού στόχου.
• Οι επιχειρηματικές αποφάσεις έχουν επίσης διαφορετικό καθεστώς αφού λαμβάνονται από κοινού και πρέπει όλοι να καταλήγουν στο τέλος σε συμφωνία. Για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι να είναι ενήμεροι καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας για όλα τα δεδομένα, όλων των τμημάτων στην επιχείρηση.
• Τέλος, η αμοιβή είναι η πεμπτουσία της εργασίας και θα πρέπει η συμφωνία να είναι σαφής και να μην χωρά παρερμηνείες. Επειδή δεν νοείται να υπάρχουν ισότιμα μέλη στην επιχείρηση με διαφορετικό μισθό, η αμοιβή θα πρέπει να είναι ανάλογη με την αποδοτικότητα του καθενός. Και ποιος θα καθορίζει την αποδοτικότητα του καθενός (ειδικά σε θέσεις που δεν είναι απόλυτα μετρήσιμη); Μα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι φυσικά!

Πριν προλάβετε να αμφισβητήσετε το μοντέλο, πρέπει να σας πως πως υπάρχουν αρκετές επιχειρήσεις το έχουν υιοθετήσει. Κυρίως σε επιχειρήσεις τεχνολογίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Με αυτόν τον τρόπο ο εργοδότης γίνεται εργαζόμενος και ο εργαζόμενος, εργοδότης. Η ευθύνη για τις αποφάσεις μοιράζεται ισότιμα, (όλοι) οι εργαζόμενοι έχουν τώρα επιπλέον κίνητρο να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στην εργασία τους και φυσικά όταν έρθει η ώρα της… “κρίσης” κανείς δεν θα μπορεί να αποδώσει ευθύνες μόνο σε έναν ή μερικούς. Ας μην γελιόμαστε… Ίσως αυτό να μην είναι το κλειδί της επιτυχίας εν μέσω κρίσης, όμως ίσως είναι ένας τρόπος να αντισταθούμε σε αυτή. Σκεφτείτε το, πριν βάλετε λουκέτο (και εσείς) :[

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΥΠΑΡΚΤΗ ή ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ