ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ~ η ζωή με παιδιά με ειδικές ανάγκες

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο για ένα κορίτσι που «πάγωσε» τον χρόνο.  Το άρθρο αφορούσε στην καθημερινή πάλη των γονιών της να της παρέχουν όλα όσα έχει ανάγκη η ίδια και αυτό γιατί γεννήθηκε με ένα μοναδικό για την ιστορία της ιατρικής, γενετικό σύνδρομο λόγω του οποίου «πάγωσε» η ανάπτυξή της στην ηλικία των 10 μηνών. Είναι ένα 17χρονο κορίτσι πια με σώμα και νοητική λειτουργία ενός μωρού 10 μηνών.  Η οικογένεια της Brooke τα τελευταία 17 χρόνια έχει προσαρμόσει την ζωή της σύμφωνα με αυτήν και θα συνεχίσουν να ζουν με τον ίδιο τρόπο για το υπόλοιπο της ζωής τους αφού η Brooke δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσει σωματικά και να αναπτυχθεί νοητικά. 

Σήμερα λοιπόν θέλω να προβληματιστούμε μαζί για τα στάδια που περνάει μια οικογένεια και συνεπώς ένα ζευγάρι όταν ενημερώνεται πως θα φέρει στον κόσμο ένα «ιδιαίτερο» παιδί και πώς όλοι εμείς και ο καθένας ξεχωριστά θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα άτομα με ειδικές ανάγκες. 

Αρχικά οι γονείς και εν συνεχεία η οικογένεια στις περισσότερες περιπτώσεις διακατέχεται από αισθήματα άρνησης του προβλήματος και αμφισβήτησης της διάγνωσης. Τα συναισθήματα αυτά αποτελούν μηχανισμούς άμυνας λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης που αισθάνονται. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά κυριότητα ο ερχομός του παιδιού στην οικογένεια αποτελεί προέκταση της και εκπλήρωση προσωπικών και κοινωνικών προσδοκιών. Έχω ακούσει πολλούς να λένε όσο ακόμα η γυναίκα κυοφορεί «α το παιδί μου εμένα θα γίνει αυτό ή το άλλο, ή θα του μάθω αυτό, και θα το στείλω εκεί», συνεπώς όταν τα πράγματα γίνονται διαφορετικά οι προσδοκίες και τα όνειρα καταρρέουν και μια καινούρια πραγματικότητα ξημερώνει. Όταν περάσει η φάση της άρνησης έρχεται η παραδοχή, η θλίψη, ο θυμός, η απόγνωση και η αγωνία να μάθουν περισσότερα για το πρόβλημα και να βρουν πρακτικούς τρόπους και μεθόδους να βοηθήσουν το παιδί τους. 

Πολλοί κάνουν το λάθος και γίνονται υπερπροστατευτικοί και κάνουν τα πάντα για να μην μάθει ο κόσμος τι τους συμβαίνει και τους λυπηθούν. Σε αυτό το κομμάτι φταίμε εμείς. Εγώ, εσύ και ο καθένας μας. Αν ακούσουμε ή μάθουμε ότι κάποιος φίλος, γνωστός ή συγγενής αντιμετωπίζει οποιοδήποτε πρόβλημα με το παιδί του, λυπούμαστε και συμπάσχουμε. Κοιτάμε επίμονα και με λύπηση. Με τον τρόπο μας καλλιεργούμε τα ήδη αρνητικά συναισθήματα της οικογένειας αντί να βοηθάμε. Το μαγικό συστατικό είναι ο χρόνος. Χρόνος και προσπάθεια για να ισορροπήσουν οι γονείς τα εσωτερικά αντιφατικά συναισθήματά τους με τις εξωτερικές απαιτήσεις. Η ψυχολογική στήριξη των γονέων από φίλους, συγγενείς ή και αρμόδιους φορείς είναι πολύ σημαντική και αναγκαία για την δική τους ψυχική ισορροπία αλλά και για να είναι σε θέση να χτίσουν ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για το παιδί τους και το κυριότερο να παραμείνουν ενωμένοι σαν μια γροθιά. Ορισμένοι κάνουν το λάθος στην προσπάθεια τους να αντλήσουν από κάπου δύναμη και κουράγιο να φέρουν στον κόσμο ένα άλλο παιδί. Θλιβερό για του ίδιους τους γονείς αλλά και για το παιδί που καλείται να καλύψει ότι δεν μπόρεσε το πρώτο.   

Ολοκληρώνοντας θέλω να τονίσω πως δίνοντας αγάπη, προστασία, ασφάλεια, στα ιδιαίτερα παιδιά μας, και βοηθώντας τα με όποιον τρόπο μπορούμε να χαμογελούν και να είναι ευτυχισμένα θα νιώθουμε και εμείς πως το έργο που μας ανατέθηκε σε αυτή την ζωή το βγάζουμε εις πέρας.

Όσο δύσκολο και αν είναι το πρόβλημα αποτελεί δοκιμασία και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Με δύναμη, υπομονή και γερή καρδιά. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να είναι καλοί σε όλα τα πράγματα, και δεν μπορούν όλοι να έχουν τις ίδιες γνώσεις. Άλλος ξέρει πιο πολλά, άλλος πιο λίγα, άλλος ξέρει να διαβάζει ενώ κάποιος άλλος φτιάχνει απίθανες κατασκευές με τα χέρια του ή ακόμα και με τα πέλματά του.

Όλοι είμαστε ίσοι αλλά και διαφορετικοί και έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. +entita matsinska

   

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ