μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά. Είμαι παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας και οφείλω να ομολογήσω ότι έχω μικρή διαφορά ηλικίας με τα αδέρφια μου με αποτέλεσμα πάντα να είναι για μένα φυσική συνέχεια της ζωής μου. Ουδέποτε αισθανθήκαμε ο ένας για τον άλλο ζήλια. Ρωτάω συχνά την μητέρα μου και απαντάει πάντα ότι κανένα από τα αδέρφια μου δε ζήλευε ο ένας τον άλλον. Και όμως μετά από επίσκεψη σε ένα φιλικό σπίτι με ένα άλλο παιδάκι άρχισα να βλέπω ότι όλα τα παιδάκια αναζητούν την αποκλειστικότητα.
Είμαστε λοιπόν σε ένα φιλικό σπίτι με ένα μωράκι μόλις 2 μηνών. Όταν ζήτησα από την μητέρα του μωρού να πάρω αγκαλίτσα το μωρό η κόρη μου 17 μηνών κατσούφιασε και άρχισε να επιζητά την αγκαλιά μου. Ήταν στα πόδια μου όπως στέκονται τα σκυλάκια και γρατζουνάνε τα πόδια του αφεντικού τους για να τα πάρουν μια αγκαλιά. Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω τόσο ότι είναι ζήλια αυτό που αισθάνθηκε η κόρη μου. Έχω την αίσθηση ότι κάθε παιδάκι θέλει την αποκλειστικότητα ειδικά τα παιδάκια που είναι τα πρώτα στην οικογένεια. Έχω ακούσει και πολλές ιστορίες για απίστευτες αντιδράσεις μεγαλύτερων παιδιών στα μικρότερα αδελφάκια τους. Άλλα ρίχνουν τα αδερφάκια τους από το ριλάξ, άλλα τα χτυπάνε, άλλα τους ετοιμάζουν βαλίτσες για να φύγουν από το σπίτι τους θεωρώντας ότι είναι επισκέπτες κοκ. 
Όταν γέννησα, μια μητέρα που είχε γεννήσει το δεύτερο μωρό της είχε πάρει ένα δώρο στο μεγαλύτερο παιδάκι της και θα του έλεγε ότι του το έφερε το αδερφάκι του. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι δεν πρέπει να ενισχύουμε το συναίσθημα της ζήλιας άθελά μας αλλά αντιθέτως να ενισχύουμε την αγάπη και την φροντίδα προς τα μικρότερα αδέρφια. Καλό είναι να μην κάνουμε παρατηρήσεις του στύλ "ο αδερφός σου ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε τόσο άσχημα" ή "ο αδερφός σου είναι πιο μελετηρός" διότι έτσι μπορεί η αθώα ζήλια να μετατραπεί σε μίσος. Να λέμε στο παιδί που ζηλεύει ότι το αγαπάμε πολύ και ότι αυτό δεν αλλάζει επειδή κάνει αταξίες. Να του δώσουμε το ρόλο του βοηθού μας και να επιβραβεύουμε κάθε καλή του πράξη τόσο απέναντί μας όσο και απέναντι στο αδερφάκι του.
Άλλοι γονείς είναι έτοιμοι πολύ σύντομα να αποκτήσουν δεύτερο παιδάκι και άλλοι θέλουν να περάσει ένα εύλογο διάστημα προκειμένου να ξαναμπούν σε αυτή την διαδικασία. Προσωπικά, μη έχοντας βοήθεια από γιαγιάδες κτλ. είμαι υπέρ της άποψης ότι το πρώτο με το δεύτερο παιδάκι να έχουν τουλάχιστον τρία χρόνια διαφορά. Περιμένω σχόλια σας αλλά και προσωπικές σας εμπειρίες από τον ερχομό του δευτέρου παιδιού στο σπίτι αλλά και πως αντέδρασε το πρώτο. Εις το επανειδείν. +Ioanna Mpourdouvali
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
η δική μου αίσθηση είναι πως το μυστικό θα πρέπει να είναι η προετοιμασία του παιδιού για αυτό που θα αντικρύσει. Αν πρόκειται να δείτε παιδάκια που θα πάρετε αγκαλιά ή θα περάσετε χρόνο μαζί τους, προετοιμάστε τα δικά σας παιδιά ώστε να γνωρίζουν ότι θα το κάνετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις μικρότερες ηλικίες που προφανώς δεν μπορείτε να συννεοηθείτε είναι σαφώς πιο δύσκολο. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως ο εχθρός της ζήλιας είναι η αγάπη :[
Πολύ ενδιαφέρον το σημερινό άρθρο. Ναι τα παιδιά ζηλεύουν και είναι πολύ κτητικά με τον χώρο τους, τα παιχνίδια τους και τους γονείς τους. Αυτό σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στους γονείς και τους συγγενείς. Το πρώτο παιδί σε μια οικογένεια και συνεπώς το πρώτο εγγόνι έχει πάντα ευνοϊκή συμπεριφορά. Οι περισσότεροι γονείς και συγγενείς κάνουν όλα τα χατίρια του παιδιού όποτε τα θέλει και όπως τα θέλει. Δεν τους είναι εύκολο να πουν όχι όταν μάλιστα το παιδί γνωρίζει το κόλπο του να κλαίει για να έχει ότι επιθυμεί. Αυτό φαίνεται και στο γεγονός του να τραβάει την προσοχή μας όλη την ώρα και όλη την ημέρα. Δεν μπορούμε να κάνουμε δουλειές χωρίς να μας τραβάει γιατί και καλά κάτι θέλει, δεν μπορούμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να ασχοληθούμε με οτιδήποτε άλλο πέρα από το ίδιο. Μαθημένο λοιπόν να είναι το επίκεντρο του κόσμου καλείται ξαφνικά να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα με τον ερχομό ενός ακόμη μωρού το οποίο έχει σημαντικές ανάγκες για κάλυψη. Το μεγαλύτερο αδερφάκι νιώθει μοναξιά, ότι δεν το αγαπούν τόσο όσο πριν. Όλοι πλέον ασχολούνται με το μωρό και δεν ξέρει τι να κάνει το ίδιο για να τραβήξει και πάλι την προσοχή. Είναι σαν το παιχνίδι που το βαρέθηκες και παίρνεις ένα άλλο. Έτσι το βλέπουν τα παιδικά μάτια. Το μυστικό είναι να μεταδώσουμε στο παιδί μας όταν ακόμα είναι μικρό πως δεν μπορεί να τα έχει όλα όποτε τα θέλει. Πως η μαμά και ο μπαμπάς έχει και άλλες ασχολίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν το αγαπάει πλέον ή το αγαπάει λιγότερο. Το παιδί πρέπει να έχει όρια. Δεν είναι όλες οι ώρες για αγκαλιά, παιχνίδι και φιλιά. Πρέπει να μάθει από πολύ μικρό να μοιράζεται..Είτε αυτό είναι το παιχνίδι του είτε είναι ο χώρος του ή ακόμα και ο χρόνος του. Ένα παιδί με βασικούς κανόνες είναι ένα ευτυχισμένο παιδί. Εάν έχουν καλλιεργηθεί αυτά τα βασικά στοιχεία ο ερχομός ενός δεύτερου παιδιού θα είναι πολύ ευκολότερος. Οι γονείς θα πρέπει να έχουν το μεγαλύτερο αδερφάκι ως βοηθό και ως προστάτη του μικρότερου. Έτσι δεν θα νιώθει κανένας σε δεύτερη μοίρα. Ο χρόνος που θα ασχολούμαστε και με τα δυο παιδιά θα πρέπει να προσπαθήσουμε να είναι ισάξιος όσο γίνεται. Να μην ξεχνάμε να τονίζουμε πόσο τα αγαπάμε. Πρέπει να το ακούν και να το ξέρουν. Ας μην ξεχνάμε πως οι γονείς πρέπει να είναι οι επικεφαλείς της οικογένειας και όχι τα παιδιά. Οι γονείς καθοδηγούν και τα παιδιά ακολουθούν. Όχι το αντίστροφο! Και τέλος πρέπει να λέμε και όχι σε κάποια από τα θελήματά τους όσο και αν κλαίνε ή φωνάζουν πως δεν μας αγαπούν πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήκάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα απλά θέλει πολύ υπομονή και επιμονή και το παιδί όπως και οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας. Και πολλές φορές η κούραση υπερισχύει της υπομονής με αποτέλεσμα να κάνουμε τα χατίρια του μικρού μας. Η αγάπη όλα τα νικάει.... να αγαπάμε λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφή. . . . . . . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα στη ζωή θέλουν υπομονή..
ΚΑΛΗΜΕΡΑ