Καληνωρίσματα. Μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω το κείμενο δεν έχω καταλήξει για το σε ποια ενότητα πρέπει να το εντάξω, οπότε προχωρώ ομολογώντας πως την ιδέα του κειμένου έλαβα από την πρόσφατη βράβευση με Νόμπελ Ιατρικής του John Gurdon. Ο γνωστός επιστήμονας μπορεί να μείνει στην ιστορία της επιστήμης, όμως δεν ξεκίνησε το ίδιο ένδοξα αφού υπήρξε ένας από τους χειρότερους μαθητές του σχολείου του με πενιχρούς βαθμούς στο μάθημα της Βιολογίας!
Και τότε αναρωτήθηκα αν μπορεί να αποτελεί μία τόσο λαμπρή εξαίρεση. Ευτυχώς χωρίς να ψάξω πολύ, βρήκα ένα εξαιρετικό δημοσίευμα στα ΝΕΑ όπου έμαθα πως ο Albert Einstein απορρίφθηκε από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης εξαιτίας των κακών βαθμών του στο σχολείο. Ο Stephen Hawking δεν είχε καμία ενθάρρυνση για το μέλλον του, αφού όχι απλά άρχισε να διαβάζει στα οκτώ του, αλλά ποτέ δεν διάβασε περισσότερο από μία ώρα στο σχολείο. Πριν ολοκληρώσω με την παράγραφο αυτή, μένω άναυδος με την ιστορία του Κάρολου Δαρβίνου που η μοναδική του έφεση ήταν το κυνήγι!
Αρκετά με την ιστορία. Μόλις διαβάσαμε πως τέσσερις από τους πιο διάσημους, πετυχημένους και ιστορικούς επιστήμονες υπήρξαν κακοί μαθητές, αδιάφοροι και με περιορισμένες προοπτικές. Να όμως που η εξέλιξη τους έφερε τα πάνω-κάτω και τους άφησε να διακριθούν σε κάτι το οποίο αγαπούσαν, αλλά με τον τρόπο που ήθελαν αυτοί και όχι με τα όρια που το σχολείο δίνει σαν ερεθίσματα στον μαθητή.
Εκεί ακριβώς θέλω να καταλήξω σήμερα. Πως αξιοποιείται το δυναμικό σήμερα; Θα μπορούσα να βάλω στον προβληματισμό τους κρατικούς οργανισμούς και τον επιχειρηματικό κλάδο, όμως ας το κρατήσουμε σε επίπεδο παιδείας. Πόσο εμπιστευόμαστε τους σημερινούς καθηγητές των ελληνικών σχολείων στο να διακρίνουν τα ταλέντα, τις δεξιότητες και κυρίως τις προοπτικές των μαθητών που ίσως είναι δύστροποι, αδιάφοροι ή εκτός εκπαιδευτικού πλαισίου; Η απάντηση μας φοβίζει όλους. Οι καθηγητές. Οι γνωστοί καθηγητές με τη γνωστή συμπεριφορά δημοσίου υπαλλήλου που ενδιαφέρονται να βγει η ύλη γρήγορα ώστε να προλάβουν να κάνουν απεργίες (διακοπές) και να μην μείνουν πίσω από τις καταλήψεις των παιδιών! Οι καθηγητές που ικανοποιούνται όταν ακούν το μάθημα με αποστήθιση διότι δεν έχουν ούτε οι ίδιοι κριτική σκέψη ώστε να αξιολογήσουν έναν εναλλακτικό τρόπο απόδοσης.
Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να φτωχαίνουμε, να καταπατείται η περηφάνια, η αυτοπεποίθηση και η αξιοπρέπεια μας, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν “παράγονται" άνθρωποι με ικανότητες και προοπτικές. Το γεγονός πως δεν λαμβάνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα είναι διαφορετική ιστορία… Η πρότασή μου λοιπόν είναι να επενδύσουμε ακριβώς σε αυτό: Στην διάκριση και προώθηση των ανθρώπων (παιδιών) που ίσως δεν τους φαίνεται, όμως μπορούν να αποτελέσουν τις αυριανές λαμπρές προσωπικότητες που θα γράψουν ιστορία στον τομέα των επιστημών και όχι μόνο. Ευθύνη και στους γονείς που οφείλουν να δίνουν πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα στα παιδιά τους και να τα ενθαρρύνουν κόντρα στα έως τώρα φαινόμενα +Yanni Spiridakis
Όλα αυτά που λες για τους καθηγητές θα πρέπει να τα «ρίξεις» στο κοινωνικό, εργασιακό και εκπαιδευτικό Σύστημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΝΕΝΑΣ δεν ενδιαφέρεται για την ευφυΐα του μαθητή. Όλοι ενδιαφέρονται μόνο για βαθμούς (ότι ευκολότερο σαν μέσον αξιολόγησης).
-Δεν γίνεται ΣΩΣΤΗ εκπαίδευση του καθηγητή.
-Δεν γίνεται ΣΩΣΤΗ αξιολόγηση του καθηγητή.
-Δεν υπάρχει «μπούσουλας» ΣΩΣΤΗΣ εκπαίδευσης του μαθητή.
-Δεν υπάρχει «μπούσουλας» ΣΩΣΤΗΣ αξιολόγησης του μαθητή.
-Ο καθηγητής πιέζεται να βγάλει μία γιγάντια ποσότητα ύλης.
-Συνήθως η ύλη είναι περιλήψεις αντιγραφών από μεταφράσεις ξένων βιβλίων. Τα διδασκόμενα μαθήματα αποτελούνται από δυσνόητα, τεράστια και άχρηστα κείμενα.
Το Σύστημα αυτό απαιτεί ΒΑΘΜΟΥΣ και όχι ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Έτσι ο καλύτερος τρόπος απόκτησης βαθμών είναι η αποστήθιση.
Έτσι ένας καθηγητής ή δάσκαλος (ακόμα και αν έχει μεράκι για την δουλειά του) αναγκαστικά μετατρέπεται σε έναν αγωγό μεταφοράς μηχανοποιημένων γνώσεων. Πρέπει πχ σε ελάχιστο χρόνο να βαθμολογήσει τεράστιο αριθμό γραπτών. Έτσι καθηγητές και μαθητές στρέφονται στην παπαγαλία κειμένων, οι μαθητές για να δείξουν ότι διάβασαν και ο καθηγητής για να καταλάβει ότι διάβασαν. Σκεφτείτε έναν καθηγητή που έχει να διορθώσει εξήντα γραπτά και υπολογίστε τον κόπο που απαιτείται για να διαβάσει, να μελετήσει και να καταλάβει εξήντα διαφορετικές απαντήσεις στο διαγώνισμα, ώστε να βαθμολογήσει την κατανόηση των μαθητών. Το πιο εύκολα αναγνωρίσιμο γραπτό είναι αυτό της αποστήθισης. Και ο μαθητής (ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙΠΟΤΕ) θα απαιτήσει καλό βαθμό επειδή τα έγραψε «όπως τα λέει το βιβλίο».
Δεν υπάρχουν βιβλία, δεν υπάρχουν αίθουσες εργαστηρίων, δεν υπάρχουν υλικά, δεν υπάρχει επανεκπαίδευση των καθηγητών, δεν υπάρχει υπακοή των μαθητών. Η σημερινή κατάντια είναι φυσιολογική.
Οι περιπτώσεις των επιστημόνων που αναφέρω υποδεικνύουν πως το πρόβλημα αυτό είναι χρόνιο.
ΔιαγραφήΈχω αφιερώσει πολύ χώρο και μεγάλα κείμενα αναφερόμενος στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος.
Το yannidakis είναι διαπιστευμένο ιστολόγιο από το Υπουργείο Παιδείας, είναι όμως άξιο λόγου πως η παιδεία συνεχίζει να παραπαίει.
Από την άλλη είναι γεγονός πως πολλά παιδιά δεν έχουν τα ίδια ανακαλύψει το ταλέντο ή την ευφυΐα τους κυρίως εξαιτίας κοινωνικών κριτηρίων (οικογένεια, περιβάλλον, ερεθίσματα, οπότε είναι προφανές πως το σχολείο δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη :[
.....και γω υπήρξα ένα παιδί της αποστήθισης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίστευα ότι τώρα θεωρείται παρωχημένη...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ποτέ δεν υπήρξα καλός μαθητής. Δεν μπορούσα να μάθω κάτι "παπαγαλία" ίσως επειδή είχα ακούσει τον πατέρα μου να λέει κάποτε πως αυτό είναι λάθος.
ΔιαγραφήΜε το ζόρι πέρασα σε ανώτερες σχολές -ευτυχώς της επιλογής μου- Εκεί τα πράγματα άλλαξαν. Τελείωσα ως ένας από τους πρώτους φοιτητές της σχολής μου ένα εξάμηνο νωρίτερα.
Ας μην καταδικάζουμε τα νιάτα. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αναδειχτούν :[