ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
Με την Αλίκη μεγαλώσαμε μαζί, ακριβώς στο διπλανό σπίτι. Θυμάμαι μικροί να τρέχουμε στο κοντινό πάρκο όπου παίζαμε στην παιδική χαρά, να χαράζουμε με μία πέτρα τα ονόματα μας πάνω στους χοντρούς κορμούς των δέντρων και να πέφτουμε ατέλειωτες φορές μαθαίνοντας ποδήλατο μέχρι τα γόνατά μας να ματώσουν. Η Αλίκη κι εγώ βλεπόμασταν κάθε μέρα μέχρι που τελειώσαμε το Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο οι παρέες μας άλλαξαν και μαζί οι συνήθειες μας. Είχα άραγε χάσει την ευκαιρία να της πω ότι την αγαπώ; Ότι είμαι τόσο ερωτευμένος; Όχι, ήμουν σίγουρος πως κάποτε, πιο μεγάλος, ύστερα από μερικά χρόνια θα ξεπερνούσα τις ντροπές μου και θα έβρισκα το θάρρος να το ομολογήσω. Στο μεταξύ ίσως ήλπιζα να το ανακαλύψει μόνη της.
Μια μέρα όμως, με πήρε τηλέφωνο η Σούλα (η Σούλα έμενε ακριβώς απέναντι) και με ρωτούσε αν γνωρίζω τα νέα για την Αλίκη. Εγώ όμως δεν είχα ιδέα κι έτσι μου ζήτησε να βγω στο παράθυρο να δω. Έξω απ’ το σπίτι της Αλίκης είχε μόλις αράξει ένα φορτηγό και μεγάλες κούτες γέμιζαν ως το βάθος. Κάπου πίσω από τις κούτες και τους μεταφορείς, την διέκρινα απ’ τα χρυσαφένια της μαλλιά. Ήταν εκεί. Το ίδιο όμορφη, η δική μου Αλίκη που ποτέ δεν της εκμυστηρεύτηκα την αλήθεια για εμένα. Τώρα φεύγει και δεν ξέρω τον λόγο, δεν ξέρω που θα πάει. Σίγουρα θα έχει βρει ένα νέο νόημα στην ζωή της και δεν έχει σημασία να μάθω. Για τόσα χρόνια μέναμε δίπλα-δίπλα και ποτέ δεν τόλμησα να της πω πως νοιώθω. Τώρα θα υποστώ τις συνέπειες μαθαίνοντας να ζω χωρίς εκείνη δίπλα μου.
Η Σούλα ήξερε. Και μου ζήτησε να την ξεπεράσω γρήγορα. Μου υποσχέθηκε πως θα με βοηθήσει και πως αφού έφυγε εκείνη, πρέπει να ξέρω πως έχω αυτήν που με περίμενε για τόσα χρόνια και τότε το φορτηγό έφυγε και μέσα σε αυτό και η Αλίκη. Όπως οι ρόδες κυλούσαν στον δρόμο ένοιωσα στιγμιαία την ζωή μας να κυλάει μπροστά στα μάτια μου. Τα γέλια, τα πειράγματα, τα δικά μου πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Είχαν όλα εξελιχθεί σε αυτόν τον δρόμο που τσαλαπατούσε η βροχή ακριβώς όπως και τα όνειρα και τις ελπίδες μου. Που να πηγαίνει και γιατί, κανείς δεν ξέρει, όμως αυτή ήταν η νέα της επιλογή και εγώ θα μείνω να να μετανιώνω που για τόσα χρόνια δεν έβρισκα το θάρρος να της πω πως νοιώθω. Τώρα ξέρω… ποτέ δε θα συνηθίσω να ζω χωρίς την Αλίκη :[
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΩΔΙΚΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το