Καληνωρίσματα. Εδώ και λίγο καιρό μια ομάδα ελλήνων προγραμματιστών, έχει φτιάξει ένα πολύ ιδιαίτερο ηλεκτρονικό παιχνίδι με κύριο θέμα την θανατική ποινή. Το παιχνίδι ακολουθεί τις ιστορίες τεσσάρων ατόμων που καταδικάστηκαν τελικά εις θάνατο και προσπαθεί να δείξει στον παίκτη τις πραγματικές διαστάσεις του γεγονότος.
Η εξαιρετική αυτή ιδέα μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ με το ζήτημα με έναν λίγο πιο ρεαλιστικό τρόπο ώστε να προβληματιστούμε πρακτικά. Θεωρητικά όπως οι περισσότεροι, τάσσομαι εναντίον της θανατικής ποινής. Ποιος αλήθεια έχει το δικαίωμα να αφαιρεί μια ζωή; Ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας, έχει το δικαίωμα στη ζωή. Εφόσον καταδικάστηκε –ναι- ο νόμος πρέπει να είναι αμείλικτος μαζί του και φυσικά η ισόβια κάθειρξη όχι μόνο τιμωρεί τον θύτη αλλά γλιτώνει την κοινωνία από την παρουσία ενός τέτοιου επικίνδυνου ανθρώπου. Ο χρόνος στην φυλακή μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα βασανιστικός για τον κρατούμενο. Περιορισμός των ελευθεριών, κίνδυνοι από άλλους κρατούμενους, αποτρόπαια συμπεριφορά και άθλιο επίπεδο ζωής, είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που πλαισιώνουν την τιμωρία του εγκληματία που καταδικάζεται στη φυλακή. Όμως θάνατος; Ποιος δίνει την αρμοδιότητα σε άνθρωπο να παίρνει τη ζωή ανθρώπου; Σίγουρα όχι ο Θεός, σίγουρα όχι η συνείδηση του μέσου λογικού ανθρώπου.
Από την άλλη μεριά –όπως υποσχέθηκα- πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα κάπως πρακτικά. Σκεφτείτε τον άνθρωπο που άρχισε να πυροβολεί σε σχολείο της Ρωσίας πριν κάποια χρόνια, σκοτώνοντας πολλά παιδάκια. Θυμηθείτε τον ψυχανώμαλο που στη Σκανδιναβία αφαίρεσε δεκάδες ζωές νεαρών παιδιών. Τον εγκληματία που προκειμένου να κλέψει ένα ταμείο ή ένα σπίτι, δεν διστάζει να σκοτώσει εξ επαφής. Ύστερα ας στρέψουμε το βλέμμα μας στους παιδεραστές. Ανθρώπους που βιάζουν αθώες ψυχές, όχι απλά τραυματίζοντας το σώμα τους ικανοποιώντας τις αρρωστημένες του ανάγκες, αλλά και καταστρέφοντας ολοσχερώς τις ψυχές τους όπως θα αναπτυχθούν στον κοινωνικό περίγυρο ή στην εσωτερική τους ψυχολογία. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, όταν ένας εγκληματίας εκτίσει την ποινή του, επιστρέφει στην ίδια παράνομη δραστηριότητα αφού ελευθερωθεί. Μήπως ο θάνατος του, απαλλάσσει την κοινωνία από την παρουσία του;
Δεν ξέρω. Μπορώ να βρω αρκετά ακόμα επιχειρήματα για να υπερασπίσω τις δύο απόψεις, όμως για αυτόν τον μήνα περνάω τη σκυτάλη σε εσάς. Αποφασίστε εσείς αν είστε υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής. Περιμένω την συμμετοχή σας στην ηλεκτρονική ψηφοφορία σε ένα απλό, αλλά εξαιρετικά δύσκολο ερώτημα. +Yanni Spiridakis
ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ,ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ, ΙΣΩΣ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΖΩΗΣ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ,ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ,ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ....ΕΠΙΣΗΣ ,ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ ,ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΖΩΗΣ ,ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ.Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι σαφέστατα μια σεβαστή άποψη και ένα σημαντικό εργαλείο πρόληψης και ως εκ τούτου ο προβληματισμός παραμένει χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει πως εκφράζει το δίκαιο πέραν του υποκειμενικού :[
Διαγραφή