Καληνωρίσματα. Σήμερα το πρωί ήρθε στο γραφείο μου ένας γείτονας και αφού με χαιρέτησε, έφυγε… για να επιστρέψει σε δύο λεπτά κρατώντας μία μπύρα. “Ήρθα να πιω μια μπύρα” μου είπε και άναψε τσιγάρο.
Για την επόμενη τουλάχιστον μισή ώρα, ο γείτονας μου μιλούσε ακατάπαυστα παρότι ήταν εμφανές πως δεν λάμβανε της πλήρους προσοχής μου. Εγώ έγραφα για την εφημερίδα και ανανέωνα το yannidakis ενώ στα κλεφτά τον άκουγα να λέει για τη σύνταξη που μείωσαν στον πατέρα του, για το πόσο ωραία μέρα έχει έξω κι αυτός δεν μπορεί να πάει στο μεροκάματο (είναι οικοδόμος) αφού δεν έχει δουλειές. Μου έλεγε για το πως ο φαρμακοποιός δεν του δίνει πια τα φάρμακα με πίστωση και μερικά ακόμη τα οποία δεν συγκράτησα.
Κάποια στιγμή όμως άρχισε να μου περιγράφει τα 
παρακάτω: “Έχεις κατέβει Σάββατο βράδυ στο Ηράκλειο (σ.σ. στο κέντρο της πόλης) τελευταία; Ερημιά! Δεν κουνιέται κουνούπι φίλε. Θυμάμαι σαββατόβραδα να έχει κίνηση στους δρόμους ακόμα κι αν τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Θυμάσαι τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα με κόσμο που κατέβαινε μέχρι να καταλήξει σε μια ταβέρνα ή κάποια καφετέρια. Εγώ ρε έφευγα από το σπίτι με ένα χιλιάρικο και έπαιρνα τσιγάρα, έπινα μια μπύρα, έτρωγα ένα σουβλάκι και είχα και ένα κατοστάρικο ρέστα. Τώρα μόνο τα τσιγάρα κοστίζουν 3,60€” έλεγε ταχύτατα δείχνοντας μου τα τσιγάρα.
παρακάτω: “Έχεις κατέβει Σάββατο βράδυ στο Ηράκλειο (σ.σ. στο κέντρο της πόλης) τελευταία; Ερημιά! Δεν κουνιέται κουνούπι φίλε. Θυμάμαι σαββατόβραδα να έχει κίνηση στους δρόμους ακόμα κι αν τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Θυμάσαι τα πεζοδρόμια ήταν γεμάτα με κόσμο που κατέβαινε μέχρι να καταλήξει σε μια ταβέρνα ή κάποια καφετέρια. Εγώ ρε έφευγα από το σπίτι με ένα χιλιάρικο και έπαιρνα τσιγάρα, έπινα μια μπύρα, έτρωγα ένα σουβλάκι και είχα και ένα κατοστάρικο ρέστα. Τώρα μόνο τα τσιγάρα κοστίζουν 3,60€” έλεγε ταχύτατα δείχνοντας μου τα τσιγάρα.
Όπως θα καταλάβατε, τα τελευταία λόγια του γείτονα μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Όχι επειδή περιέγραφε ένα ακόμα σκηνικό κρίσης σαν αυτά που καθημερινά διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε, βιώνουμε, αλλά για κάτι άλλο. Πιο σοβαρό για μένα. Γιατί ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο που περιέγραφε να ανεβοκατεβαίνει τον δρόμο χωρίς να είναι καν ανοιχτά τα μαγαζιά, μέχρι να κάτσει για την μπύρα, το ποτό και το φαγητό του, ήμουν –κάποτε- κι εγώ. Έκανα κι εγώ ακριβώς το ίδιο, όπως το έκαναν όλοι οι νέοι της πόλης. Τώρα τα σαββατόβραδα γυρνάω αργά στο σπίτι από την δουλειά και εύχομαι να προλάβω να δω μια ταινία πριν με πάρει ο ύπνος. Και δεν είμαι ο μόνος... Προφανώς. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΜΙΑ ΠΡΟ ΚΡΙΣΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΣΑΣ
Άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν οι δυνατότητες, αλλάζουν τα ήθη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορούμε να αλλάξουμε συνήθειες χωρίς να μας πάρει από κάτω;
Μπορούμε να προσαρμοστούμε για να επιβιώσουμε;
Πρέπει να προσπαθήσουμε...
Πολύ καλό ;)
πολύ σωστά. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Απλά να, κάποιες φορές σε πιάνει η στιγμή που σκέφτεσαι :[
Διαγραφή.....άλλαξαν τα πράγματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήή το θέλουμε ή όχι
ή το μπορούμε ή όχι
(το βέβαιο είναι πως δεν μας αρέσει)
θα προσαρμοστούμε....:)
φυσικά και θα προσαρμοστούμε. Μάλιστα νομίζω πως το κάναμε ήδη.
ΔιαγραφήΑπλά κάθε τόσο θα γυρνάμε τον χρόνο πίσω αναπολώντας :[
εμένα δεν μου λείπουν και τόσο αυτά τα Σαββατόβραδα όχι γιατί μπορώ ακόμη να κάνω τα ίδια που έκανα πριν 2 ή 5 χρόνια. Μου λείπει η ευγένεια και η καλή διάθεση. Παλιότερα οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι με τα λίγα. Τώρα έχουμε πολλά και μας λείπουν οι πολυτέλειες. Το καταλληλότερο άρθρο στην μέση της κρίσης
ΑπάντησηΔιαγραφήέχουμε πολλά και αναζητούμε περισσότερα; είχαμε πολλά και τα είδαμε να απομακρύνονται; Δεν ξέρω τι απ' όλα είναι, πάντως αν εσένα δεν σου λείπει κάτι από την προ διετίας ζωής σε συγχαίρω :[
Διαγραφή