Καληνωρίσματα. Προ ημερών είχαμε την πτώση της κυβέρνησης της Βουλγαρίας. Έχει πολύ ενδιαφέρον βέβαια να μελετήσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η βουλγαρική κυβέρνηση παραιτήθηκε. Πιο συγκεκριμένα, η απόφαση για αύξηση του ρεύματος και μερικές ακόμα αναπροσαρμογές στο πιο φτωχό κράτος της Ευρώπης, έφεραν κοινωνική έκρηξη. Διαδηλωτές συγκρούστηκαν με τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα σκηνικό πολύ γνώριμο και συνηθισμένο για εμάς εδώ στην Ελλάδα. Οι κυβερνώντες αυτό όμως δεν το άντεξαν στην Βουλγαρία και αποφάσισαν να παραιτηθούν σύσσωμοι. Πες πολιτικό κόστος, πες ηθική. Η ουσία είναι αυτή.
Σε μία πολύ σύντομη αναδρομή θυμάμαι την κυβέρνηση Παπανδρέου που ουσιαστικά “έπεσε” άσχετα αν δεν προκηρύχτηκαν άμεσα εκλογές και είχαμε μία μεταβατική κυβέρνηση μέχρι αυτές να έρθουν. Οι πιέσεις ήταν αφόρητες την ίδια ώρα που έξω από την Βουλή, η Αθήνα καιγόταν. Παρόμοιες ιστορίες συναντάμε στην Βόρεια Αφρική και αλλού. Όμως εγώ νομίζω πως μόνο στη Βουλγαρία είδαμε μία κυβέρνηση να έχει το σθένος να τα παρατήσει τόσο εύκολα.
Αλλά ας το δούμε αυτό το τελευταίο λιγάκι. Να τα παρατήσει; Το γεγονός ότι παραιτήθηκε έχει λίγα στοιχεία 
αφέλειας. Μία συγκεκριμένη πολιτική οδήγησε σε αντιδράσεις, έτσι δεν είναι; Τότε γιατί δεν απέσυραν την δέσμη αυτή των μέτρων και αντίστοιχα αν δεν υπήρχε άλλη λύση από την εφαρμογή των μέτρων αυτών, τότε γιατί αυτή η κυβέρνηση παραιτήθηκε ενώ ήξερε πως τα μέτρα αυτά ήταν απαραίτητα για την ευημερία της χώρας; Δεν είχε πλάνο; Δεν είχε προοπτικές; Δεν είχε πίστη στην ίδια της την πολιτική; Προσωπικά, όσο κι αν τα μέσα ή τα ιστολόγια παρουσιάζουν ηρωική αυτήν την κυβέρνηση, εμένα μου αφήνει μία εικόνα δειλίας και ανικανότητας.
αφέλειας. Μία συγκεκριμένη πολιτική οδήγησε σε αντιδράσεις, έτσι δεν είναι; Τότε γιατί δεν απέσυραν την δέσμη αυτή των μέτρων και αντίστοιχα αν δεν υπήρχε άλλη λύση από την εφαρμογή των μέτρων αυτών, τότε γιατί αυτή η κυβέρνηση παραιτήθηκε ενώ ήξερε πως τα μέτρα αυτά ήταν απαραίτητα για την ευημερία της χώρας; Δεν είχε πλάνο; Δεν είχε προοπτικές; Δεν είχε πίστη στην ίδια της την πολιτική; Προσωπικά, όσο κι αν τα μέσα ή τα ιστολόγια παρουσιάζουν ηρωική αυτήν την κυβέρνηση, εμένα μου αφήνει μία εικόνα δειλίας και ανικανότητας.
Πρέπει όμως όλοι να παραδεχτούμε πως η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεση της με μία πραγματικά ηρωική δήλωση: “Η εξουσία μας δόθηκε από τον λαό. Σήμερα, τού την επιστρέφουμε”. Ακόμα όμως κι αυτή η δήλωση με προβληματίζει. Επιστρέφουν στον λαό την εξουσία με τι πλάνο; Μπορεί ο λαός να κυβερνήσει; Μπορεί να νομοθετήσει χωρίς εκλεγμένους αντιπροσώπους; Προφανώς η απάντηση είναι η διακήρυξη νέων εκλογών. Και από εκεί τι προκύπτει; Δεν θα είναι ξανά υποψήφιοι οι ίδιοι ή θα αποσυρθούν από την πολιτική ζωή; Κι αν είναι, με τι πρόγραμμα θα διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών τους; Αν αυτό είναι ελκυστικό, γιατί δεν το εφαρμόζουν από τώρα να σώσουν χρόνο και χρήμα από την χώρα; Πολλές φορές, ο ηρωισμός είναι μάλλον αφελής… +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δέν εἶναι ἀφελής ἡρωισμός. Κομπίνα εἶναι. Τό κόλπο φοριέται πολύ παντοῦ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιος κάνει «κάτι» τό ὁποῖο πολλές φορές εἶναι «ἀόρατο».
Ἔπειτα παραιτεῖται καί ὁ ἑπόμενος ἔρχεται σάν «σωτήρας».
Μόνο πού εἶναι «ἀναγκασμένος νά τηρήσει τούς νόμους».
Ἐφαρμόζει λοιπόν τό «κάτι» τοῦ προκατόχου του καί δημιουργεῖ συνθῆκες γιά τό ἑπόμενο βῆμα.
Ἄν προσέξετε θά τό δεῖτε τό αὐτό κόλπο νά φοριέται πολύ στήν Ἑλλάδα.
αυτό που αναφέρεις εγώ το λέω πραγματικότητα, ρεαλισμό. Όπως λέει και η παροιμία: "έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρεις" :[
ΔιαγραφήExactement όπως θα έλεγε και ο "φίλος" μας ο Σαρκοζί.
ΑπάντησηΔιαγραφή