Καληνωρίσματα. Ποτέ πριν να πέσω κι εγώ θύμα της κρίσης στην δουλειά και το σπίτι μου δεν είχα πιάσει τον εαυτό μου να γκρινιάζει ή να μιζεριάζει. Μάλιστα υπήρξα πάντοτε η ψυχή της παρέας και εκείνος που θα έβρισκε κάτι θετικό σε κάθε κατάσταση και μάλιστα είχα κατηγορηθεί πολλές φορές για τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου.
Ας κρατήσουμε τον ενθουσιασμό που είτε έρχεται όταν κάτι 
ευχάριστο συμβαίνει, είτε όταν προσμένουμε κάτι ή κάποιον. Σήμερα θα μείνουμε σε αυτήν την προσμονή. Θα έχετε βρεθεί κι εσείς στο σημείο να αναμένετε ένα γεγονός με τόσο ενθουσιασμό που ακόμα και ασυναίσθητα παραμερίζετε τις καθημερινές ασχολίες ή καθήκοντα σας για να σκεφτείτε ή να προετοιμαστείτε για το γεγονός αυτό. Μπορεί να είναι από μία εκδήλωση έως ο ερχομός ενός αγαπημένου προσώπου.
ευχάριστο συμβαίνει, είτε όταν προσμένουμε κάτι ή κάποιον. Σήμερα θα μείνουμε σε αυτήν την προσμονή. Θα έχετε βρεθεί κι εσείς στο σημείο να αναμένετε ένα γεγονός με τόσο ενθουσιασμό που ακόμα και ασυναίσθητα παραμερίζετε τις καθημερινές ασχολίες ή καθήκοντα σας για να σκεφτείτε ή να προετοιμαστείτε για το γεγονός αυτό. Μπορεί να είναι από μία εκδήλωση έως ο ερχομός ενός αγαπημένου προσώπου.
Η παρενθετική παράγραφος αφορά φυσικά τα ενδεχόμενα απρόοπτα. Πολλές φορές η εκδήλωση που περιμέναμε τόσο πολύ, μπορεί να αποδειχτεί κατώτερη των προσδοκιών και ο ερχομός του ατόμου που τόσο λαχταρούσαμε να μην φέρει τις εμπειρίες και τις ώρες διασκέδασης που σχεδιάζαμε. Σε αυτήν την περίπτωση είναι σημαντικό να αναλογιστούμε ποιος τελικά ευθύνεται για μία τέτοια απρόσμενη εξέλιξη. Είναι αυτό που περιμέναμε με βάση την συμπεριφορά, την οργάνωση και τις δράσεις του άλλου (παράγοντα) ή μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι; Μήπως εμείς δεν καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του γεγονότος;
Ας δούμε γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό. Ας θεωρήσουμε πως το μεγάλο γεγονός αφορούσε τη συνάντηση μας με έναν φίλο που μένει μακριά. Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε και είχαμε πλάσει στο μυαλό μας πως τις ημέρες της παραμονής του θα ζούσαμε όπως όταν αναπτύχθηκε η φιλία μας. Τα χρόνια όμως έχουν περάσει και εμείς έχουμε αλλάξει. Η ηλικία, οι ευθύνες και ίσως ακόμα περισσότερο οι νέες συνθήκες μετά την κρίση, έχουν διαμορφώσει έναν άνθρωπο ενδεχομένως λιγότερο… ενδιαφέρον. Για μισό λεπτό. Κι αν αυτός ο άνθρωπος είμαστε… εμείς; Αν τελικά έχουμε φθαρεί τόσο πολύ σαν χαρακτήρες που φέρουμε και την ευθύνη του φιάσκου και της διάψευσης του ενθουσιασμού μας;
Επειδή δε θέλω να κλείσω το κείμενο αρνητικά, θα συμπεριλάβω μία ακόμα διάσταση στο παράδειγμα μας. Ακόμα κι αν έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι η έκθεση μας στο συμβάν ή στο πρόσωπο που περιμέναμε ίσως επαναφέρει τα ένστικτα που εξ αρχής μας έκαναν να ενθουσιαστούμε. Αντέχουμε (ακόμα) να ενθουσιαζόμαστε; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το