Καληνωρίσματα. Έχουμε αφήσει για τα καλά πίσω μας το τριώδιο, τις απόκριες και το καρναβάλι, όμως μόλις προχθές είχα μια συνομιλία με έναν φίλο που με προβλημάτισε ιδιαίτερα.
Ο φίλος μου ήταν την Κυριακή της αποκριάς στο χωριό του, σε μία κωμόπολη νότια του Ηρακλείου όπου παραδοσιακά ο δήμος διοργανώνει πολλές εκδηλώσεις την Κυριακή με ένα μικρό καρναβάλι και την επόμενη την Καθαρά Δευτέρα. Ο φίλος μου εξομολογήθηκε πως κι αυτός συμμετείχε στις εκδηλώσεις, όμως φέτος διαπίστωσε πως ο κόσμος αν και έδωσε το παρών όπως κάθε χρόνο δεν είχε όρεξη για ενεργή συμμετοχή. Ήταν εκεί όταν η ζωντανή μουσική έδινε ρυθμό, αλλά απέφευγε να χορέψει, να χειροκροτήσει και να ντυθεί με κάποια αστεία στολή.
Σε εκείνο το σημείο συμπλήρωσα την δική μου εμπειρία από την πόλη του Ηρακλείου όπου ο Δήμος διοργάνωσε την 
Καθαρά Δευτέρα μία μεγάλη εκδήλωση με τοπικά παραδοσιακά εδέσματα (της ημέρας) και ζωντανή μουσική. Περνώντας μια βόλτα από εκεί είδα το μέρος να έχει μετατραπεί σε συσσίτιο από ανθρώπους που πεινούσαν, ενώ όσοι πήγαν εκεί με τα παιδιά τους για τον χαρταετό, ασχολήθηκαν αποκλειστικά με αυτό. Σε μία τεράστια πλατεία έβλεπες δύο κόσμους να συμμετέχουν στην ίδια εκδήλωση με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Από τη μία οι άστεγοι που έσβηναν την πείνα τους με το –ευτυχώς- πλούσιο γεύμα και από την άλλη γονείς και παιδιά να δίνουν μάχη με τον αέρα για να πετάξουν τον αετό. Στο φόντο της εκδήλωσης ο καημένος λυράρης που έπαιζε μουσική χωρίς να του δίνουν ιδιαίτερη σημασία ούτε οι μεν ούτε οι δε.
Καθαρά Δευτέρα μία μεγάλη εκδήλωση με τοπικά παραδοσιακά εδέσματα (της ημέρας) και ζωντανή μουσική. Περνώντας μια βόλτα από εκεί είδα το μέρος να έχει μετατραπεί σε συσσίτιο από ανθρώπους που πεινούσαν, ενώ όσοι πήγαν εκεί με τα παιδιά τους για τον χαρταετό, ασχολήθηκαν αποκλειστικά με αυτό. Σε μία τεράστια πλατεία έβλεπες δύο κόσμους να συμμετέχουν στην ίδια εκδήλωση με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Από τη μία οι άστεγοι που έσβηναν την πείνα τους με το –ευτυχώς- πλούσιο γεύμα και από την άλλη γονείς και παιδιά να δίνουν μάχη με τον αέρα για να πετάξουν τον αετό. Στο φόντο της εκδήλωσης ο καημένος λυράρης που έπαιζε μουσική χωρίς να του δίνουν ιδιαίτερη σημασία ούτε οι μεν ούτε οι δε.
Δύο μέρες πριν, στο περιβόητο Καστρινό Καρναβάλι, χιλιάδες κόσμου ξεφάντωσε με την ψυχή του στους κεντρικούς δρόμους της πόλης μέχρι να σημάνει το τέλος της εκδήλωσης. Εκείνη την ημέρα οι καφετέριες δούλεψαν και λίγο αργότερα ο κόσμος γύρισε στα προβλήματα του με την γνωστή πια, σκυθρωπή φάτσα.
Σήμερα, μαζί σας, αναρωτιέμαι: Χάσαμε την ικανότητα να διασκεδάζουμε; Χρειαζόμαστε μία αφορμή; Μία εκδήλωση για να μας σπρώξει και που προπαντός θα είναι τζάμπα; Αναρωτιέμαι: Η κοινωνία διαφοροποιήθηκε τόσο πολύ που τα κοινωνικά στρώματα διαχωρίστηκαν ακόμα περισσότερο; Μήπως να ξεκινήσουμε από τα βασικά; Τι είναι διασκέδαση; Πως διασκεδάζουμε; Τι κίνητρα θέλουμε για να το κάνουμε; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΗ ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το