Καληνωρίσματα. Έως και αυτή τη στιγμή που ξεκινάω την γραφή του σημερινού μου προβληματισμού, δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να μιλήσω άσχημα ή θετικά για τον Τσίπρα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα μιλήσω για τον ηγέτη της Αριστεράς.
Δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ, αλλά με ανάγκασε ο Αλέξης. Βλέπετε, το τελευταίο διάστημα το παλληκάρι είχε πιο γεμάτη ατζέντα ακόμα και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αρχικά είχε περιοδεία στην Ευρώπη και αργότερα στην Αμερική, όπου και συναντήθηκε με ντόπιους ηγέτες αλλά και εκπροσώπους αριστερών παρατάξεων και κινημάτων. Οι κινήσεις του αυτές βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό το κόμμα του να καλλιεργήσει μία περισσότερο θετική εικόνα στο εξωτερικό. Ως τώρα είναι γεγονός πως το ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε την εικόνα του αρνητισμού, του αδικαιολόγητα αντιδραστικού, ενώ η παρουσία του Τσίπρα αυτοπροσώπως κατάφερε να ομαλοποιήσει την εικόνα αυτή.
Η συνέχεια ήταν ανάλογη αφού πριν προλάβει ο Τσίπρας να βγάλει τα ρούχα από τις βαλίτσες, πέθανε ο σύντροφος Τσάβεζ στην Βενεζουέλα κι έτσι ο Αλέξης δεν έχασε την ευκαιρία να παραστεί στην κηδεία και να ωφεληθεί από αυτή αφού στο περιθώριο της, συναντήθηκε με Αριστερούς ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Ο Τσίπρας καλλιέργησε κι εκεί τις επαφές του και ανέπτυξε φιλίες ίσως και συμμαχίες ακόμα κι αν είναι χωρίς αντίκρισμα.
Εδώ στην Ελλάδα πάντως, όσοι δεν φανατίζονται υπέρ ή κατά του, βλέπουν την απειρία του, στην δυσκολία διαχείρισης του κόμματος του και πιο συγκεκριμένα των στελεχών του αφού για άλλη μια φορά δεν κατάφερε να κατευνάσει τις διαφωνίες μεταξύ στελεχών, αυτή τη φορά εξαιτίας της προτίμησης του στο πρόσωπο του Καραμανλή. Μα; Ο Τσίπρας, ο ηγέτης της Αριστεράς “καραμανλικός”; Κι εγώ ξενίστηκα, όμως είναι προφανές πως ο Αλέξης προκειμένου να πετύχει τους πολιτικούς του στόχους θα θυσιάσει όση από την πολιτική του ιδεολογία και ιδεολογική περηφάνια, χρειάζεται. Και μπορεί αυτό να είναι ανήθικο για ανθρώπους σαν τον Γλέζο για παράδειγμα, όμως όταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όλα γίνονται και ο Τσίπρας έχει υψηλές βλέψεις. Ευελπιστεί πως θα τον κρίνει η ιστορία. Και έχει τα φόντα να το πετύχει γιατί έχει αποδειχτεί ήδη ικανός σε πολύ νεαρά πολιτική ηλικία.
Πριν προλάβουμε να τον θεοποιήσουμε, ας σημειώσουμε πως ο Τσίπρας είναι κι αυτός ένας (έλληνας) πολιτικός με ότι αυτό συνεπάγεται. Συνεπώς είναι ένας ψεύτης που δεν θα αφήσει την ευκαιρία –με το όποιο κόστος- να πάει χαμένη, χωρίς να χρησιμοποιήσει όλα του τα όπλα (πολιτικά και προσωπικά) για να πετύχει τους στόχους του. Του αναγνωρίζω πάντως πως ακόμα κι αν αποτελεί τον τέταρτο πρόεδρο κόμματος της Βουλής (μετά από τους προέδρους της συγκυβέρνησης), δείχνει να είναι πιο πολυάσχολος από τον καθένα. Εύγε! +Yanni Spiridakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το