ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΑΪΟΥ ~ άτακτα παιδιά;

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Άλλος ένας μήνας πέρασε. Κάθε φορά προσπαθώ να διαλέξω το θέμα του άρθρου μου και όταν πλησιάζουν οι μέρες που πρέπει να το γράψω, διάφορα γεγονότα μου πυροδοτούν ιδέες. Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με το πώς οι γονείς αντιμετωπίζουν τα άτακτα παιδιά και το πώς θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουν. Οι περισσότεροι γονείς αγνοούν τις ιδιαιτερότητες της παιδικής ψυχής και κάτω από την πίεση του άγχους που τραυματίζει την καθημερινότητά τους συμπεριφέρονται με τρόπους που δεν βοηθούν την ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Περίπου τα μισά παιδιά ηλικίας 4 και 5 ετών δεν μπορούν να καθίσουν ήσυχα όπως θα ήθελαν οι γονείς και άλλα τόσα κλαίνε για να τραβήξουν την προσοχή. Τα παιδιά χρειάζονται όρια και είναι αποδεδειγμένο πως, όταν αυτά επιβάλλονται με ηρεμία και σταθερότητα, τότε εκείνα συμμορφώνονται πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Όπως βάζουμε όρια για να διαφυλάξουμε τη σωματική του ακεραιότητα έτσι χρειάζεται και σταθερά όρια στη συμπεριφορά του για να μπορέσει να προσαρμοσθεί στην κοινωνική ζωή. Αν δεν μάθει να συντονίζεται στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος θα έχει πάντοτε στη μετέπειτα ζωή του δυσκολίες προσαρμογής.

Οι γονείς συχνά στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τα άτακτα παιδιά τους ασκούν υπερβολική τιμωρία κάτι που μπορεί να οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα,  δεν επιβραβεύουν τις καλές πράξεις του παιδιού τους και το κυριότερο δεν δίνουν τον απαραίτητο χρόνο στα παιδιά τους για να συμμορφωθούν. Καλό είναι να μην αφήνουμε το παιδί να χτυπιέται δείχνοντας αδιαφορία. Μην το δέρνουμε. Μην του κάνουμε το χατίρι. Μη προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα με επίμονο διάλογο. Ας πάρουμε το παιδί αγκαλιά και το πάμε σε ένα ήσυχο μέρος και με αγάπη να του εξηγήσουμε ότι μόλις νιώσει καλύτερα μπορεί να σηκωθεί. Αργότερα ας του εξηγήσουμε ότι αυτός δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να διαμαρτύρεται και πως αν επαναληφθεί θα έχει συνέπειες.

Έχει φανεί από έρευνες πως η αδιαφορία και η υπερπροστασία των γονέων ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τις αταξίες και την κακότροπη συμπεριφορά των παιδιών. Αφιερώνοντας λίγο ποιοτικό χρόνο και παίζοντας μαζί τους μπορούμε δούμε μεγάλη αλλαγή.  Αν ο γονιός είναι κουρασμένος, εξαντλημένος ή νευριασμένος το παιδί δεν μπορεί να το καταλάβει και να μας βοηθήσει. Προσπαθούμε να οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο τις δουλειές μας ώστε να έχουμε το χρόνο και τη διάθεση να παίξουμε μαζί του. Να είμαστε όμως συνεπής με τις υποσχέσεις μας γιατί τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη να διαπιστώνουν ότι υπάρχει μια τάξη στο περιβάλλον τους και ότι μπορούν να εμπιστεύονται τους άλλους. Αν υποσχεθούμε μια βόλτα ή κάποια άλλη κοινή δραστηριότητα και δεν την τηρήσουμε τότε στα παιδιά θα δημιουργηθούν αισθήματα ανασφάλειας και θα μάθει και το ίδιο να είναι ανεύθυνο.

Επίσης σημαντικό είναι να τονώνουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας με απλούς τρόπους. Για παράδειγμα προσπαθούμε να χαρακτηρίσουμε τη συμπεριφορά του παιδιού κι όχι το ίδιο το παιδί, π.χ. "Είναι ανεύθυνο να λες πως διάβασες ενώ δεν το έχεις κάνει", αντί για "Είσαι τελείως ανεύθυνος!", ενθαρρύνουμε το παιδί όταν αυτό δυσκολεύεται σε κάποιες περιστάσεις, κι έτσι θα καταλάβει πως πιστεύουμε στις ικανότητές του, ας μη διορθώνουμε ότι δεν μπορεί το παιδί μας να κάνει γιατί η υπερπροστασία προκαλεί ανασφάλεια στο παιδί κι έτσι αυτό εξαρτάται ολοκληρωτικά από εμάς και μειώνεται η αυτοπεποίθησή του, ας μάθουμε το παιδί μας να δέχεται κάποιες από τις αδυναμίες του μαζί με τα προτερήματά του, ας λάβουμε υπόψη την γνώμη του σε καθημερινές απλές οικογενειακές αποφάσεις, π.χ τι φαγητό να μαγειρέψουμε, τι ρούχο να φορέσουμε κ.λπ.

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι κανείς δεν είναι τέλειος και πως ακόμη και τα πιο ήρεμα και υπάκουα παιδιά κάποια στιγμή αναστατώνουν τους γονείς τους. Γι’ αυτό και οι μικρό εντάσεις δεν λείπουν σχεδόν από καμία οικογένεια. +entita matsinska

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ