ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠEΜΠΤΗΣ ~ ο γκάλης που έζησε σαν ανθρώπινος έλληνας, τιμήθηκε σαν αρειανός

Καληνωρίσματα. Όταν το 1979 ένας τύπος όχι ιδιαίτερα ψηλός για καλαθοσφαιριστής, έφτανε στην Θεσσαλονίκη κουβαλώντας στις αποσκευές του την αποτυχία να μπει από την πρώτη χρονιά στο πρωτάθλημα του NBA, κανείς –ούτε ο ίδιος- δεν θα πίστευε πως θα γινόταν ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες της ιστορίας.

Ο Νίκος Γκάλης δεν είναι απλά ο καλύτερος καλαθοσφαιριστής ή ίσως και ο καλύτερος αθλητής που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα, αλλά ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο γι’ αυτούς. Η επιρροή του ξεπέρασε τα πράγματα του Άρη, της πόλης της Θεσσαλονίκης και του αθλητισμού. Για πολλά χρόνια μια υπερβολική προσπάθεια στον αθλητισμό, την δουλειά μας ή αλλού συνοδευόταν με το ενδεικτικό σχόλιο: “μα καλά, ποιος είσαι; ο Γκάλης;”. Δεν έχει κανένα νόημα να σας γράψω εδώ τα επιτεύγματα του. Αυτά μπορείτε να τα βρείτε παντού.

Αυτό που με ενδιαφέρει σήμερα, είναι να αποδείξω πως ένα αμερικανάκι μεταναστών, ήρθε στην Ελλάδα για να αποδείξει τον απόλυτο τρόπο του ελληνισμού. Δείτε λίγο… Πήγε μπροστά γιατί ξεχώρισε. Ξεχώρισε γιατί ήταν χιλιόμετρα μπροστά από τους συμπαίκτες και ανταγωνιστές του. Αγαπήθηκε γιατί ξαφνικά από την Θράκη ως την Κρήτη και σ’ ολόκληρη την Αττική, σχεδόν όλη η Ελλάδα υποστήριζε τον Άρη! Θα θυμάστε πως όλοι στο σχολείο έλεγαν πως στο ποδόσφαιρο υποστηρίζουν την “τάδε” ομάδα και στο μπάσκετ τον Άρη! Πρόκειται για ένα ασύλληπτο επίτευγμα ενός ανθρώπου που πρώτα παρουσίασε ένα σχετικά αδιάφορο ως τότε άθλημα στην Ελλάδα και ύστερα ανάγκασε τους πολίτες της να υποστηρίζουν την ομάδα τους! Σύντομα ακόμα και αυτοί οι λίγοι που δεν είχαν υποκλιθεί στο μεγαλείο του, βγήκαν στους δρόμους και πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά. Ήταν η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου με την φανέλα της Εθνικής αυτή τη φορά που έμεινε στην ιστορία ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού το 1987.

Όμως όλοι ξέρουμε πως ποτέ η Ελλάδα δεν σεβάστηκε τα παιδιά της που την ανέδειξαν. Είναι μία ειρωνεία που μαστίζει την ιστορία της χώρα μας εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο Γκάλης έπαιξε για τον Παναθηναϊκό που ήταν η τότε αναδυόμενη ομάδα στο άθλημα και έφυγε λίγο καιρό μετά κατά τη διάρκεια ενός αγώνα(!) με το Μετς. Έφυγε γιατί είχε παραγκωνιστεί από την ομάδα. Ποιος; Ο Γκάλης! Η σπουδαιότερη προσωπικότητα ομαδικού αθλήματος ίσως και στην Ευρώπη. Ο Γκάλης έφυγε και επειδή ο Παναθηναϊκός δεν τον αποδέσμευε από το συμβόλαιο του, αναγκάστηκε να κλείσει τόσο άδοξα την καριέρα του. Σαν ένας τυχαίος παίκτης για τον οποίο κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί την επόμενη μέρα. Και μήπως έτσι δεν έγινε; Κανείς δεν ανέλαβε την πρωτοβουλία να τον τιμήσει από το 1995 που σταμάτησε και μετά. Η Ευρωπαϊκή ομοσπονδία τον κατέταξε εκεί που ανήκε, στο ευρωπαϊκό Hall of Fame της καλαθοσφαίρισης, αλλά ως εκεί.

Την Τρίτη το βράδυ όμως, τριάντα τέσσερα χρόνια αφότου ήρθε στην Ελλάδα και δεκαοχτώ μετά το τέλος της καριέρας του, η ομάδα που αγάπησε και από την οποία αγαπήθηκε όσο τίποτα άλλο, φρόντισε όχι απλά να τον τιμήσει, αλλά να καλύψει όλα αυτά τα χρόνια της ντροπής. Φρόντισε να του επιφυλάξει μία βραδιά που η Ελλάδα θα τον τιμούσε με τον τρόπο της πιο εντυπωσιακής βραδιάς στο Αμερικάνικο NBA που μπορεί να μην κατάφερε να παίξει, αλλά ξέρει καλά πως εκεί, ίσως να ήταν ένας ακόμη ξεχωριστός παίκτης. Σίγουρα όμως όχι ο καλύτερος που πέρασε ποτέ! Και είναι σημαντικό αυτό, διότι έκτοτε ο Γκάλης είχε παιδιά που προσπάθησαν να του μοιάσουν και ίσως τον προσέγγισαν. Η Ελλάδα έγινε μία αστείρευτη πηγή ταλέντου στο άθλημα και η αιτία είναι αυτός! Παιδιά που έφεραν κι άλλες σημαντικές διακρίσεις, όμως κανένα τους δεν κατάφερε να πλησιάσει τον “γκάγκστερ” του αθλητισμού.

Όσοι είδατε εκείνη τη βραδιά με όλα αυτά τα αστέρια απ’ όλη την Ευρώπη να τον τιμούν, με όλους τους παλιούς συμπαίκτες του να θάβουν τον εγωισμό της δικής τους ποιότητας στον βωμό του μεγαλείου του συναθλητή τους, αλλά και όλο τον κόσμο ανάμεσα στον οποίο ήταν παιδιά που ίσως δεν τον πρόλαβαν, αισθανθήκατε ρίγος, συγκίνηση, δέος και περηφάνια! Ο Άρης έδωσε στο παιδί του το όνομα του στο γήπεδο που είναι το σπίτι του αθλητή, ύψωσε την φανέλα με το νούμερο έξι στην οροφή για πάντα και εξέφρασε ένα εκκωφαντικό ευχαριστώ (και μία παρασκηνιακή συγγνώμη για την καθυστέρηση) σε όλο τον κόσμο.

Δεν ξέρω αν κατάφερα με το σημερινό μου κείμενο να σας μεταδώσω το μεγαλείο του ανθρώπου αυτού και να σας παρουσιάσω την απονομή δικαιοσύνης στην οποία υπήρξα τηλεοπτικός μάρτυρας, όμως σε κάθε περίπτωση ο Νίκος Γκάλης πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία γιατί ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και παιδεία και από αυτά τα δύο, δεν έχουν απομείνει και πολλά στον τόπο μας… +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΓΚΑΛΗ