ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘEMΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ θέλω να γίνω άνεργος

Εργάζομαι. Είμαι από αυτούς που έχουν μία δουλειά και θα έπρεπε ίσως να είμαι περισσότερο από ευχαριστημένος, όμως κι εγώ έλληνας είμαι… πως θα μπορούσα να είμαι ποτέ ευχαριστημένος με ότι έχω;

Βλέπετε, εργάζομαι εφτά ημέρες της εβδομάδας, με περίπου δεκατέσσερις ώρες στην κάθε ημέρα. Για να δούμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό:

• Αν ήμουν κουμουνιστής, θα είχα αυτοκτονήσει.
• Αν ήμουν καπιταλιστής, θα είχα αγοράσει τη μισή Ελλάδα
• Αν ήμουν σοσιαλιστής, θα είχα βολέψει όποιον ξέρει το όνομα μου
• Είμαι όμως ένας μαλάκας που –όπως πολλοί από εσάς- ανοίχτηκα με δάνεια και άλλα χρέη προκειμένου να αγοράσω κι εγώ ένα σπίτι και μερικές καλές συνθήκες εργασίας.

Και στην αρχή ήταν όλα υπέροχα. Όπως όταν το ζευγάρι ερωτεύεται και μπορεί να είναι όλη μέρα μαζί, στερώντας την πρωτύτερη ελευθερία που είχε ο καθένας, όμως είναι ωραία διότι περνάνε καλά και ο χρόνος κυλάει ανταποδοτικά. Έτσι κι εγώ με την δουλειά μου. Αμειβόμουν επαρκέστατα και είχα αρκετά για να καλύπτω τα πολλά μου έξοδα και να ζω μια όχι πλούσια, αλλά άνετη ζωή.

Και ξαφνικά, μετά από λίγα χρόνια έρχεται ο κορεσμός στην σχέση. Στην γυναίκα βρωμάνε οι μασχάλες του άντρα και ο άντρας ξενερώνει με την γκρίνια πριν και κατά τη διάρκεια “εκείνων των ημερών του μήνα”. Οι αφορμές είναι πολλές, όμως όταν τελειώσουν τα “μέλια” αρχίζουν οι τριγμοί. Έτσι και στην δουλειά (μου) που το χαλάλι του εξαντλητικού ωραρίου έγινε μία εφιαλτική σκλαβιά. Διότι όταν δουλεύεις και αντί να αμείβεσαι, “μπαίνεις μέσα” τότε υπάρχουν μια σειρά από συνέπειες.

• Αρχίζεις να μην απολαμβάνεις την δουλειά σου
• Καταλήγεις να μισείς την δουλειά σου
• Φτάνεις το βράδυ σπίτι πιο κουρασμένος από τις ατελείωτες ώρες απραξίας (αναδουλειά)
• Διερωτάσαι. Αρχίζεις και διερωτάσαι… Τι;

? Γιατί να μεγαλώνεις τα χρέη σου δεσμεύοντας την μισή σου μέρα, όταν αν τελικά δεν έκανες τίποτα, τουλάχιστον τα χρέη σου θα παρέμεναν ως έχουν.

? Γιατί εφόσον δεν προσφέρεις ουσιαστικά στο σπίτι σου, πρέπει να χάνεις όλη την ημέρα με την οικογένεια σου, γυρνώντας στο σπίτι όταν οι άλλοι πάνε για ύπνο.

? Γιατί πρέπει να χάνεις όλες τις καθημερινές χαρές της ζωής, όπως ένα μπάνιο στη θάλασσα, μία βόλτα στο πάρκο, λίγες στιγμές γέλιου με φίλους ή το παιδί σου, απλά και μόνο επειδή είσαι κλεισμένος σε ένα γραφείο που δεν αποδίδει.

Και στο τέλος καταλήγεις να ζηλεύεις. Ζηλεύεις όλους εκείνους που ζουν μία λίγο πιο κανονική ζωή από εσένα και στο τέλος ζηλεύεις αυτούς που είναι άνεργοι. Ναι, άνεργοι. Διότι μπορεί να μην μπορούν να ξεπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, όμως δεν μπαίνουν περισσότερο “μέσα” απ’ ότι ήδη είναι. Και το σημαντικότερο; Έχουν όλη τη μέρα δική τους! Δεν βλέπουν τον ήλιο από μακριά μέσα από το τζάμι κι ούτε την οικογένεια ή τους φίλους τους μέσω Skype.

Λένε για τους άνεργους πως έχουν αβέβαιο μέλλον και αναρωτιέμαι: πόσο εξασφαλισμένο είναι ένα μέλλον με το δικό μου παρόν; Καλλιά άνεργος και με λίγο οξυγόνο στην ψυχή και στα πνευμόνια μου. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ