μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Χαίρεται. Πριν ακριβώς δύο εβδομάδες ο μικρός μας άγγελος
έσβησε τα δεύτερα της κεράκια. Τα
συναισθήματα που είχαμε ήταν πολύ παράξενα. Από την μία πήραμε απόφαση πως μεγαλώνει και από την άλλη
ακόμα για εμάς παραμένει μωρό. Πέρασε η μέχρι τώρα ζωή μας μαζί της σαν κινηματογραφική ταινία και πλέον δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε από το τότε ή το τώρα. Πάντα έλεγα ότι μου αρέσουν
περισσότερο τα μωρά μέχρι ενός έτους, όμως με την πάροδο του καιρού δεν ξέρω τι να
διαλέξω.
Η μικρή πλέον δεν είναι μωρό αλλά δεν είναι και μεγάλο
παιδάκι. Έχει ακόμα ανάγκη την μαμά και τον μπαμπά για να την φροντίζουν, όμως
από την άλλη είναι και περισσότερο ανεξάρτητη. Θέλει να παίρνει μέρος σε
συζητήσεις επαναλαμβάνοντας αυτά που λέμε. Της αρέσει να ταΐζει, να
περιποιείται την μαμά και τον μπαμπά και είναι σε θέση να τους βοηθήσει, όπως να τους φέρει τα «παπά τους». Είναι σε
θέση να εκφράζει την ενόχλησή της και να πει τι είναι αυτό που θέλει. Είναι σε
θέση να εκφράσει τον πόνο της και να πει που πονάει. Είναι ουσιαστικά ένας
μεγάλος άνθρωπος σε μικροσκοπικές διαστάσεις.
Αυτό που με τρελαίνει είναι όταν εκφράζει την αγάπη της.
Πλέον όχι με το χαμόγελο ή κουνώντας έντονα τα χεράκια και τα ποδαράκια αλλά
όταν μας αγκαλιάζει και μας σφίγγει έντονα φιλώντας μας ταυτόχρονα. Το πρώτο "σε
αγαπάω" ακούστηκε σαν αρμονική ορχήστρα πριν μερικές ημέρες! Και το ταξίδι συνεχίζεται... Το
μικρομέγαλο παιδάκι μας εξακολουθεί να εξερευνά το περιβάλλον σαν να βιάζεται να
κατακτήσει από τώρα αυτόν τον πολύπλοκο μα όμορφο κόσμο.
Οι σκέψεις μου για το ταξίδι της ζωής της συνεχίζονται.
Μπορώ να γράφω άπειρα λόγια για όσα η μικρή μου κορούλα, κάνει και μας κάνουν φοβερή
εντύπωση. Δεν ξέρω ακόμα τι είναι αυτό που προτιμώ. Αν μου αρέσει περισσότερο
το τότε ή το τώρα. Όμως αν πριν από δύο χρόνια μου έλεγε κάποιος ότι θα είμαι
μαζί της 2 ώρες σε ένα κομμωτήριο και θα απολαμβάνει όσα εκεί εξελίσσονται δεν
θα το πίστευα. Και εκεί είναι που πιστεύω ότι είναι καλύτερα το τώρα με το
τότε. Τότε δε θα γινόταν να την πάρω μαζί μου τώρα όμως γίνεται να μας
ακολουθήσει παντού και μάλιστα συμμετέχοντας με τον δικό της τρόπο. Και αυτό είναι που δένει ακόμα περισσότερο τον δεσμό μας.
Νομίζω ότι μπορεί να μας βολεύει να
έχουμε κάπου να αφήσουμε τα μωρά μας
αλλά αντίστοιχα εκείνα τα «βολεύει» να είναι μαζί μας, γιατί πολύ απλά, τα παιδιά μας θέλουν εμάς τους
γονείς τους. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού. +Ioanna Mpourdouvali
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το