ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤHTΑΣ ~ το έγκλημα των καθηγητών στα παιδιά μας και πως πάνε να βγουν κι από πάνω

Πριν ακριβώς από μία εβδομάδα, ακούστηκε το πρώτο κουδούνι στα σχολεία που έδωσε το έναυσμα της νέας σχολικής χρονιάς! Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως ασχολούμασταν με τα πρωτάκια και το πόσο εύκολο/δύσκολο θα ήταν να προσαρμοστούν και τους τελειόφοιτους οι οποίοι θα έδιναν την μεγάλη, την τελική μάχη του αγώνα της εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, εκπαιδευτική υγεία!

Φέτος δεν είναι έτσι τα πράγματα. Φέτος και τα σχολεία έχουν επίκεντρο την τρόικα και το πως αυτή επηρέασε τις ζωές μας. Φέτος τα σχολεία είναι θύματα μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Φέτος τα σχολεία δεν εγκαινιάστηκαν μόνο από ιερείς και τοπικούς άρχοντες, αλλά και από μέλη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που βρήκαν το “πάτημα” να πολιτικοποιήσουν την δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει και η παιδεία.

Ο Τσίπρας και η νεολαία του, είχαν φροντίσει να προμηθεύσουν τα αθώα(;) παιδιά της εφηβείας με πανό πολιτικών συνθημάτων και με υποσχέσεις επαναστατικής φύσεως που ποιος έφηβος δεν θα καλωσορίσει είτε σήμερα στην εποχή της κρίσης, είτε κάποτε, στην δική μου εποχή που απλά θέλαμε μια μικρή αφορμή για την δική μας επανάσταση! Ο Τσίπρας επιτέθηκε στην κυβέρνηση και την τρόικα για την νέα(;) κατάσταση σχολείων που θα είναι πλέον στελεχωμένα με λιγότερους καθηγητές εξαιτίας της διαθεσιμότητας, εγώ όμως δεν θυμάμαι καμία σχολική χρονιά στα νιάτα μου χωρίς ελλείψεις καθηγητών. Δεν αναφέρομαι σε μακρινά χωριά, αλλά στο Ηράκλειο όπου έμενα και που καθηγητή για το μάθημα της “Μουσικής” είχαμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα, το ίδιο και για τα “Καλλιτεχνικά”, ενώ πολλά μαθήματα αναλάμβαναν να μας διδάσκουν καθηγητές άσχετοι με αυτά, όπως μαθηματική για μαθήματα θετικών επιστημών ή φιλόλογοι για μαθήματα θεωρητικών! Τότε βέβαια καμία τρόικα δεν έφταιγε…

Την Τετάρτη λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου μια επιστολή της ΟΛΜΕ που απευθυνόταν στους μαθητές. Έλεγε πως οι καθηγητές δεν αντέχουν πλέον την κατάσταση που επικρατεί στην παιδεία και αποφασίζει να κατέβει σε απεργίες. Έτσι, από την περασμένη Δευτέρα οι καθηγητές απεργούν επ’ αόριστο. Μάλιστα, κάλεσαν τους μαθητές να στηρίξουν τον αγώνα τους. Λίγο νωρίτερα βέβαια η επιστολή αναφέρει το εξής: “Σ’ αυτόν τον αγώνα θέλουμε δίπλα μας όλους τους εργαζόμενους. Θέλουμε τους γονείς σου, μα χρειαζόμαστε κι εσένα. Όχι για να αναλάβεις καθήκοντά που είναι δικά μας. Το κόστος του αγώνα θα το σηκώσουμε εμείς στο ακέραιο” και αμέσως πιο κάτω: “Σε θέλουμε δίπλα μας γιατί, όπως και μέσα στην τάξη, είναι η δικιά σου συμμετοχή που δίνει νόημα στη δουλειά μας και στον αγώνα μας. Μόνο μαζί μπορούμε”. Η πρώτη μου ερώτηση είναι πως ακριβώς μπορούν να βοηθήσουν οι μαθητές τις απεργίες των καθηγητών και πως δεν θα σηκώσουν το κόστος του αγώνα αυτού;

• Όταν οι καθηγητές ζητούν από τους μαθητές στήριξη και βοήθεια, δεν μπορώ να σκεφτώ πως εννοούν, ποιηματάκια υπέρ τους στο facebook ή ταπεράκια με φαγητό την ώρα του συλλαλητηρίου! Όλοι ξέρουμε πως οι μαθητές εδώ και χρόνια αντιδρούν με καταλήψεις (που πολύ συχνά είναι υποκινούμενες, αλλά ας μιλήσουμε γι’ αυτό άλλη φορά) και με δικά τους συλλαλητήρια. Άρα λοιπόν οι καθηγητές τι ζητούν ακριβώς από τους μαθητές, τρεις μέρες αφότου άνοιξαν τα σχολεία;
• Από την άλλη, θέλοντας να προστατεύσουν τη νεολαία μας, δεν θέλουν να αναλάβουν κανένα κόστος οι μαθητές. Όχι, δεν είναι τόσο γενναιόδωροι όσο ακούγονται. Βλέπετε, οι καθηγητές θέλουν να απεργήσουν μόνοι διότι έχουν και αιτήματα που δεν αφορούν τους μαθητές. Παραλίγο να τινάξουν στον αέρα τις περασμένες πανελλήνιες εξετάσεις επειδή η κυβέρνηση ανήγγειλε το μέτρο της αξιολόγησης! Κι όμως… κάνουν λάθος αν νομίζουν πως οι δεκάδες διδακτικές ώρες που θα χαθούν δεν θα έχουν αντίκτυπο στα παιδιά. Είναι ένα σύγχρονο έγκλημα αν αφήσουν τα παιδιά πίσω στην ύλη (που όπως πάντα θα καλύψουν τα φροντιστήρια) για να απεργήσουν γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα.

Ίσως υπό συνθήκες να με έπειθαν, όμως γνωρίζοντας το ιστορικό της περασμένης άνοιξης, δηλώνω ευθαρσώς με το θάρρος της γνώμης μου, πως τους σιχάθηκα. Είναι τόσο υποκριτές όσο σχεδόν και οι πολιτικοί μας. Αλήθεια; Οι μαθητές τι έχουν να πουν για το μέτρο της αξιολόγησης; Γιατί ένας εντελώς ανίδεος, αδιάφορος καθηγητής και ένας κακός ή ελλιπής παιδαγωγός δεν πρέπει να αξιολογηθεί και τελικά να απομακρυνθεί από τις αίθουσες διδασκαλίας; Πως τολμούν να γράφουν για τα σαλόνια της πολιτικής όταν είναι οι πιο καλοβολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι με τέσσερις μήνες διακοπών το χρόνο και με τους υπόλοιπους οχτώ μήνες, να παπαγαλίζουν την ύλη τρέχοντας να προλάβουν τις προθεσμίες για τις οποίες ποτέ δεν ασχολήθηκαν με το φοβερό και τρομερό συνδικαλιστικό τους όργανο, για να βελτιώσουν;

Έχουν το θράσος να γράφουν για απολυμένους γονείς όταν έως τώρα από τον κλάδο τους έχουν μειωθεί μερικά επιδόματα και δημιουργούν όλο τον σάλο τούτο απλά και μόνο για να μην απομακρυνθεί κανείς από τη δουλειά τους, να μην γίνει δηλαδή σαν τους γονείς των παιδιών αυτών. Και ποιοι είναι αυτοί που θα είναι υπεράνω της ελληνικής κοινωνίας;

Ζούμε όμως σε δημοκρατία και αν κάποιος θέλει, ναι, μπορεί να απεργήσει. Δεν έχουν όμως το

δικαίωμα να προσπαθούν να βγουν κι από πάνω και να έχουν το θράσος να ζητούν από τους μαθητές να τους στηρίξουν κι από πάνω, όταν οι μοναδικοί που θα πληγούν από την απεργία αυτή θα είναι οι μαθητές. Κι όταν σε μία εβδομάδα; Σε δύο; Σε έναν μήνα; Αποφασίσουν να επιστρέψουν στην έδρα τους –χωρίς φυσικά να έχουν πετύχει τίποτα- τι θα πουν στα παιδιά; Κλασικά… “τώρα τρέχουμε γιατί έχουμε πολύ ύλη να καλύψουμε. Θα τα πούμε γρήγορα και ότι ερωτήσεις έχετε” (στο φροντιστήριο). Ντροπή και αίσχος στην αντιπαιδαγωγική ΟΛΜΕ που προκειμένου να μην θιχτεί στο περιβάλλον κρίσης καταστρέφει την σχολική χρονιά και ζητά συνένοχους και τους μαθητές, ντροπή και στο κράτος που αφήνει να απαξιωθεί ο πιο σημαντικός κλάδος μιας κοινωνίας, που είναι η Παιδεία. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΣΑΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΠΟΙΑ ΘΕΣΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΕ