Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

ΜOYΣΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ η οικογενειακή μου τραγωδία (family portrait)


ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
Ένοιωσα να σιχαίνομαι τον εαυτό μου που είμαι μικρός. Πότε θα μπορώ να μεγαλώσω και να αποφασίζω για τον εαυτό μου; Πότε θα σταματήσω να είμαι διαιτητής του πολέμου του σπιτιού μου; Στο ένα στρατόπεδο η μαμά να φωνάζει και να βρίζει και στο άλλο ο μπαμπάς να καλύπτει με τη δική του τη φωνή ακόμα και τα παρακάλια μου για να σταματήσουν. Σταχτοδοχεία αιωρούνται από τη μια πλευρά του τοίχου στην άλλη. Πιάτα σπάνε και γυαλιά παντού ολόγυρα θυμίζουν το κάποτε νοικοκυριό μας. Υποτίθεται πως έχουν στείλει για ύπνο όμως πόσο πια να κάνω το κορόιδο πιέζοντας με το μαξιλάρι τα αυτιά μου; Πως να κοιτάξω αλλού ενώ στο σαλόνι εκτυλίσσεται ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Είναι τότε που αναλαμβάνω δράση, τον ρόλο του διαιτητή προσπαθώντας να τους πείσω να σταματήσουν. Τότε που παρακαλάω πως θα γίνω καλό παιδί, πως θα γίνω καλός μαθητής, πως θα σας ακούω ότι κι αν μου λέτε. Τεντώνω την φωνή μου για να γίνει πιο δυνατή απ’ την δική σας, μπαίνω ανάμεσα σας την ώρα που ο ένας προσπαθεί να χτυπήσει τον άλλο και πέφτω στα γόνατά σας για να με λυπηθείτε, να λυπηθείτε τους δικούς σας εαυτούς. Ανταλλάζω την ηρεμία σας με ότι ζητήσετε από μένα, όμως όχι… δεν φταίω εγώ. Φταίει που έχετε πιο λίγα λεφτά, που δεν έχετε πια χρόνο, φταίει που…

Και ύστερα μένετε μόνοι. Αφήνετε στο σαλόνι αποκαΐδια και ο ένας καταφεύγει στο μπαλκόνι για τσιγάρο και η άλλη κλείνεται στο δωμάτιο της για να κλαίει με τις ώρες. Κι εγώ; Εγώ στη μέση να σκέφτομαι πως είναι δυνατό να μην μπορούμε να είμαστε φυσιολογικοί. Τότε πάω στον καθένα ξεχωριστά. Τους προκαλώ να ψάξουν τι υπάρχει πίσω από τα λόγια οργής που ο ένας στον άλλο εκσφενδονίζει. Να θυμηθεί την αγάπη, τα γέλια, τα πειράγματα και τις ζεστές Κυριακές γύρω απ’ το τραπέζι. Τους προκαλώ να θυμηθούν εκείνο το σκονισμένο κάδρο με το οικογενειακό μας πορτρέτο. Εκεί που φαινόμαστε τόσο χαρούμενοι, τόσο ευτυχισμένοι. Του ζητάω να προσποιηθούμε ότι υποδυόμαστε αυτούς τους ανθρώπους του κάδρου. Είμαι τόσο αφελής που πιστεύω πως ίσως έτσι αναθερμάνουνε την αγάπη τους.

Ποια αγάπη; Για ποια αγάπη να ψάξω όταν μεγαλώσω; Ποια αγάπη να αναζητήσω στο μέλλον και ποια δική μου μελλοντική οικογένεια να στηρίξω στην αγάπη; Ποιο παράδειγμα έλαβα για την αγάπη που στα μάτια μου κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος; Θα προσπαθήσω λίγο ακόμα, το υπόσχομαι. Αν όμως δεν καταφέρω τίποτα, τότε κι εγώ θα… +Yanni Spiridakis 

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Προβληματίστηκες; σχολίασε το