Άλλοι δύο νεκροί στον πόλεμο των πολιτικών άκρων. Έγινε πάλι χαμός. Σχολίασαν οι Αριστεροί, καλύφτηκαν οι κουμουνιστές, κράτησαν αποστάσεις οι αναρχικοί, καρπώθηκαν οι εθνικιστές, πούλησαν διαφημίσεις τα μέσα και όλοι όπως κάθε πρώτη μέρα, συντονίστηκαν κάτω από τον κοινό παρανομαστή της καταδίκης της βίας!
Τι αρμονικά θα ήταν όλα αυτά αν δεν έμπαινα στο τρυπάκι να συγκρίνω και να ανακαλύψω διαφορές. Βλέπετε όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος, πολλά κανάλια διέκοψαν το πρόγραμμα τους και μετέδιδαν συνεχόμενα εκτός ροής προγράμματος. Όταν έφυγαν τα δύο άλλα παιδιά, περιορίστηκαν στα δελτία ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές. Αναρωτήθηκα γιατί δύο νεκροί και ένας που χαροπαλεύει είναι πιο ασήμαντοι από έναν νεκρό. Αναρωτήθηκα γιατί θα έπρεπε καν να μετριέται η σημαντικότητα ενός νεκρού νέου από τον άλλο. Γιατί να έχει διαφορά ένα γεγονός σαν αυτό.
Και ύστερα από το γεγονός, οι αντιδράσεις. Ο Παύλος έγινε λαϊκός ήρωας. Έγινε το σύμβολο της μάχης κατά του φασισμού στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο θάνατος του και ο μετέπειτα συμβολισμός του, απασχόλησε τα Μέσα για πολλές μέρες μετά και δεν χρειάζεται να επεκταθώ για τον τρόπο. Κι ύστερα δύο άλλα παιδιά νεκρά, ένας να βρίσκεται στην εντατική, άλλος ένας που γλίτωσε από τύχη και δύο μοτοσικλετιστές που αναζητούνται. Οι νεκροί είναι απλά νεκροί και απλά λυπόμαστε γι’ αυτούς. Τέλος. Κανείς όμως δεν μίλησε για το ποιος τους σκότωσε. Κανείς δεν έδειξε αποφασισμένος για το ξεσκαρτάρισμα του άλλου άκρου. Αυτό της αναρχίας που οπλίζει το χέρι νέων είτε για εκδίκηση, είτε για καταστροφή.
Πολιτικά μηνύματα; Φυσικά! Άφθονα. Χρυσαυγίτες βουλευτές αποδεικνύονται εγκληματίες και φιλο-ναζιστές και οι γνωστοί-άγνωστοι με τις κουκούλες υποκινούνται από την ανέχεια της επιλεκτικής δημοκρατίας που ξεκίνησε το 1975. Όλοι καταδικάζουμε, αλλά το πολύ-πολύ να δούμε μερικές προσαγωγές και αυτό είναι όλο. Πότε θα αφήσουμε τους πολιτικούς να ασχολούνται με την πολιτική, τα Μέσα με τις διαφημίσεις και να απαιτήσουμε από την αστυνομία να μην ξεχνάει τον Αλέξανδρο, την Marfin, τον Παύλο, τους αστυνομικούς (που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ) και τους χρυσαυγίτες; Να αποδώσουν δικαιοσύνη και τιμωρίες χωρίς να ενδιαφέρονται για το κοινωνικό και ιδεολογικό γίγνεσθαι των νεκρών; Να το πω αλλιώς; Μόλις έγραψα για εφτά νεκρούς που κανείς τους δεν ήταν πάνω από τριανταέξι ετών. Κατάλαβες; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Τζανή παιδί μου, η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει μία μικρή ομάδα που χρειάζεται περισσότερο χρήμα, περισσότερη δύναμη, περισσότερο έλεγχο επάνω στην μεγάλη μάζα των ανθρώπων. Έτσι:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Οι οπαδοί (δεξιοί, αριστεροί, ανάρχες κλπ) δεν είναι παρά κρέας στην μηχανή του κύμα των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
-Το πλήθος προβάτων που πιστεύει ότι είναι πολίτες σε δημοκρατία δεν είναι παρά κρέας στην μηχανή του κύμα των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
-Όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισότητα και οι άλλες γνωστές μπούρδες που ακούνε στα ΜΜΕ δεν είναι παρά κρέας στην μηχανή του κύμα των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
Τελικά δεν είναι καθόλου σπουδαίο που πέθαναν εφτά άτομα. Το Σύστημα –καθημερινά- τρώει χιλιάδες ανθρώπους, σε παγκόσμιο επίπεδο, για να διατηρηθούν ψηλά οι χρηματιστηριακοί δείκτες και να «προστατευτεί» η δημοκρατία, η ελευθερία και η δικαιοσύνη.
Αυτό είναι μια θεωρία.
ΔιαγραφήΕγώ στο κείμενο θέλησα να ασχοληθώ με την ωμή πραγματικότητα βασισμένη σε γεγονότα.