μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους
Καλή σας μέρα αγαπητοί αναγνώστες. Εύχομαι σε όλους σας Χρόνια πολλά με υγεία, αγάπη, όνειρα, ελπίδες, τύχη και οτιδήποτε άλλο θα ζεστάνει την καρδιά σας. Στο σημερινό θέμα θέλησα να μην ξεφύγω από το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα που μας έχει συνεπάρει και να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία Χριστουγέννων που με έκανε να νιώσω πως όλοι μας αξίζουμε να έχουμε τα πιο γλυκά Χριστούγεννα.
Ήταν ένας μήνας πριν από τα Χριστούγεννα και εκείνη την εποχή στο γραφείο μας δεχόμασταν ζευγάρια τα οποία ήθελαν να υιοθετήσουν ένα μωράκι. Το μωρό αυτό έψαχνε παντοτινή οικογένεια αφού η δική του δεν μπορούσε να το κρατήσει για πολύ ειδικούς και σοβαρούς λόγους. Τα ζευγάρια που προσήλθαν πολλά αλλά δυστυχώς μόνο ένα ζευγάρι θα είναι αυτό το οποίο θα μπορούσε να φτάσει στην ολοκλήρωση της υιοθεσίας. Οι μέρες περνούσαν και ο χρόνος μας πίεζε ώστε να βρεθεί η κατάλληλη οικογένεια για το συγκεκριμένο μωρό που όπως όλα τα παιδάκια είχε τις ιδιαιτερότητες του τις οποίες βέβαια το ζευγάρι έπρεπε να αποδεχθεί και να ανοίξει την καρδιά του.
Μια ημέρα λοιπόν χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα ένα ζευγάρι το οποίο με την πρώτη ματιά μίλησε στην καρδιά μας. Η ζεστασιά τους, η ωριμότητά τους, η ευγένεια τους, η αγάπη τους και όλα τα απαραίτητα στοιχεία που θα συντελούσαν στο να είναι αυτό το τυχερό ζευγάρι ήταν επιτέλους μπροστά μας. Η διαδικασία που είχαν μπροστά τους χρονοβόρα και τα δικαιολογητικά πάρα πολλά αλλά τίποτα δεν τους έκανε να χάσουν το κουράγιο και την δύναμή τους. Ο χρόνος κύλισε γρήγορα, τα δικαιολογητικά μαζεύτηκαν, οι συνεντεύξεις πραγματοποιήθηκαν και όλα πλέον έδειχναν πως αυτά τα δυο άτομα που είχαμε μπροστά μας σύντομα θα επέκτειναν την αγάπη τους σε ακόμα ένα μέλος. Έμενε μόνο μια λεπτομέρεια... η γνωριμία τους!
Θυμάμαι ακόμα και ανατριχιάζω.. τα Χριστούγεννα είχαν σχεδόν φτάσει. Στεκόμασταν και οι τρεις έξω από την αίθουσα νεογνών ντυμένοι με την πράσινη στολή μας, με σκουφάκια στα μαλλιά και στα πόδια για λόγους υγιεινής. Η αγωνία μεγάλη.. το ζευγάρι μας στεκόταν ακριβώς μπροστά στην γυάλινη πόρτα έτοιμοι να μπουν μέσα ακούγοντας το «περάστε» της νοσοκόμας. Κρατιόντουσαν χέρι-χέρι με δάκρυα στα μάτια και κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα έσφιγγε ο ένας το χέρι του αλλουνού. Στο άλλο χέρι κρατούσαν το πρώτο δωράκι του παιδιού τους.. ένα βελούδινο αρκουδάκι για να του κρατάει συντροφιά μέχρι να το πάρουν στο παντοτινό του σπίτι. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και η νοσοκόμα μας καλεί μέσα κατευθύνοντάς μας στην κούνια του μωρού. Πρώτος ο σύζυγος με την σύζυγο και μετά εγώ. Έτρεμαν και κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Σιγά σιγά πλησίασαν την κούνια που κοιμόταν το μωρό χωρίς να αφήσουν τα χέρια τους. Το προσωπάκι του παιδιού ήταν σκεπασμένο με το κουβερτάκι του. Διστακτικός ο πατέρας έπιασε το κουβερτάκι και το κατέβασε σιγά σιγά για να αντικρίσει το παιδί του.
Το χέρι του έτρεμε τόσο πολύ που δεν ξέρω αν του είχε ξανασυμβεί τόσο έντονα. Ο μικρούλης άνοιξε τα μάτια και τους κοίταξε. Και τότε ήταν που όλοι λύγισαν. Το ζευγάρι δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Όλα όσα λαχταρούσαν τόσα χρόνια ήταν εκεί και τους κοιτούσε. Ο πατέρας έπιασε το χεράκι του μωρού και η μητέρα ψιθύρισε: ναι αυτό είναι το παιδί μας. Πάντα αυτό το παιδί περιμέναμε. Όλο το προσωπικό που ήταν τριγύρω μας άρχισε να κλαίει και μαζί με αυτούς και εγώ. Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ μπροστά σε αυτή την τόσο έντονη εικόνα. Αυτό που ακολούθησε ήταν μαγικό. Ο μπαμπάς δεν άφηνε το μωράκι από την αγκαλιά του αλλά και το μωρό δεν σταμάτησε να τους χαμογελάει. Το δέσιμο είχε γίνει. Ήταν σίγουρα το πιο όμορφο Χριστουγεννιάτικο δώρο που είχαν πάρει ποτέ. Αλλά και για εμένα ήταν η πιο όμορφη εμπειρία μέχρι αυτή την στιγμή στην ζωή μου.
Ελπίζω να κατάφερα να σας παρασύρω στην δική μου εμπειρία. Όλοι αξίζουν να έχουν οικογένεια όπως και αν είναι αυτή. Εκτιμήστε την! Να έχετε όλοι ένα ευτυχισμένο νέο έτος. +entita matsinska
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το