Σας παρουσιάζω το καλύτερο άρθρο αυτής της εβδομάδας σύμφωνα με την καθαρά υποκειμενική κρίση του yannidakis. Σημειώνεται πως η βράβευση αφορά μονάχα την ενότητα ιστολογίων και για τους χώρους τους οποίους επισκέφτηκα. Παρακάτω δημοσιεύονται και τα υπόλοιπα άρθρα τα οποία ξεχώρισα μέσα στην εβδομάδα ως δευτερεύοντες διακρίσεις για λόγους ενδεχόμενης ισοπαλίας. Το ιστολόγιο που συγκεντρώνει τις περισσότερες βραβεύσεις και διακρίσεις στο τέλος κάθε μήνα βραβεύεται στην ειδική ενότητα "ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ".
από: Πυρ, γυνή, Αλεξιάννα
τίτλος: Σταματήστε να γκρινιάζετε!
Είμαι 26 χρόνων. Ανήκω στη λεγόμενη άτυχη γενιά. Στη γενιά που αν δεν υπήρχε η κρίση, θα ζούσε αυτή τη στιγμή τα πιο παραγωγικά της χρόνια. Που θα αποτελούνταν από ανθρώπους, οι οποίοι θα επέλεγαν είτε να δουλεύουν σκληρά για να βάλουν κάτι στην άκρη είτε να το πάρουν πιο χαλαρά και να ζήσουν ανέμελα. Τώρα δεν έχεις επιλογή. Είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις σκληρά, να μαζέψεις πτυχία και εμπειρία, αλλά και πάλι στην άκρη δεν θα βάλεις τίποτα. Μάλλον θα φας και κάτι, είτε το περίσσευμα των γονιών σου είτε αυτά που ως προνοητικός είχες αποταμιεύσει στις καλές εποχές που σε χαρτζιλίκωναν όλοι, από τον παππού και τη γιαγιά μέχρι το μακρινό θείο και τη φίλη της μαμάς σου. Ανήκω στη γενιά που αν δεν υπήρχε η κρίση θα μπορούσε να είναι σίγουρη για το μέλλον της. Να ξέρει πού θα βρίσκεται σε 5-6 χρόνια, τι δουλειά θα κάνει, τι μισθό θα παίρνει πάνω κάτω. Τώρα μπορείς να είσαι σίγουρος μόνο για την ημερομηνία που δείχνει το αεροπορικό εισιτήριο για κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης.
Δεν με πειράζει. Πέρα από το ότι είναι ανούσιο, το θεωρώ και κάπως αχάριστο να μεμψιμοιρώ για την ατυχία της γενιάς μου να έρθει αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση, όταν άλλες γενιές –όχι και τόσο πιο παλιά- είχαν την ατυχία να έρθουν αντιμέτωπες με πόλεμο, με δικτατορίες, με μετανάστευση όχι του τύπου μπαίνω στο αεροπλάνο και προσγειώνομαι σε λίγες ώρες στη Γερμανία και πετάγομαι και κάνα σαββατοκύριακο στην Αθήνα να δω τους φίλους μου, αλλά με αληθινή μετανάστευση, αυτή που μπαίνεις στο καράβι και δεν ξέρεις πόσα χρόνια θα κάνεις να δεις τους δικούς σου. Ούτε με πειράζει που όλοι φεύγουν. Κι εγώ θα φύγω. Πού είναι το κακό; Σε αυτή την ηλικία δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μια οικονομική κρίση για να ανοίξουμε τα φτερά μας, μόνοι μας θα έπρεπε να το αποζητούσαμε. Αν όχι τώρα, πότε;
Το μόνο που με πειράζει είναι που δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Και όχι, διαφωνώ με αυτούς που διατείνονται πως δεν τρέχει και τίποτα και να μην γυρίσεις. Αυτοί με πειράζουν. Που όπου σταθούν και όπου βρεθούν αξιοποιούν την ενέργειά τους, το χιούμορ τους, την καυστικότητά τους, το ταλέντο τους στη γραφή για να περιγράψουν τις παθογένειες της Ελλάδας, της νοοτροπίας μας, του τρόπου που έχει δομηθεί ένα ολόκληρο κράτος, να τις περιγράψουν και μετά να νιώθουν περήφανοι για την ακρίβειά τους, την πληρότητα του λόγου τους, των έξυπνων επιχειρημάτων τους. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν αυτές οι παθογένειες, πως η κατάσταση δεν είναι έτσι όπως την παρουσιάζουν. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα είχαν επιτυχία τα λόγια τους. Ούτε ισχυρίζομαι ότι είναι λάθος να υπογραμμίζεις τα κακώς κείμενα της χώρας σου.
Απλώς εγώ ξέρω πως, ακόμα κι αν όλα πάνε χάλια, ακόμα κι αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν θα καλυτερεύσει, πάντα κάπου μέσα σου κρατάς μια ελπίδα. Κι η προσπάθεια να την κρατήσεις, να μην την χάσεις σε κάνει να πονάς διαπιστώνοντας όλες αυτές τις παθογένειες. Να πονάς και ίσως και εθελοτυφλώντας να μην τους δίνεις τόση σημασία. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν γίνεται να μην προσδοκάς είτε μένεις στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο. Στην πρώτη περίπτωση, διότι διαφορετικά η ζωή σου θα είναι μια κόλαση. Στη δεύτερη, διότι δεν θες να ζήσεις για πάντα μια ζωή που συνέχεια θα σου λείπει κάτι. Θες να πιστεύεις ότι θα φτάσει η μέρα που όσα αγαπάς, όσα σε κάνουν ευτυχισμένο θα είναι όλα μαζί σε ένα μέρος. Κι όχι, όπως τώρα, από τη μία στην άλλη χώρα που μένεις οι καλές συνθήκες εργασίας, ίσως κάποιοι φίλοι και από την άλλη όλοι σου οι αγαπημένοι, η πόλη που μεγάλωσες, το σπίτι σου, οι αναμνήσεις μιας ζωής… Θες να μπορείς να ονειρεύεσαι ότι θα γυρίσεις κάποτε, σε 3-5 χρόνια. Ότι τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν στη χώρα τους, ότι θα μάθουν ελληνικά, ότι θα βλέπουν τον παππού τους και τη γιαγιά τους κάθε σαββατοκύριακο και όχι μόνο τα καλοκαίρια. Αυτό ελπίζει αυτή η γενιά. Κι ας ξέρει ότι είναι μακρινό, ίσως και ουτοπικό.
Μη μας το χαλάτε λοιπόν και μην το χαλάτε και στους ίδιους σας τους εαυτούς. Ας γίνουμε λίγο αισιόδοξοι. Ας πιστέψουμε στις δυνατότητες της ίδιας μας της ευημερίας, το έχουμε ανάγκη. Κι όποιος δεν το έχει, όποιος πραγματικά νιώθει ότι μπορεί να είναι ευτυχισμένος ακόμα κι αν τα πράγματα στη χώρα του πάνε χάλια, τότε ας χαρεί την ευτυχία του σιωπώντας.
ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΑΚΟΜΑ:
Είμαι 26 χρόνων. Ανήκω στη λεγόμενη άτυχη γενιά. Στη γενιά που αν δεν υπήρχε η κρίση, θα ζούσε αυτή τη στιγμή τα πιο παραγωγικά της χρόνια. Που θα αποτελούνταν από ανθρώπους, οι οποίοι θα επέλεγαν είτε να δουλεύουν σκληρά για να βάλουν κάτι στην άκρη είτε να το πάρουν πιο χαλαρά και να ζήσουν ανέμελα. Τώρα δεν έχεις επιλογή. Είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις σκληρά, να μαζέψεις πτυχία και εμπειρία, αλλά και πάλι στην άκρη δεν θα βάλεις τίποτα. Μάλλον θα φας και κάτι, είτε το περίσσευμα των γονιών σου είτε αυτά που ως προνοητικός είχες αποταμιεύσει στις καλές εποχές που σε χαρτζιλίκωναν όλοι, από τον παππού και τη γιαγιά μέχρι το μακρινό θείο και τη φίλη της μαμάς σου. Ανήκω στη γενιά που αν δεν υπήρχε η κρίση θα μπορούσε να είναι σίγουρη για το μέλλον της. Να ξέρει πού θα βρίσκεται σε 5-6 χρόνια, τι δουλειά θα κάνει, τι μισθό θα παίρνει πάνω κάτω. Τώρα μπορείς να είσαι σίγουρος μόνο για την ημερομηνία που δείχνει το αεροπορικό εισιτήριο για κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης.
Δεν με πειράζει. Πέρα από το ότι είναι ανούσιο, το θεωρώ και κάπως αχάριστο να μεμψιμοιρώ για την ατυχία της γενιάς μου να έρθει αντιμέτωπη με την οικονομική κρίση, όταν άλλες γενιές –όχι και τόσο πιο παλιά- είχαν την ατυχία να έρθουν αντιμέτωπες με πόλεμο, με δικτατορίες, με μετανάστευση όχι του τύπου μπαίνω στο αεροπλάνο και προσγειώνομαι σε λίγες ώρες στη Γερμανία και πετάγομαι και κάνα σαββατοκύριακο στην Αθήνα να δω τους φίλους μου, αλλά με αληθινή μετανάστευση, αυτή που μπαίνεις στο καράβι και δεν ξέρεις πόσα χρόνια θα κάνεις να δεις τους δικούς σου. Ούτε με πειράζει που όλοι φεύγουν. Κι εγώ θα φύγω. Πού είναι το κακό; Σε αυτή την ηλικία δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μια οικονομική κρίση για να ανοίξουμε τα φτερά μας, μόνοι μας θα έπρεπε να το αποζητούσαμε. Αν όχι τώρα, πότε;
Το μόνο που με πειράζει είναι που δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Και όχι, διαφωνώ με αυτούς που διατείνονται πως δεν τρέχει και τίποτα και να μην γυρίσεις. Αυτοί με πειράζουν. Που όπου σταθούν και όπου βρεθούν αξιοποιούν την ενέργειά τους, το χιούμορ τους, την καυστικότητά τους, το ταλέντο τους στη γραφή για να περιγράψουν τις παθογένειες της Ελλάδας, της νοοτροπίας μας, του τρόπου που έχει δομηθεί ένα ολόκληρο κράτος, να τις περιγράψουν και μετά να νιώθουν περήφανοι για την ακρίβειά τους, την πληρότητα του λόγου τους, των έξυπνων επιχειρημάτων τους. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν αυτές οι παθογένειες, πως η κατάσταση δεν είναι έτσι όπως την παρουσιάζουν. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα είχαν επιτυχία τα λόγια τους. Ούτε ισχυρίζομαι ότι είναι λάθος να υπογραμμίζεις τα κακώς κείμενα της χώρας σου.
Απλώς εγώ ξέρω πως, ακόμα κι αν όλα πάνε χάλια, ακόμα κι αν πιστεύεις ότι τίποτα δεν θα καλυτερεύσει, πάντα κάπου μέσα σου κρατάς μια ελπίδα. Κι η προσπάθεια να την κρατήσεις, να μην την χάσεις σε κάνει να πονάς διαπιστώνοντας όλες αυτές τις παθογένειες. Να πονάς και ίσως και εθελοτυφλώντας να μην τους δίνεις τόση σημασία. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν γίνεται να μην προσδοκάς είτε μένεις στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο. Στην πρώτη περίπτωση, διότι διαφορετικά η ζωή σου θα είναι μια κόλαση. Στη δεύτερη, διότι δεν θες να ζήσεις για πάντα μια ζωή που συνέχεια θα σου λείπει κάτι. Θες να πιστεύεις ότι θα φτάσει η μέρα που όσα αγαπάς, όσα σε κάνουν ευτυχισμένο θα είναι όλα μαζί σε ένα μέρος. Κι όχι, όπως τώρα, από τη μία στην άλλη χώρα που μένεις οι καλές συνθήκες εργασίας, ίσως κάποιοι φίλοι και από την άλλη όλοι σου οι αγαπημένοι, η πόλη που μεγάλωσες, το σπίτι σου, οι αναμνήσεις μιας ζωής… Θες να μπορείς να ονειρεύεσαι ότι θα γυρίσεις κάποτε, σε 3-5 χρόνια. Ότι τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν στη χώρα τους, ότι θα μάθουν ελληνικά, ότι θα βλέπουν τον παππού τους και τη γιαγιά τους κάθε σαββατοκύριακο και όχι μόνο τα καλοκαίρια. Αυτό ελπίζει αυτή η γενιά. Κι ας ξέρει ότι είναι μακρινό, ίσως και ουτοπικό.
Μη μας το χαλάτε λοιπόν και μην το χαλάτε και στους ίδιους σας τους εαυτούς. Ας γίνουμε λίγο αισιόδοξοι. Ας πιστέψουμε στις δυνατότητες της ίδιας μας της ευημερίας, το έχουμε ανάγκη. Κι όποιος δεν το έχει, όποιος πραγματικά νιώθει ότι μπορεί να είναι ευτυχισμένος ακόμα κι αν τα πράγματα στη χώρα του πάνε χάλια, τότε ας χαρεί την ευτυχία του σιωπώντας.
ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΑΚΟΜΑ:
- ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ από Υπόγεια Τάξη
- Freddy Mercury: Ο αγγελιοφόρος της μελωδίας από My way...
- ΟΙ ΔΙΑΣΤΗΜΟΒΛΑΧΟΙ ΤΩΝ GREEKLISH, ΤΟΥ EURO KAI TOY DOT COM από ξύστρα
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιάννη. Το κείμενο της Αλεξιάννας πραγματεύεται κάτι πολύ σημαντικο. Την σημερινή δύσκολη εποχή πρέπει να παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις που θα μας βγάλουν απο κάθε είδους...κρίση. Χρειάζ'ομαστε πράξεις. Από την άλλη αν και διαφώνησα μαζί της σε κάποια σημεία του κειμένου και το συζητήσαμε κιόλας, στα βασικά συμφωνώ και επαυξάνω! Η γκρίνια και η νωχελικότητα δεν μας οδηγούν παρα μόνο στα ίδιακαι στα ίδια. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια και βελτίωση για να γευτούμε τους καρπούς της ευτυχίας! Εξαιρετικό κείμενο, δυνατή γραφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Σε ευχαριστώ και πάλι για την διακρίση του κειμένου μου.
θα συμφωνήσω μαζί σου, πως αποτελεί πολύ δυνατή γραφή.
ΔιαγραφήΣτην συγκεκριμένη ενότητα -των βραβεύσεων- έχω ως αρχή να μην σχολιάζω κείμενα, καθώς οι βραβεύσεις δεν αφορούν στο νόημα του κειμένου, αλλά στην γραφή, την παρουσίαση, την δομή, την σημαντικότητα του θέματος κ.α. όχι όμως τις απόψεις που εκφράζονται.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου!