Μ’ αρέσει η βροχή. Ξέρω πως κάνει κακό στην δουλειά μου, αλλά απ’ τον οπτική μου ως blogger μου κάνει πάντα καλό. Μου δίνει πάντα καινούρια ερεθίσματα για να γράψω ελεύθερα, μακριά από την βαρετή και άσχημη επικαιρότητα.
Έτσι και σήμερα, είδα για μία ακόμη φορά την βροχή στο Ηράκλειο να συνοδεύεται από πρωτοφανή κίνηση στους δρόμους, με λιγότερες μετακινήσεις από τους πεζούς και πιο φοβισμένα βλέμματα. Γιατί; Εδώ στο Ηράκλειο η θερμοκρασία έπεσε στους έντεκα βαθμούς, ωστόσο για τα δεδομένα μας εδώ πέρα, θεωρείται μία αρκετά κρύα θερμοκρασία. Το πως όμως ο κόσμος δείχνει τόσο φοβισμένος με τον καιρό αυτό, το θεωρώ ακατανόητο.
Ότι κι αν λένε πάντως για το καλοκαίρι ή την άνοιξη, ο χειμώνας θα είναι πάντα η πιο ρομαντική εποχή. Αυτό 
αποδεικνύεται από τις στιγμές. Καθώς περνούσα με το αυτοκίνητο από ένα πολυσύχναστο σημείο της πόλης, μπροστά σε μία καφετέρια takeaway και μία πιάτσα ταξί, ένα νεαρό ζευγάρι νέων αντάλλαζε ένα μεγάλο φιλί στο στόμα έχοντας κλείσει τα μάτια ακριβώς κάτω από το υπόστεγο της καφετέριας και ενώ η βροχή έπεφτε ακριβώς μπροστά τους. Λίγο πιο πέρα είδα έναν νέο να στέκεται όρθιος στο πεζοδρόμιο ενώ μπροστά του σταμάτησε ένα λεωφορείο που το έπιασε το φανάρι. Το λεωφορείο σταμάτησε σε σημείο όπου μία κοπέλα που καθόταν στο τζάμι που βρεχόταν ασταμάτητα από τις στάλες της βροχής, βρέθηκε μπροστά από τον νέο. Δεν είχα προλάβει να παρατηρήσω το πρόσωπο του νέου, όμως η κοπέλα είχε σκυθρωπό ύφος ενώ το σώμα της είχε ακουμπήσει πάνω στο παγωμένο τζάμι που θάμπωνε από την ανάσα της. Στην συνάντηση των δύο νέων, η κοπέλα αναθάρρησε και σήκωσε το κεφάλι της τεντώνοντας ελαφρά τα μάτια της. Οι δύο νέοι “φώναζαν” πως ήθελαν να γνωριστούν, το λεωφορείο όμως ξεκίνησε και η συνάντηση έλαβε τέλος.
αποδεικνύεται από τις στιγμές. Καθώς περνούσα με το αυτοκίνητο από ένα πολυσύχναστο σημείο της πόλης, μπροστά σε μία καφετέρια takeaway και μία πιάτσα ταξί, ένα νεαρό ζευγάρι νέων αντάλλαζε ένα μεγάλο φιλί στο στόμα έχοντας κλείσει τα μάτια ακριβώς κάτω από το υπόστεγο της καφετέριας και ενώ η βροχή έπεφτε ακριβώς μπροστά τους. Λίγο πιο πέρα είδα έναν νέο να στέκεται όρθιος στο πεζοδρόμιο ενώ μπροστά του σταμάτησε ένα λεωφορείο που το έπιασε το φανάρι. Το λεωφορείο σταμάτησε σε σημείο όπου μία κοπέλα που καθόταν στο τζάμι που βρεχόταν ασταμάτητα από τις στάλες της βροχής, βρέθηκε μπροστά από τον νέο. Δεν είχα προλάβει να παρατηρήσω το πρόσωπο του νέου, όμως η κοπέλα είχε σκυθρωπό ύφος ενώ το σώμα της είχε ακουμπήσει πάνω στο παγωμένο τζάμι που θάμπωνε από την ανάσα της. Στην συνάντηση των δύο νέων, η κοπέλα αναθάρρησε και σήκωσε το κεφάλι της τεντώνοντας ελαφρά τα μάτια της. Οι δύο νέοι “φώναζαν” πως ήθελαν να γνωριστούν, το λεωφορείο όμως ξεκίνησε και η συνάντηση έλαβε τέλος.
Οι ιστορίες της βροχής δεν έχουν τέλος. Έχουν έρωτες, ανεκπλήρωτους έρωτες. Απογοητεύσεις, άγχος, νεύρα. Έχουν 
θλίψη, ελπίδα και όσο για τη βροχή και το κρύο; Αυτά ρίχνονται με μανία σαν κάθαρση, σαν λύτρωση. +Yanni Spiridakis
θλίψη, ελπίδα και όσο για τη βροχή και το κρύο; Αυτά ρίχνονται με μανία σαν κάθαρση, σαν λύτρωση. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το