ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘEMΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ σκέψεις ενός μεγάλου παιδιού

Καλώς ορίσατε στο +yannidakis 

Τι είναι ζωή... Είχα ακούσει πολλές φορές μεγάλους και τρανούς να δίνουν ο καθένας τον δικό τους ορισμό. ''Μαύρη'' έλεγε ο ένας, ''άσπρη'' ο άλλος. Κι εγώ νόμιζα πως χρωματίζουμε τη ζωή με ό,τι χρώμα θέλουμε. Κι έπαιρνα τους μαρκαδόρους απ' την σχολική κασετίνα και σ' ένα λευκό χαρτί χρωμάτιζα τη δική μου. Κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, μπλε... Έτσι την φανταζόμουν...

Μα πού να ήξερα, όταν σαν παιδί, κάτω απ' τη φούστα της μάνας μου κρυβόμουν και νόμιζα παιχνίδι πως είναι ο κόσμος, όλα φάνταζαν παραμυθένια... Μεγάλα κάστρα από τουβλάκια, βασίλισσες, πριγκιπόπουλα, κόσμοι γεμάτοι ομορφιά και αγάπη...

''Και ο δράκος;'' είχα ρωτήσει την μητέρα μου, καθώς στήναμε ολόκληρο εκείνον τον κόσμο για τον οποίον προοριζόμουν να ζήσω. '' Ο δράκος; Δεν υπάρχει δράκος αγάπη μου... Τον έδιωξε η καλή πριγκίπισσα...εσύ! ''

Τότε βγήκα στον κήπο, όπου η μητέρα μου μεγάλωνε τα αγαπημένα της λουλούδια... Γιασεμιά... Και άρχισα να στροβιλίζομαι και να τραγουδάω χαρούμενη, ο δράκος έφυγε, ο δράκος δεν υπάρχει πια...

Κι έσκυψα τότε και μύρισα τα λουλούδια... αγαπούσα εκείνο το άρωμα και την αίσθηση που έγινε...

Ήταν κι αυτά μέρος του μαγικού κόσμου στον οποίο ζούσα, και που θα ζούσα για πάντα...

Νόμιζα...

Και μια μέρα κάτι άλλαξε στον κόσμο της πριγκίπισσας... Δεν ήξερε τι ήταν αυτό πού την άλλαξε και μάλιστα χωρίς καν να το καταλάβει... Άρχισε ξαφνικά να βλέπει πράματα πού ως τότε δεν είχε ξαναδεί... Πράματα πέρα από το μαγευτικό βασίλειο... Μακρυά από τον δικό της κόσμο...

Σκέφτηκε τότε να συμβουλευτεί την σοφή βασίλισσα. ''Μεγαλώνεις'' της είπε εκείνη. Και όσο και αν η μικρή πριγκίπισσα ήθελε όλο αυτόν τον καιρό να μεγαλώσει, τώρα αυτή η λέξη την τρόμαζε...

Έτσι, πέρασαν μέρες και μήνες που η πριγκίπισσα μεγάλωνε και τότε άρχισαν να αλλάζουν

όλα...Τα κάστρα και ο παραμυθένιος κόσμος, αντικαταστάθηκαν από άλλον κόσμο... Πραγματικό τον λένε... Οι βασίλισσες και οι πρίγκιπες δεν υπήρχαν εκεί... Και υπήρχαν δράκοι...Πολλοί δράκοι με διάφορες μορφές. Και τα γιασεμιά δεν είχαν πλέον τόση σημασία, κανείς δεν τα πρόσεχε...

Και τότε ένιωσα ότι γελάστηκα. Ένιωσα οργή, θυμό κι ύστερα θλίψη. Βαθιά θλίψη... Ένιωσα προδομένη ! Μα γιατί με είχαν αφήσει να πιστεύω όλα εκείνα, αφού δεν ήταν αληθινά; Γιατί με άφησαν να πονέσω;

Μα ύστερα από τον θυμό, ήρθε η αποδοχή. Κι ένα συμπέρασμα... Ακόμη και σε αυτόν τον κόσμο, τον πραγματικό, ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει το δικό του βασίλειο, έτσι όπως το θέλει, αρκεί να προσπαθήσει. Όλοι μας μπορούμε να πολεμήσουμε τους ''κακούς δράκους'', που εμφανίζονται καθημερινά στη ζωή μας και να τους νικήσουμε... Και άμα χάνουμε καμιά φορά να μην το βάζουμε κάτω. Ακόμη, να σταματάμε και να απολαμβάνουμε την ομορφιά του γιασεμιού, γιατί οι μικρές χαρές είναι αυτές που κάνουν την ευτυχία. Και το σημαντικότερο... Για τον καθέναν μας υπάρχει κάποιος για τον οποίον πάντα θα είμαστε οι πριγκίπισσες και τα πριγκιπόπουλα τους, ό,τι και να γίνει.

Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως τελικά όλοι μας προερχόμαστε από έναν μαγικό κόσμο και πως ακόμη και στον πραγματικό, επιδιώκουμε να τον κάνουμε να μοιάζει με εκείνον...

Κυνηγήστε το δικό σας παραμύθι. +maria aggou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ