ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ EΛΛAΔΑ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ οι καθημερινοί άνθρωποι

μέσα σε μια βαλτωμένη κοινωνία, μία Ελλάδα πρωτοπορεί, καινοτομεί & διαφημίζει τη χώρα. Ας την γνωρίσουμε

Καληνωρίσματα από το +yannidakis
H αλήθεια είναι πως σήμερα δεν ήξερα τι να γράψω. Δεν βρήκα τίποτα καλό που να αναδύεται στην Ελλάδα αυτό το διάστημα. Αρχικά απογοητεύτηκα όπως απογοητεύονται οι περισσότεροι από εμάς και ύστερα ξεκινούν την αγαπημένοι συνήθεια της μιζέριας. Όμως ύστερα σκέφτηκα πως κάτι θα πρέπει να αλλάζει, να διορθώνεται, έστω να έχει θετική ενέργεια εκεί έξω.

Κι έτσι αποφάσισα να κάνω ακριβώς αυτό: Να βγω εκεί έξω! Και το έκανα.

• Είδα ανθρώπους να περπατούν γρήγορα αγχωμένοι για να προλάβουν τις προθεσμίες τους, να φτάσουν έγκαιρα στον προορισμό τους και να πετύχουν τον στόχο της στιγμής. Παραγωγική τάξη, σκέφτηκα και ικανοποιημένος έστρεψα το βλέμμα μου λίγο πιο πέρα.
• Εκεί, βρήκα ηλικιωμένους ανθρώπους να κουβαλούν ψώνια και παρά την κούραση της ζωής να περπατούν κι εκείνοι με έναν σοβαρό και πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Είναι οι βοηθοί, οι υποστηρικτές της νεότερης γενιάς. Οι άνθρωποι που μας κρατούν τα παιδιά μας, μας κάνουν τις αγγαρείες που εμείς δεν προλαβαίνουμε, που μας δανείζουν ή μας δωρίζουν μέρος της σύνταξης τους όταν υπάρχει ανάγκη και εκείνοι που μας συμβουλεύουν από τα χρόνια της εμπειρίας τους.
• Πιο δίπλα περνούσαν δυο καλοντυμένες κυρίες γεμάτες από τσάντες. Να και η αγορά που κινείται! Κρίνοντας από τις τσάντες, είχαν αγοράσει ρούχα, καλλυντικά, αλλά και διάφορα άλλα. Κανείς δεν ξέρει αν οι κοπέλες αγόραζαν από το περίσσευμα ή το υστέρημά τους, όμως ήταν βέβαιο πως δεν ήταν κρυμμένες σε κάποιο δωμάτιο μετρώντας τα ψιλά στον κουμπαρά. Ξόδευαν και βοηθούσαν την αγορά να… επανεκκινηθεί έδωσαν την δική τους ανάσα ζωής στην οικονομία της χώρας.
• Καθώς κατέβαινα τον δρόμο πέρασα από ένα σχολείο. Ήταν στιγμή διαλείμματος και ακουγόταν η γνωστή φασαρία από τις φωνές των παιδιών. Όπως όμως διέσχιζα περιμετρικά τα κάγκελα, είδα ένα κορίτσι να έχει απομονωθεί και καρφωθεί στα κάγκελα κοιτώντας προς τα έξω. Το βλέμμα της ήταν απλανές. Ναι, σίγουρα μπορεί μόλις να την είχε χωρίσει το αγόρι της, μπορεί να την πρόσβαλε ο καθηγητής της ή να μάλωσε με την κολλητή της, όμως εγώ είδα στα μάτια της κάτι άλλο. Είδα ένα ανήσυχο ύφος, είδα μια βιασύνη εκείνου που θέλει να αναλάβει τις τύχες του αύριο για να το αλλάξει. Να το διορθώσει. Να το μέλλον μας, σκέφτηκα και συνέχισα να περπατάω…

Αυτόν τον μήνα, η “Αναδυόμενη Ελλάδα” δεν γράφτηκε από κάποιο στατιστικό, από κάποιον δείκτη που άρχισε να ανεβαίνει ή από κάποιο ευχάριστο γεγονός. Γράφτηκε από τους ανθρώπους. Από αυτούς που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Κανείς τους δεν είναι ξέγνοιαστος, κανείς τους δεν περνάει άνετα ή ευχάριστα, όλοι όμως προσπαθούν και ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ