Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν είμαι σίγουρος για την ποιότητα του κειμένου μου, αφού στο θέμα που θα θίξω έχω εδώ και καιρό σκόρπιες σκέψεις που δε θέλω να παραλείψω. Βλέπετε… Η Ελλάδα βγήκε στις αγορές και μπορεί να μην έπεσε (σήμερα) η ανεργία, μπορεί να μην μειώθηκαν (σήμερα) οι άστεγοι, όμως αυτό δεν μπορεί παρά να είναι κάπως θετικό.
Ας πάμε λίγο πίσω, όταν η Ελλάδα αποσυρόταν από τις αγορές και ξεκινούσαν τα σενάρια περί χρεωκοπίας. Από τότε πέρασε καιρός στον οποίο όλοι οι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές έθεταν την επιστροφή στις αγορές ως ένα σημείο αναφοράς πέραν του οποίου θα ξεκινούσε η επιστροφή σε καλύτερες μέρες. Αυτή η μέρα –που φάνταζε αρκετά ουτοπική τότε- ήρθε και ενώ δεν έλυσε τα προβλήματά μας, θεωρητικά θα αποτελέσει την απαρχή της διαδικασίας εξεύρεσης των λύσεων αυτών.
Πρέπει βέβαια να τονίσουμε πως το ότι η Ελλάδα βγήκε νωρίτερα στις αγορές απ’ ότι αναμενόταν δεν οφείλεται στην διάνοια του Σαμαρά και του επιτελείου του, ούτε στο ότι λυπήθηκαν τον καταπονημένο ελληνικό λαό οι… εταίροι μας. Απλά να, οι εκλογές έρχονται και μία τέτοια είδηση θα ωθούσε σημαντικά την κυβέρνηση χωρίς αμφιβολία. Στο εξωτερικό η κυβέρνηση Σαμαρά τυγχάνει σπουδαίας εμπιστοσύνης επειδή αφενός ακολούθησε πιστά όλες τις συμφωνίες του μνημονίου και αφετέρου συνέχισε να νομοθετεί φτάνοντας στην Ελλάδα του σήμερα (είτε αυτό είναι καλό είτε κακό). Ποιος θα ρίσκαρε σε μια τόσο σημαντική περίοδο να χάσει τον πρωθυπουργό και να ξεκινήσει συνεργασία με έναν τύπο σαν τον Τσίπρα που δεν ξέρει τι θέλει. Εξάλλου, η Ελλάδα θα έβγαινε στις αγορές λίγο αργότερα. Οπότε, τι τώρα, τι μετά!
Και φτάνουμε στα οφέλη. Ποια οφέλη; Δε θα σας κρυφτώ, ούτε θα πιάσω να αντιγράψω καμιά οικονομική ανάλυση 
που βρήκα στο διαδίκτυο. Το μοναδικό όφελος που κατάλαβα με σιγουριά είναι ψυχολογικό. “Ναι ρε! Επιστρέψαμε” σκέφτηκα χωρίς να δώσω σημασία στις υπόλοιπες λεπτομέρειες. Από κει και ύστερα ξαναλέω πως αυτό που μετράει είναι πως φτάσαμε σε έναν στόχο. Έναν στόχο που είχαμε θέσει. Τον πετύχαμε και τώρα περιμένουμε να δούμε να υλοποιούνται περισσότεροι, όπως ας πούμε το ξεπάγωμα των μισθών που έχουν καθηλωθεί, η μείωση της ανεργίας, η επανεκκίνηση του κατασκευαστικού τομέα και τα αναπτυξιακά έργα.
που βρήκα στο διαδίκτυο. Το μοναδικό όφελος που κατάλαβα με σιγουριά είναι ψυχολογικό. “Ναι ρε! Επιστρέψαμε” σκέφτηκα χωρίς να δώσω σημασία στις υπόλοιπες λεπτομέρειες. Από κει και ύστερα ξαναλέω πως αυτό που μετράει είναι πως φτάσαμε σε έναν στόχο. Έναν στόχο που είχαμε θέσει. Τον πετύχαμε και τώρα περιμένουμε να δούμε να υλοποιούνται περισσότεροι, όπως ας πούμε το ξεπάγωμα των μισθών που έχουν καθηλωθεί, η μείωση της ανεργίας, η επανεκκίνηση του κατασκευαστικού τομέα και τα αναπτυξιακά έργα.
Η Ελλάδα επέστρεψε στις αγορές και αυτό από μόνο του φυσικά και δεν πρέπει να μας αρκεί, όμως μεθαύριο που θα είμαστε στο εξωτερικό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας κοιτά σαν παρακατιανούς, όπως έως τώρα… +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Η χρεωκοπία και "επιστροφή στις αγορές" δεν είναι παρά απάτες. Αυτή την στιγμή χρωστάμε κάπου 180%, ίσως και παραπάνω, του ΑΕΠ. Όταν "χρεωκοπήσαμε" χρωστούσαμε κάπου 120%. Από που κι ως που τώρα είμαστε καλύτερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περισσότερο χρέος είναι χρηματιστηριακή φούσκα και χρησιμεύει μόνο στους ισολογισμούς των εταιρειών και στα κέρδη των καλοπληρωμένων στελεχών.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να υποφέρει και να πληρώνει "κερατιάτικα".
πρακτική προσέγγιση, όχι πλήρης όμως Μιχάλη.
ΔιαγραφήΗ απουσία μας από τις αγορές τόσα χρόνια, μας γονάτισε κυριολεκτικά ίσως χειρότερα και από τα μέτρα καθαυτά.
Αντί για το «δανειζόμαστε από τους ξένους» λένε το πολιτικά ορθόν και κυβερνητικά ανώδυνο «έξοδος στις αγορές». Το χρέος θα είναι χρέος και θα διογκώνεται συνέχεια. Το μόνο που έχει πραγματική σημασία είναι η εσωτερική παραγωγή αγαθών. Όμως η κυβερνητική πολιτική των τελευταίων 40 χρόνων έχει καταστρέψει γεωργία, κτηνοτροφία, βιοτεχνία και βιομηχανία.
ΔιαγραφήΔεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψουμε, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήνουν να το κάνουμε.
Απλά σε δέκα-είκοσι χρόνια ο κόσμος θα έχει μάθει σε έναν νέο τρόπο ζωής (δουλειά για ένα ξεροκόμματο μέχρι να πεθάνεις) και θα νομίζει ότι υπάρχει ανάπτυξη.
Μακάρι να έκανα λάθος, αλλά ...