μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Μαμάδες και μπαμπάδες του +yannidakis
Σε μια συζήτηση πρόσφατα ανακάλυψα πόσο πολύ αγχώνουμε τα παιδιά μας άθελά μας. Ναι εμείς οι γονείς που τα αγαπάμε και θέλουμε το καλό τους. Μας αρέσει τα παιδιά μας να είναι καλά σε όλα. Καλοί μαθητές, καλοί στην άθληση, καλοί στις ξένες γλώσσες, "μέσα" στις παρέες, να επηρεάζουν θετικά και να μην επηρεάζονται από "άτακτα" παιδιά, να είναι καλοσυνάτα, να μας αγαπούν να μας φροντίζουν κτλ. κτλ.. Μια άπειρη λίστα με τα δικά μας θέλω. Δεν ξέρω όμως αν εμείς σκεφτόμαστε τα δικά τους θέλω και αν τα δικά τους θέλω έρχονται σε αντιπαράθεση με τα δικά μας τότε τι συμβαίνει;
Θα μου πείτε είμαστε οι γονείς, θέλουμε το καλό τους. Μα φυσικά και έτσι είναι. Απλά καμιά φορά σκέφτομαι μήπως ότι δεν ζήσαμε εμείς θέλουμε να το ζήσουν τα παιδιά μας, να ζούμε την
ζωή μας μέσα από τη δική τους. Και ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί όλο αυτό το άγχος που τους μεταφέρουμε μέχρι που συζήτησα με μια μαμά. Ένα αγόρι στη αρχή της εφηβείας του, με δύο γονείς καταξιωμένους στο επάγγελμά τους και εκείνο να έχει στο μυαλό του τις μεγάλες προσδοκίες των γονιών του. Αν θα καταφέρει να τους "εντυπωσιάσει", αν θα καταφέρει τα δικά τους θέλω για εκείνον να τα εκπληρώσει. Ανησυχεί όμως όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους γονείς του που είναι λίγο πιο μεγάλοι σε ηλικία. αν θα είναι καλά οι ίδιοι, αν θα τους έχει κοντά του σε όλα του τα βήματα και πόσο πολύ τον αγχώνει το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι κακό στους γονείς του και πως εκείνο θα "επιβιώσει", κάτι που σε πρόσφατα συμβάντα ανακάλυψα και εγώ με την σχεδόν 3 ετών κόρη μου.
Μεγάλες προσδοκίες έχουμε από τα παιδιά μας μα και εκείνα θέλουν να μας τις πραγματοποιήσουν τις δικές μας προσδοκίες. Όμως τελικά ο πιο όμορφος δρόμος για αυτό είναι ο δρόμος της ελεύθερης βούλησης. Δείχνουμε στα παιδιά μας τα δικά μας θέλω όμως τα αφήνουμε ελεύθερα να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Όπως όταν είναι μωρά, τους κρατάμε το χέρι, ξέρουμε ότι στα πρώτα τους βήματα θα πέσουν όμως πεισμώνουν, και επιμένουν και στο τέλος δεν περπατούν απλά, αλλά τρέχουν. Όλοι οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας σημασία έχει όμως να τα αγαπάμε αλλά να μην τα καταπιέζουμε. Να μην τους μεταφέρουμε τις δικές μας αγωνίες και τα δικά μας άγχη για εκείνα. Είναι προτιμότερο να είναι ευτυχισμένα παρά καταπιεσμένα. Και μιας και είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού ας τα αφήσουμε τώρα λίγο ελεύθερα από εξτρά ξένες γλώσσες, ας χαρούμε και ας διασκεδάσουμε με τα μικρά και ας έρθουμε πιο κοντά με τα μεγάλα. Είμαστε φίλοι τους αυτό θέλουν να ξέρουν. Μικρά βήματα για μεγάλες αποστάσεις χέρι-χέρι... Καλή συνέχεια! +Ioanna Mpourdouvali
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως λέει και ο Χαλίλ Γκιμπράν, οι γονείς είναι το τόξο και τα παιδιά τα βέλη.
Το τόξο έχει απλά την υποχρέωση να πετάξει το βέλος όσο καλύτερα μπορεί. Η επιτυχία ή η αποτυχία έγκειται στην ικανότητα του βέλους και στον Θεό ή στην Μοίρα ή στην Τύχη ή σε ότι άλλη ανώτερη από εσάς αιτία προτιμάτε.
Όμως τα περισσότερα «τόξα» κάνουν το φρικτό λάθος να σπρώχνουν τα «βέλη» τους, προς την κατεύθυνση των δικών τους ονείρων, πιέζοντας και επιδιώκοντας να εκπληρωθούν τα εγωικά τους όνειρα για οικονομική και κοινωνική καταξίωση, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ευτυχία και την κλίση των άμοιρων παιδιών τους.
Έχω προσωπική πείρα από ένα τέτοιο γεγονός.
Όταν ήμουνα στην τρίτη του τότε Γυμνασίου είχαμε πάρει ελέγχους. Οι βαθμοί μου κυμαίνονταν από δέκα μέχρι δεκατρία. Πέρασα δίπλα από κάποια μητέρα που εκτός εαυτού φώναζε στον γιό της. Περίεργος για το πόσο χαμηλούς βαθμούς είχε, κοίταξα τον έλεγχο όπως πέρναγα από δίπλα. Είχε όλο εικοσάρια, ένα δύο δεκαενιάρια και ένα 17, και έκπληκτος άκουσα την μάνα που μάλωνε το παιδί της για το 17!!!
Εάν ο πιτσιρίκος έχει επιζήσει μέχρι τα 62 που είμαι εγώ τώρα, το πιθανότερο θα είναι ότι θα έχει μεταβληθεί (εκτός από επιτυχημένο επαγγελματία) σε καταναλωτή φαρμάκων και αμφιβάλλω αν θα έχει ζήσει μία ημέρα ηρεμίας και ευτυχίας.
Αλλά αυτός είναι ο παγκόσμιος εγωικός ψυχισμός που έχει φέρει την ανθρωπότητα σε αυτό το σημείο που είναι σήμερα.
Σπούδασα δικηγόρος κατόπιν αφόρητης πίεσης του πατέρα μου. Δούλεψα 8 μήνες σε ένα δικηγορικό γραφείο και από τότε είμαι είτε διανομέας είτε άνεργος είτε σερβιτόρος. Από μικρός ήθελα να γίνω μουσικός. Δε με άφησαν να μάθω ούτε καν ένα μουσικό όργανο. Ξέρω τι γράφετε σήμερα κυρία Mpourdouvali
ΑπάντησηΔιαγραφή