ANΘΡΩΠΙΝΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ~ πόλεμος: όσα αφήνει πίσω

μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους

Γεια σας και σήμερα αγαπητοί αναγνώστες από το +yannidakis 

Τον προηγούμενο μήνα δυστυχώς χάσαμε το καθιερωμένο ραντεβού μας λόγω των δυσμενών εξελίξεων του πολέμου. Έτσι λοιπόν στο σημερινό μου άρθρο δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο τραγικό αυτό γεγονός του πολέμου.

Ο πόλεμος είναι συμφορά για όλους τους ανθρώπους. Και δυστυχώς στο σύγχρονο κόσμο η μάστιγα αυτή εξακολουθεί να πλήττει πολλές χώρες προκαλώντας επώδυνες καταστάσεις και επιφέροντας ανεξίτηλα τραύματα σε νικητές και ηττημένους. Αφού σιγήσουν τα όπλα και αρχίζει η επανόρθωση ακολουθεί απολογισμός των συνεπειών του πολέμου. 

Πρώτα πρώτα χιλιάδες άνθρωποι, ενήλικες και παιδιά  πεθαίνουν με βίαιο τρόπο είτε πρόκειται για στρατιώτες, είτε για άμαχο πληθυσμό, ενώ πολλοί επιστρέφουν τραυματισμένοι σωματικά και ψυχικά. Σκορπίζεται παντού μίσος και διχόνοια ανάμεσα σε λαούς, οι άνθρωποι εξαθλιώνονται πονούν, πεινούν, διψούν, παραλύει η οικονομία των κρατών αφού το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού πάει στα όπλα, όλα τα χημικά από τις βόμβες και τα βλήματα προκαλούν ανεπανόρθωτες βλάβες στο οικοσύστημα και στην δημόσια υγεία η οποία βλάβη συνεχίζει ακόμα και μετά την  λήξη του πολέμου, οι λαοί παύουν να επικοινωνούν πλέον μεταξύ τους, οπισθοδρομούν η παιδεία, ο πολιτισμός, η επιστήμη και η ανθρωπιά. Κοντά σε όλες αυτές τις συνέπειες, εξίσου σημαντικές είναι και οι ψυχολογικές επιπτώσεις του πολέμου, αφού τα ψυχικά τραύματα που αποτυπώνονται τόσο στο μυαλό όσο και στις καρδιές των παθόντων είναι δυσβάσταχτα και συνήθως ανεξίτηλα. Οι λεηλασίες, οι μαζικές εκτελέσεις, οι δολοφονίες, οι βιασμοί και οι αιματηρές μάχες κλονίζουν τις ψυχές των ανθρώπων και κυρίως των μικρών, αθώων παιδιών που γεννιούνται και μεγαλώνουν μέσα σε ωμές σκηνές βίας και αποτρόπαιων εγκλημάτων.

Από τη  άλλη πλευρά  υπάρχουν οι στρατιώτες επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι.  Η ψυχολογία του στρατιώτη που συμμετέχει σε επεμβατικό άδικο πόλεμο είναι τελείως διαφορετική από εκείνη του αμυνόμενου. Στον επιθετικό πόλεμο ο στρατιώτης καλείται να πολεμήσει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά  από την πατρίδα του. Είναι συνήθως μισθοφόρος η επιστρατευμένος. Και στις δυο περιπτώσεις δεν είχε καμιά συμμετοχή στη λήψη απόφασης για την κήρυξη του πολέμου. Ο μεν μισθοφόρος πηγαίνει στον πόλεμο επειδή αυτή είναι η δουλειά του ο δε επιστρατευμένος επειδή τον διέταξαν. Αυτοί οι στρατιώτες έχουν αφήσει πίσω στη πατρίδα τους ένα παιδί, μια γυναίκα, ένα πατέρα, μια μάνα κάποιους φίλους που τον περιμένουν με αγωνία και προσευχές να γυρίσει πίσω. Ξέρει ότι έχει πολλές πιθανότητες να μη τους ξαναδεί. Πρέπει με κάθε τρόπο να επιζήσει εξουδετερώνοντας τους κινδύνους που τον περιβάλουν. Με πιο απλά λόγια πρέπει να σκοτώσει για να μη τον σκοτώσουν.  Η ανάγκη επιβίωσης δημιουργεί και άλλα αρνητικά συναισθήματα. Γίνεται καχύποπτος δεν εμπιστεύεται ακόμα και τους συμπολεμιστές του, είναι νευρικός και ανυπόμονος  ο ύπνος του γίνεται εφιαλτικός έχει παραισθήσεις μισεί γενικά χωρίς να ξέρει γιατί βλέπει κινδύνους και εκεί που δεν υπάρχουν. Η υποσυνείδητη ή συνειδητή σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτό που διέπραξε και στη επιθυμία του να μη το διαπράξει είναι δυσβάσταχτη και η αυτοκτονία παίρνει θέση λύτρωσης. Όλα αυτά τα συναισθήματα που απόκτησε  στη διάρκεια των επιχειρήσεων  ενσωματώνονται στην προσωπικότητα του και τον ακολουθούν σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. 

Γυρίζει μετά τη λήξη του πολέμου πίσω στην πατρίδα του  άλλος άνθρωπος. Παραμένει φοβισμένος και γι’  αυτό απότομος και βίαιος φοβάται ακόμα και τον ίσκιο του. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τη οικογένειά του όπως πριν και αντιδρά επιθετικά ενώ οι ενδοοικογενειακές σχέσεις να  μπαίνουν σε μεγάλη δοκιμασία. Παρεξηγείται εύκολα γίνεται οξύθυμος  και συχνά απομονώνεται σαν να είναι η απομόνωση το μοναδικό του καταφύγιο όπου μπορεί να βρει λίγη ηρεμία. Και αυτό για λίγο γιατί μέσα στη μοναξιά του τον επισκέπτονται οι μνήμες από τον πόλεμο και ξύνουν τις νωπές ακόμα πληγές. Μαζί με την εγκατάλειψη από την πολιτεία συμπληρώνονται όλες οι  ψυχολογικές προϋποθέσεις για καλλιέργεια  αισθημάτων ματαιότητας, απαισιοδοξίας και τελικής κατάθλιψης.

Στην αντίθετη πλευρά, βρίσκεται ο στρατιώτης που μάχεται προσπαθώντας ν’  αποκρούσει τους εισβολείς. Και αυτός φοβάται για τη ζωή του αλλά το δίκαιο για το οποίο αγωνίζεται υπερνικά το φόβο και δεν τον αφήνει να διαστρέψει τη ψυχή του. Έχει και αυτός οικογένεια, παιδιά φίλους και πατρίδα που θα κινδυνέψουν αν αυτός δεν δείξει θάρρος. Δεν θα διστάσει να δώσει τη ζωή του για να μη πάθει τίποτα το παιδί του, η γυναίκα, η πατρίδα του. Αυτό το υπέρτατο καθήκον τον οδηγεί στη συνειδητή αυτοθυσία. Ο φόβος έχει δώσει τη θέση του στη υπεράσπιση της πατρίδας και των αγαπημένων προσώπων.

Τελικά οι συνέπειες των πολέμων είναι πολλαπλές και δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους. Και οι δύο πάσχουν αν και με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Ολόκληρες οι κοινωνίες πάσχουν. Οι ψυχολογικές πληγές είναι  ανοιχτές για χρόνια  μετά  τους πολέμους. Και δεν υπάρχει φάρμακο να τις θεραπεύσει. Μόνο η απάλειψη ακόμα και της λέξης πόλεμος από τα λεξικά όλων των γλωσσών θα  απαλλάξει οριστικά την ανθρωπότητα από αυτή τη βαρβαρότητα. +entita matsinska

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ