μαθήματα από καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλαξαν τις ζωές τους
Γεια σας και σήμερα αγαπητοί αναγνώστες από το +yannidakis
Το σημερινό θέμα του άρθρου μου αναφέρεται σε έναν προβληματισμό που μου δημιουργήθηκε μέσα στην εβδομάδα και θα ήθελα να τον μοιραστώ μαζί σας.
Το Σάββατο που μας πέρασε όπως και κάθε Σάββατο πήγα στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της εβδομάδας. Ολοκληρώνοντας λοιπόν τις αγορές μου βγαίνω έξω και δίπλα από το σημείο που αφήνουμε τα καρότσια στέκονταν δυο παληκαράκια, κάπου εκεί στα 13. Σε κάθε έναν που πέρναγε άπλωναν το χέρι μήπως και τους δώσουν το 1 ευρώ από το καρότσι. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ αθίγγανους ή τσιγγάνους στους δρόμους ή στα σούπερ μάρκετ, αλλά το Σάββατο ένιωσα περίεργα..
Καθημερινά κόσμος τους προσπερνάει και δεν δίνει σημασία. Με έπιασε απελπισία για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Όχι μόνο για αυτούς τους ανθρώπους αλλά και για όλους αυτούς που υποφέρουν, είτε ζουν πόλεμο, είτε φτώχεια είτε πολλά άλλα δεινά.
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι είναι απλά τύχη που γεννηθήκαμε στην χώρα που γεννηθήκαμε και από τους ανθρώπους από τους οποίους γεννηθήκαμε; Θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε πεινασμένοι άνθρωποι της Αφρικής, τσιγγάνοι, αθίγγανοι που ζητιανεύουν για να κομμάτι ψωμί από μένα και από σένα που τους προσπερνάμε με την ανωτερότητά μας πως εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Ε, λοιπόν όχι δεν είμαστε καλύτεροι. Είμαστε απλά τυχεροί. Είμαστε τυχεροί που έχουμε σπίτι να κοιμηθούμε χωρίς να βρεχόμαστε και είμαστε τυχεροί που έχουμε δουλειά για να πληρωνόμαστε αντί να ζητιανεύουμε. Δεν λέω, όλοι μας περνάμε δυσκολίες, και όλοι μπορεί να μείνουμε κάποια στιγμή άνεργοι ή άστεγοι αλλά εμάς αν ζητήσουμε βοήθεια δεν θα μας γυρίσουν την πλάτη τόσο άνετα όσο στους τσιγγάνους. Έχω ακούσει κάποιους να λένε ότι τους αρέσει ο τρόπος που ζουν και δεν θέλουν να αλλάξουν. Λάθος! Μεγάλο λάθος! Δεν έχουν άλλες επιλογές. Γεννιούνται προγραμματισμένοι από τους γονείς τους να παντρευτούν στα 12, να κάνουν πολλά παιδιά, να δουλεύουν (επαιτούν) για να βγάζουν λεφτά αντί να πηγαίνουν σχολείο. Και όλα αυτά γίνονται γιατί απλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Λίγοι, ελάχιστοι που τόλμησαν να ονειρευτούν κάτι παραπάνω βρήκαν γυρισμένες τις πλάτες τόσο από την ίδια τους την οικογένειά τους γιατί το αντιλαμβάνονται σαν ανταρσία όσο και από μας που λόγο των στερεοτύπων δεν θα ανοίξουμε ούτε την πόρτα της δουλειάς μας ούτε τις καρδιάς μας. Λίγοι είναι αυτοί που διαφέρουν αλλά μετρημένοι ίσως στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Μια κοπέλα αθίγγανη κάποτε μου είπε πως ονειρεύεται να γίνει γιατρός. Την ρώτησα και εγώ αφελέστατα και γιατί δεν προσπαθείς να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα; Μου απάντησε: «δεν μπορώ και ούτε πρόκειται να γίνω γιατί οι γονείς μου θα με παντρέψουν σε ένα μήνα για την προίκα και θα πρέπει να κάνω αμέσως παιδιά και να δουλέψω γιατί αλλιώς δεν θα φάω. Εδώ είναι αυστηρά τα πράγματα, δεν ονειρευόμαστε είμαστε σαν ρομπότ και αν φύγουμε να σπουδάσουμε δεν μας θέλουν πίσω γιατί τους προδώσαμε. Που θα πάω μόνη μου χωρίς την οικογένειά μου αν θέλω να πάω σε μεγάλο σχολείο; (εννοούσε πανεπιστήμιο). Δεν έχω κανέναν άλλο να με βοηθήσει».
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Καλή μέρα σε όλους μας. +entita matsinska
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το