KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ περπάτα ψυχή μου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μια μελωδία με συναρπάζει καθώς λεπτά δάκτυλα χτυπάνε λευκά και μαύρα πλήκτρα πάνω στο πιάνο και η ζωή μου προβάλλεται σαν ταινία πάνω στο πανί. Όλα τα χρόνια, όλα τα χαμόγελα κι όλοι οι καημοί πηδούν μπροστά μου όπως οι νότες πάνω στο πεντάγραμμο και χορεύουν, χορεύουν ασταμάτητα. Να τα πρώτα κλάματα του νεογέννητου, να τα ντροπαλά νάζια πίσω από μια κουρτίνα, να οι πολύτιμες στιγμές ευδαιμονίας, πως με κοιτάζουν μέσα από τα κρυφά ερωτικά τους πάθη, μέσα σε σκοτεινές κάμερες και ιδρωμένα σεντόνια. Ήρθε η μούσα μου να με εμπνεύσει και να δώσει μιλιά πάνω σε άψυχα πλήκτρα που χτυπούν τον μονότονό τους ήχο. Μα εγώ… εγώ δεν ακούω, η ψυχή μου έχει εστιάσει την ακοή της πάνω στη γλυκιά μελωδία που συνεχίζει να παίζει. 

Μια κοπέλα περπατά ξυπόλυτη πάνω σε μια φθινοπωρινή αμμουδιά κάτω από ένα γκρίζο ουρανό που έχει θάψει την λάμψη του ήλιου μέσα στην μπαμπακερή αγκαλιά του. Τι όμορφη που είναι έτσι πως βήμα προς βήμα νιώθει την άμμο να χαϊδεύει τις πατούσες της και το μακρύ της φόρεμα κυματίζει πάνω στο κορμί της. Σηκώνει το πρόσωπό της κι εισπνέει με όλη της τη δύναμη τον ευωδιαστό αέρα του νότου. Τα μαλλιά της σγουρά τώρα από την αρμύρα κατεβάζουν μπούκλες μέσα στα καστανά της μάτια. Το βλέμμα της γαληνεμένο ατενίζει το τίποτα μέσα στην βουβή ταινία με τα γκρίζα χρώματα που την περιβάλλουν. Μια απόλυτη ευτυχία πλημμυρίζει την καρδιά της κι εγώ την βλέπω σα θεατής από τον εξώστη του μυαλού μου.

Ακόμα κι η μελαγχολία κρύβει καμιά φορά την ευτυχία και κάνει την ψυχή μας να φτερουγίζει σ’ ονειρεμένα κι άγνωστα μονοπάτια. Τα βάλσαμα πασκίζουν να επουλώσουν τις πληγές που καίνε ακόμα το σώμα. Οι θλιβερές αναμνήσεις λιώνουν σαν το μαύρο πέπλο της νύχτας μπρος σ’ ένα νέο ξεκίνημα μιας άλλης μέρας. Μένουν για πάντα χαραγμένες μόνο οι όμορφες θύμησες που σε κάνουν να χαμογελάς. Και μ’ αυτό το αμυδρό χαμόγελο στα χείλη συνεχίζω να κοιτάζω την ψυχή μου πάνω στην ερημική παραλία καθώς ανέμελα περπατά βήμα με βήμα, σπιθαμή προς σπιθαμή στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής μου. Αναπνέω και πάλι ελεύθερα κι οι ζωή με καλωσορίζει και πάλι με όλες τις απρόβλεπτες στιγμές ευτυχίας και λύπης. Ας έρθουν ότι κι αν είναι, αυτό θα πει ζωή, περπάτα ψυχή μου, περπάτα χωρίς να φοβάσαι. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ