KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ~ στον κόσμο του βιβλίου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Τα γράμματα γίνανε πουλιά που μάγεψαν το νου μου και μαζί τους πετούν οι σκέψεις μου μέσα σε άγρια φαράγγια, δίπλα από λευκοστεφανωμένα βουνά και πάνω από σμαραγδένιες πεδιάδες. Μέσα από την χλωμή, μπαμπακερή αφή των σύννεφων ααντικρίζωτο απέραντο γαλάζιο, κι αρμύρα θαλασσινή βρέχει το πρόσωπό μου. Αιωρούμαι μεταξύ πραγματικότητας κι ενός ονείρου που συνεπαίρνει τις αισθήσεις μου κι αγγίζει την καρδιά και τον λογισμό μου.

Μέσα στο στενό σοκάκι μια ανδρική σιλουέτα σχηματίζεται κάτω από το ασημένιο φως της σελήνης. Οι σόλες των παπουτσιών πλατσουρίζουν πάνω στο βρεμένο τσιμέντο κι ο ήχος τους αντανακλάει πάνω στους χαμηλούς σκοτεινούς τοίχους. Τα βιαστικά βήματα απομακρύνονται κυνηγημένα από τα φαντάσματα που στοιχειώνουν το τυραννισμένο μυαλό του άντρα. Η ματιά του θολή από το κλάμα και το στεναγμό αυτής που ψυχομαχά τώρα πάνω στο σανίδι κάτω από τα φώτα της ράμπας. Σκυθρωπή η νύχτα τρέχει φευγάτη στις μικρές ώρες του σκότους κι ο Ντόριαν φτάνει εξουθενωμένος μπροστά στο θλιβερό και τρομακτικό του πορτρέτο για να αντικρίσει άλλη μια φορά το δαιμονικό του χαμόγελο χαραγμένο πάνω στην ομορφιά της νιότης του.

Η Μπρετ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του με τα σκούρα κοντά της μαλλιά πάνω στο στήθος του, νιώθει την καρδιά του να χτυπά γρήγορα. Σαν τον ταύρο με το βλοσυρό βλέμμα που μέσα στο λιοπύρι κάτω από τον καυτό ήλιο της Παμπλόνα βλέπει την πορφυρή κάπα του ταυρομάχου, νιώθει την αδρεναλίνη της να ανεβαίνει κι ο πόθος της γι’ αυτόν να ξεχειλίζει. Κι αυτός μεθυσμένος από το άρωμά της, πληγωμένος από τις αμέτρητες απιστίες της και καταδικασμένος να υποφέρει τον κρυφό του πόνο, η προσωποποίηση ενός σύγχρονου Προμηθέα. Τα λαμπερά φώτα του Παρισιού χαράζουν τα πρόσωπά τους πίσω από τα τζάμια του ταξί μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα που απόψε και πάλι θα κρύψει όλες τις ασέλγειες και τα κρυφά πάθη των ανθρώπων. Χωρίς προορισμό το ταξί περιπλανιέται όπως και οι ψυχές των δυο αγκαλιασμένων στο πίσω κάθισμα, αυτών που ξέρουν πως δεν θα μπορέσουν να μείνουν ποτέ μαζί.

Η καλοκαιρινή μπόρα είχε τραβήξει το πέπλο της νύχτας νωρίτερα πάνω από τους πράσινους λόφους και τις τεράστιες βελανιδιές της εξοχικής Μέριλαντ. Ο νεαρός Έιμορη βρεμένος μέχρι το κόκαλο βαδίζει χαμένος στο σκοτάδι και μέσα στη λάσπη μα χωρίς να νοιάζεται για τον προορισμό του. Στο βίαιο φως μιας αστραπής το όμορφο πρόσωπό του ζωγραφίζεται στο μαύρο φόντο κι οι σκέψεις του φανερώνονται πάνω στα γαλανά του μάτια. Βουλιαγμένος Τιτανικός ο εγωισμός του και το απόρθητο κάστρο των συναισθημάτων του, ερείπιο σκορπισμένο μέσα στα θανατηφόρα χαντακώματα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.  Φιλοδοξίες, φιλοσοφίες και μεγαλεία κρυμμένα μέσα στα ρόδινα χείλη της μοναδικής του αγάπης, αυτής που προτίμησε την ανάλατη ζωή της πρακτικής. Χαμένος ίσως να είναι τώρα αλλά τα νιάτα του κρατούν την ελπίδα της υπόλοιπης ζωής του.

Και μ’ αυτήν τη σκέψη έκλεισα το εξώφυλλο και καθισμένος πάνω στην αναπαυτική μου πολυθρόνα αναπόλησα τα τρία τελευταία βιβλία που με πέταξαν τόσο μακριά μα και τόσο κοντά και βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Άλλωστε όπως έγραψε η Virginia Wolf, «τα βιβλία είναι ο καθρέπτης της ψυχής μας». +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ