Καλώς ήρθατε στο +yannidakis
Εάν λόγο της ημέρας ψάχνετε ένα τρόπο να ξεχαστείτε διαβάζοντας κάτι που θα είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο, παρακαλώ θερμά να σταματήσετε εδώ την ανάγνωση. Εάν ψυχολογικά δεν είστε καλά, σας προτρέπω να διαβάστε κάποιο άλλο άρθρο καθώς οι παρακάτω γραμμές σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστες.
Εάν λόγο της ημέρας ψάχνετε ένα τρόπο να ξεχαστείτε διαβάζοντας κάτι που θα είναι ελπιδοφόρο και αισιόδοξο, παρακαλώ θερμά να σταματήσετε εδώ την ανάγνωση. Εάν ψυχολογικά δεν είστε καλά, σας προτρέπω να διαβάστε κάποιο άλλο άρθρο καθώς οι παρακάτω γραμμές σίγουρα δεν θα είναι ευχάριστες.
Συγνώμη για τον κάπως απότομο τρόπο μου αλλά καθώς θα συνεχίζουμε θα καταλάβετε.
Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μπαίνω σε αυτό που λένε πνεύμα των Χριστουγέννων, κάθε άλλο παρά χαρούμενη αισθάνομαι στις γιορτές, είτε αυτές είναι τα Χριστούγεννα είτε τα γενέθλια μου είτε οτιδήποτε άλλο.
Αρνούμαι να γιορτάσω το οτιδήποτε. Μισώ τα φώτα, την φασαρία και τα χαρμόσυνα τραγούδια. Νομίζω ότι πάντα τέτοιες μέρες έρχονται στην επιφάνεια ενδόμυχες αναζητήσεις και παράπονα που τις υπόλοιπες μέρες του έτους είναι κρυμμένα πίσω από την ένταση της καθημερινότητας και ψάχνουν αγωνιωδώς τρόπο να βρεθούν στον αφρό.
Αυτές τις μέρες η απουσία αγαπημένων μας προσώπων είναι τεράστια.
Η άδεια καρέκλα στον βραδινό οικογενειακό τραπέζι, το βουβό τηλέφωνο που μάταια περιμένεις να κτυπήσει για να ακούσεις την γλυκεία φωνή ενός αγαπημένου σου, να σου εύχεται για εικοστή Πέμπτη συνεχόμενη χρόνια τα χρόνια πολλά, και το φως από το μικρό καντηλάκι που σιγοκαίει στα σπίτια όλων μας, μπροστά από μια άψυχη φωτογραφία που απεικονίζει μια άλλοτε γεμάτη ζωή φιγούρας λατρεμένης, που τώρα κείτεται νεκρή στο υγρό και ψυχρό χώμα.
Ένας μικρός άγγελος που περιμένει τον Άγιο Βασίλη φέτος να του φέρει το ένα και μοναδικό δώρο που του ζήτησε, δίνοντας του υπόσχεση πως θα την αγαπάει και θα την φροντίζει για πάντα εάν την ξανά έχει κοντά του. Απογοητευμένος από τον Άγιο Βασίλη φέτος και με δάκρυα στα δύο γλυκά αθώα του ματάκια, θα φιλήσει την μαμά, τον μπαμπά, την νεογέννητη αδελφούλα του, που τόσο πολύ μοιάζει στην αγαπημένη του γιαγιά και την κοιλίτσα της θείας του που κρύβει μέσα της ένα κοριτσάκι που το φωνάζουν όπως εκείνη και ο μικρούλης μας θέλει να της μιλάει συνέχεια γιατί πιστεύει ότι μιλάει με αυτό τον τρόπο στη γιαγιά του (η παιδική αφέλεια είναι υπέροχη) και θα παραδοθεί στην αγκαλιά τον Μορφέα με την ελπίδα να την συναντήσει στα όνειρα του, να κάτσει στα πόδια της όπως συνήθιζε στο γιορτινό τραπέζι και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι και χαρούμενοι να κλείσουν τα φώτα και μετρώντας αντίστροφα να υποδεχτούν το νέο έτος.
Οι ελπίδες όλων μας σβήνουν με το πρώτο φως της μέρας.
Μάταια ελπίζαμε…
Σε τι; ούτε που ξέρω…
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι όλοι μας με την πρώτη αχτίδα ήλιου της νέας χρονιάς τρέξαμε στο κρεβάτι της να τις ευχηθούμε, να την φιλήσουμε και να την αγκαλιάσουμε ζεστά.
Κανείς… ένα σπίτι έρημο, χωρίς ίχνος ζωής. Ένα κρεβάτι άθιχτο, οι παντόφλες και η ρόμπα της στην θέση τους. Το μόνο που υπήρχε στο δωμάτιο ήταν η μυρωδιά της, αυτή η γλυκιά και γνώριμη μυρωδιά από το άρωμα της, νότες γιασεμιού που τόσο της άρεσε και τριαντάφυλλου και στην κορύφωση του δροσερή καρύδα. Μοναδικός συνδυασμός αποκλειστικά δικός της.
Έτσι λοιπόν, με την απογοήτευση φανερά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, πήραμε τον ένα και μοναδικό δρόμο για να της ευχηθούμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Τον δρόμο προς το κοιμητήριο, από δω και πέρα εκεί θα την βρίσκουμε, κάτω από ένα παγωμένο μάρμαρο που για να κρύψουμε την ασχήμια του το γεμίσαμε γιασεμιά...
Χρόνια πολλά αγαπημένη μας… Με την ελπίδα πως θα ξανασυναντηθούμε.
Υ.Γ.
Χάρε σε πληρώσαμε και με τόκο, δεν έχεις δικαίωμα να ζητήσεις τίποτα παραπάνω. Θα τα πούμε από κοντά όταν έρθει η ευλογημένη ώρα μας.
Προς το παρών: ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ. +maria karantai
Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μπαίνω σε αυτό που λένε πνεύμα των Χριστουγέννων, κάθε άλλο παρά χαρούμενη αισθάνομαι στις γιορτές, είτε αυτές είναι τα Χριστούγεννα είτε τα γενέθλια μου είτε οτιδήποτε άλλο.
Αρνούμαι να γιορτάσω το οτιδήποτε. Μισώ τα φώτα, την φασαρία και τα χαρμόσυνα τραγούδια. Νομίζω ότι πάντα τέτοιες μέρες έρχονται στην επιφάνεια ενδόμυχες αναζητήσεις και παράπονα που τις υπόλοιπες μέρες του έτους είναι κρυμμένα πίσω από την ένταση της καθημερινότητας και ψάχνουν αγωνιωδώς τρόπο να βρεθούν στον αφρό.
Αυτές τις μέρες η απουσία αγαπημένων μας προσώπων είναι τεράστια.
Ένας μικρός άγγελος που περιμένει τον Άγιο Βασίλη φέτος να του φέρει το ένα και μοναδικό δώρο που του ζήτησε, δίνοντας του υπόσχεση πως θα την αγαπάει και θα την φροντίζει για πάντα εάν την ξανά έχει κοντά του. Απογοητευμένος από τον Άγιο Βασίλη φέτος και με δάκρυα στα δύο γλυκά αθώα του ματάκια, θα φιλήσει την μαμά, τον μπαμπά, την νεογέννητη αδελφούλα του, που τόσο πολύ μοιάζει στην αγαπημένη του γιαγιά και την κοιλίτσα της θείας του που κρύβει μέσα της ένα κοριτσάκι που το φωνάζουν όπως εκείνη και ο μικρούλης μας θέλει να της μιλάει συνέχεια γιατί πιστεύει ότι μιλάει με αυτό τον τρόπο στη γιαγιά του (η παιδική αφέλεια είναι υπέροχη) και θα παραδοθεί στην αγκαλιά τον Μορφέα με την ελπίδα να την συναντήσει στα όνειρα του, να κάτσει στα πόδια της όπως συνήθιζε στο γιορτινό τραπέζι και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι και χαρούμενοι να κλείσουν τα φώτα και μετρώντας αντίστροφα να υποδεχτούν το νέο έτος.
Σε τι; ούτε που ξέρω…
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι όλοι μας με την πρώτη αχτίδα ήλιου της νέας χρονιάς τρέξαμε στο κρεβάτι της να τις ευχηθούμε, να την φιλήσουμε και να την αγκαλιάσουμε ζεστά.
Κανείς… ένα σπίτι έρημο, χωρίς ίχνος ζωής. Ένα κρεβάτι άθιχτο, οι παντόφλες και η ρόμπα της στην θέση τους. Το μόνο που υπήρχε στο δωμάτιο ήταν η μυρωδιά της, αυτή η γλυκιά και γνώριμη μυρωδιά από το άρωμα της, νότες γιασεμιού που τόσο της άρεσε και τριαντάφυλλου και στην κορύφωση του δροσερή καρύδα. Μοναδικός συνδυασμός αποκλειστικά δικός της.
Έτσι λοιπόν, με την απογοήτευση φανερά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων, πήραμε τον ένα και μοναδικό δρόμο για να της ευχηθούμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ. Τον δρόμο προς το κοιμητήριο, από δω και πέρα εκεί θα την βρίσκουμε, κάτω από ένα παγωμένο μάρμαρο που για να κρύψουμε την ασχήμια του το γεμίσαμε γιασεμιά...
Χρόνια πολλά αγαπημένη μας… Με την ελπίδα πως θα ξανασυναντηθούμε.
Υ.Γ.
Χάρε σε πληρώσαμε και με τόκο, δεν έχεις δικαίωμα να ζητήσεις τίποτα παραπάνω. Θα τα πούμε από κοντά όταν έρθει η ευλογημένη ώρα μας.
Προς το παρών: ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ. +maria karantai
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να δεχθούν μία μοναδική και απαράβατη αλήθεια/κανόνα του υλικού σύμπαντος:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Γεννηθήκαμε με μία ανίατη ασθένεια. Πρόκειται να πεθάνουμε».
Οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο, και ο χαμός των αγαπημένων τους προσώπων (ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ προσώπων ΟΧΙ των ΞΕΝΩΝ) τους θλίβει αφάνταστα.
Το αγαπημένο τους ΕΓΩ πληγώνεται γιατί θέλει -πραξικοπηματικά- να κρατάει αιώνια αυτό που θεωρούν σαν ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ.
Έτσι εφευρίσκουν όρους όπως «μας άφησε», «έφυγε», ή «κοιμήθηκε» για να ωραιοποιήσουν το ΣΙΓΟΥΡΟ, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ και ΒΕΒΑΙΟ γεγονός του θανάτου μας.
Και επειδή οι άνθρωποι αγαπάνε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ τους πόνους και τα βάσανά τους, φροντίζουν να τους διαιωνίζουν και να εκπαιδεύουν στις ίδιες συνήθειες και τα παιδιά τους.
Προσωπικά όταν πέθανε ο πατέρας μου δεν έκλαψα. Είχε έρθει η ώρα του και ο θάνατος τον απάλλαξε από μία μίζερη ζωή, γεμάτη πόνο και θλίψη για τον πρόωρο θάνατο του αδελφού μου.
Και όταν πέθανε η μάνα μου επίσης δεν έκλαψα. Για αυτήν ο θάνατος υπήρξε ιδιαίτερα ευνοϊκός. Πέθανε κυριολεκτικά όρθια, χωρίς να πέσει κατάκοιτη, χωρίς πόνους, χωρίς φάρμακα, χωρίς οδύνες και ότι άλλο συντροφεύει τα γεράματα.
Ελπίζω να είναι το ίδιο συμπονετικός και με έμενα.
Η αιωνιότητα είναι η μεγαλύτερη κατάρα.. Ο θάνατος όμως κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να έρχεται όταν εκπληρωνεις το χρέος σου σε αυτό το κόσμο. Ποιο είναι αυτό μάλλον διαφέρει στον καθένα. Επίσης δεν νιώθεις θλίψη μόνο για τους δικός αλλά για όλους όσους νομίζεις ότι χάθηκαν άδικα και νωρίς. Για παράδειγμα εγώ δεν μπορώ να δεχθώ ότι χάνονται αθώες παιδικές ψυχούλες και θρηνώ περισσότερο για τα νεκρά παιδιά αν και δεν τα γνώρισα ποτέ πάρα για δικό μου συγγενικο πρόσωπο που έφυγε σε προχωρημένη ηλικία. Και αυτό γιατί όπως είπα είναι η φυσική κατάληξη όλων μας.. Ποτέ όμως είναι η κατάλληλη ώρα;; Μάλλον δεν έχουμε το δικαίωμα να το ορίσουμε..
ΔιαγραφήΜαρία το ζήτημα αυτό θέλει πολύ συζήτηση.. Ήμουν από εκείνους που δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Όχι του δικού μου, των άλλων. Φοβόμουν υπερβολικά μη χάσω τους αγαπημένους μου. Όταν χάσαμε όλους τους παπούδες μου, χάθηκε και εκείνη η εποχή η ανέμελη. Η μητέρα μου πάλεψε δύο φορές με τον καρκίνο, μεγάλη αγωνία αλλά εκεί ξυπνάς. Και βλέπεις ότι δεν γίνεται να φοβάσαι άλλο πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν χάνεις πολύ δικό σου άνθρωπο, δεν τον τιμάς με το να μη γιορτάζεις τα Χριστούγεννα. Με το να μη χαίρεσαι τίποτα. Σκέψου τι θα ήθελε εκείνος που έφυγε από την ζωή. Θα ήθελε να είσαι μόνιμα δυστυχισμένος;
Είναι αναπόφευκτο πως όλοι μια μέρα θα φύγουμε και είναι καιρός να συμφιλιωθούμε με την ιδέα και να το δούμε αλλιώς.. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Όσους έφυγαν από την ζωή τους τιμώ με το να παλεύω αισιόδοξη, να εκτιμώ που ζω και να τους έχω στην καρδιά μου, κάνοντας τους περήφανους.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι απόλυτα συμφιλιωμενη με την ιδέα του θανάτου. Είναι ο φυσικός προορισμός μας και όσο πιο ανώδυνα έρθει τόσο πιο ευπρόσδεκτος θα είναι. Όμως η ξαφνική απώλεια δεν παύει να αποτελεί για όλους μας μεγάλο σοκ. Όμως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Δεν ξέρω αν καταφέρω πότε να τον αντιμετωπίσω αισιοδοξία, ίσως σε ιδιαζουσες περιπτώσεις μάλλον ναι. Στο μόνο που ελπίζω είναι πως θα ξαναβρεθούμε...
Εξυπακούεται ότι η ξαφνική απώλεια είναι μεγάλο σοκ.. Παράλειψή μου,με συγχωρείς, τα θερμά μου συλληπητήρια. Ο αρραβωνιαστικός μου έχασε τον πατέρα του στα 6, η μητέρα μου τον δικό της στα 11.. σκέψου πόσο τραγικό γεγονός..Πάντα ένιωθαν το κενό, κι όσο πιο μικρός είσαι όταν τους χάνεις, τόσο μεγαλύτερο και το κενό. Νομίζω έκανα λάθος διατύπωση, δεν είναι κάτι που θέλει αισιοδοξία, είναι κάτι που θέλει δύναμη ψυχής και να αφήσεις τον οργανισμό σου να απολαμβάνει οποιαδήποτε χαρά χωρίς "τύψεις" λόγω πένθους. Έτσι και η ψυχούλα τους θα ταξιδεύει πιο γαλήνια. Μπορεί να σου φαίνονται χαζομάρες τώρα αυτά που λέω, σε βάθος χρόνου ίσως να το αισθανθείς..
ΔιαγραφήΚαλή δύναμη Μαρία.