ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ έρωτας μετά τα τριάντα

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis 

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. (Κική Δημουλά)

Και κάπως έτσι για να σας προδιαθέσω, ο σημερινός προβληματισμός μας αφορά τι άλλο; τον ΕΡΩΤΑ.

Μέχρι τα τριάντα ερωτευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, καψουρευόμαστε, πληγωνόμαστε, πληγώνουμε  ανελέητα, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Φαντάζομαι τον έρωτα σαν ένα μπαλόνι με ήλιον, εισπνέουμε κάθε τόσο μικρές ή μεγάλες ποσότητες και έρχεται η στιγμή που το μπαλόνι αδειάζει, πέφτει άψυχο στο έδαφος αφήνοντας έναν εκκωφαντικό κρότο, του  ένδοξου παρελθόντος και των ανυπεράσπιστων ερώτων, όσων στο πέρασμα τους άφησαν ίχνη.

Τελικά ο έρωτας είναι προνόμιο των νιάτων;;
Μετά τα πρώτα “άντα” αρχίζει η πολύ σκέψη, σίγουρα οι λόγοι που οδηγούν τον καθένα ξεχωριστά να μην πέφτει στα δίχτυα του έρωτα είναι πολλοί και διαφορετικοί.
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε παρέα κάποιους από αυτούς.
Αρχικά, σκεφτόμαστε και υπέρ αναλύουμε τα πάντα, φοβόμαστε ότι θα χάσουμε τον έλεγχο και δεν θα έχουμε την ικανότητα να κρίνουμε αντικειμενικά και τελικά πειθόμαστε λόγο τις εμπειρίας των χρόνων που βαραίνουν την πλάτη μας , ότι θα είναι μια από τα ίδια. Θα ερωτευθούμε θα πληγωθούμε και θα χωρίσουμε ξανά.

Όπως λέει και ο Oscar Wilde «Δεν είμαι καθόλου κυνικός. Είμαι πολύ έμπειρος. Που είναι, στην ουσία, το ίδιο πράγμα». Τελικά η εμπειρία αντί να μας βοηθήσει, φέρνει στην επιφάνεια φόβους που ούτε φανταζόμασταν ότι μπορεί να έχουμε, και τελικά μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Κάτι νέο στη ζωή μας, μας μοιάζει με κινητό κίνδυνο, λόγο του άγνωστου που περιέχει, και κάτι παλιό; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα το καινούργιο δεν το αφήνουμε να μπει στη ζωή μας και αρχίζουμε ασυναίσθητα να συνδέουμε αυτήν την αδυναμία μας να αφεθούμε και να ερωτευθούμε ξανά με το παρελθόν.

Μήπως κάτι από το παρελθόν μας θα έπρεπε να είναι παρών μας και μέλλον μας;
Και κάπως έτσι ξεκινάει ο φαύλος κύκλος των  ρητορικών ερωτήσεων...
Απάντηση καμία…..

Κλείνοντας, κατά την άποψη μου ο βασικός λόγος που δεν ερωτευόμαστε μετά τα τριάντα είναι ο πιο προφανής.
Πολύ απλά δεν θέλουμε, έχουμε συνηθίσει την μοναχική ζωή μας (από ερωτικό σύντροφο), να απλωνόμαστε στο κρεβάτι μας, να μπαίνουμε πρώτοι στο μπάνιο το πρωί, να ετοιμάζουμε έναν καφέ, να ακούμε το αγαπημένο μας τραγούδι τέρμα στο ράδιο χωρίς να το χαμηλώνουμε για κανένα λόγο, να βγαίνουμε με τους φίλους μας όποτε θέλουμε, να αράζουμε στον καναπέ όλη μέρα διαβάζοντας το αγαπημένο μας βιβλίο. Και το σημαντικότερο όλων θέλουμε να έχουμε το μυαλό και την καρδιά μας σε μια τάξη, δεν έχουμε πλέον καμία όρεξη για αναταράξεις. Έχουμε τόσα πράγματα στο μυαλό μας που πρέπει να διευθετήσουμε που όπως αντιλαμβάνεστε ένας έρωτας θα μας αποσυντονίσει, πράγμα καταστροφικό για τα δεδομένα μας. Δεν έχουμε να δώσουμε ούτε τον χώρο ούτε τον χρόνο που απαιτεί ο έρωτας.

Μήπως ήρθε η ώρα λίγο πριν τα δεύτερα ‘’άντα’’ (τα σαράντα) να αναθεωρηθούμε,  να αφεθούμε και όπου μας βγάλει; Το μόνο που μας έχει απομείνει στη ζωή είναι το συναίσθημα ας μην το θυσιάσουμε και αυτό, ποτέ δεν είναι αργά. Και άλλωστε αν είναι να πεθάνουμε από κάτι ας είναι από έρωτα… Θα κάνει το τέλος πιο γλυκό και παραμυθένιο... +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ