ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ~ εργοτέλης: η ομάδα που με σταμάτησαν να αγαπώ

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Η κανονική περίοδος του ελληνικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος ολοκληρώθηκε με πρωταθλητή τον Ολυμπιακό, μερικές ακόμα ομάδες να μοιράζονται τις θέσεις που οδηγούν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τέσσερις ομάδες να υποβιβάζονται. Νίκη Βόλου και ΟΦΗ “έπεσαν” για εξωαγωνιστικούς λόγους και οι υπόλοιποι δύο είναι ο Λεβαδειακός -με ήδη καταδικασμένο πρόεδρο- και ο Εργοτέλης.

Όπως πιθανότατα θα γνωρίζετε στον Εργοτέλη τρέφω μια ιδιαίτερη αδυναμία η οποία πάντως χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Βλέπετε, εγώ όπως και οι περισσότεροι των φιλάθλων του Εργοτέλη, μάθαμε την ομάδα στα τοπικά πρωταθλήματα και δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με αυτό. Ήταν μετά την χιλιετία που η ομάδα μας ανέβαινε τις κατηγορίες με ρυθμούς ανελκυστήρα και φαντάζεστε τι περηφάνια νιώθαμε να φτάσει να αγωνίζεται ξαφνικά στην πρώτη εθνική κατηγορία! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αγώνα μπαράζ στην Θεσσαλονίκη εναντίον του Ακράτητου, την στήριξη όλων των ντόπιων στον άγνωστο έως τότε Εργοτέλη και τελικά τα πανηγύρια μας μπροστά στον Λευκό Πύργο για την ιστορική άνοδο.

Όπως ένδοξα ο Εργοτέλης αναπτύχθηκε έτσι ένδοξα δίδαξε τι σημαίνει να αγαπάς την ομάδα σου. Η φιλοσοφία της τότε διοίκησης ήταν ‘τοπική ομάδα, ντόπιοι παίκτες’. Δεν θα ξεχάσω λοιπόν ποτέ πως στάθηκε για χρόνια στην πρώτη κατηγορία έχοντας στις τάξεις της όχι μόνο έλληνες παίκτες αλλά και παιδιά που είχε κάνει επαγγελματίες από τις ακαδημίες! Παιδιά που βλέπαμε στον δρόμο, που ξέραμε τους γονείς και τις παρέες τους. Παιδιά που μπορεί να μην έδειχναν ότι θα γίνουν οι σπουδαίοι αστέρες του ποδοσφαίρου, όμως έδιναν και την ψυχή τους για την φανέλα και έπαιζαν ότι ήξεραν. Κι αυτό ήταν αρκετό για εμάς.

Ο αείμνηστος πρόεδρος, κύριος Απόστολος Παπουτσάκης πέθανε και ο Εργοτέλης δεν ήταν πια η προτεραιότητα του νέου “αφεντικού”. Μοιραία η αποτυχία ήταν προ των πυλών. Όμως τι είναι αποτυχία; Εδώ χώρισαν οι δρόμοι μου με τον Εργοτέλη, αφού αντί να συνεχιστεί η φιλοσοφία των ντόπιων παιδιών, οι νέοι ιδιοκτήτες προτίμησαν να μπουν στο παιχνίδι των managers και να φέρνουν κατά δεκάδες, ξένους παίκτες αμφιβόλου αξίας, ίσα για να παίρνουν την μίζα τους από τις μεταγραφές. Και τα παιδιά που έμειναν; Πωλήθηκαν όσο-όσο στο πρώτο μεγάλο κεφάλι που είχε να τους αγοράσει και να δώσει χρήματα ή... άλλα αγαθά στην ομάδα.

Κανείς, δεν ρώτησε τον απλό φίλαθλο του Εργοτέλη, αν η πρώτη κατηγορία ήταν αυτοσκοπός. Αν έπρεπε να θυσιάσουμε τα παιδιά μας, που χαιρόμασταν να τους δίνουμε κουράγιο κάθε Κυριακή και να τα χειροκροτούμε ακόμα κι όταν χάναμε, μόνο και μόνο για να αγοράσουμε επαγγελματίες που τι έκαναν τελικά; Έριξαν την ομάδα από την κατηγορία! Χάσαμε δηλαδή και τα αυγά και τα πασχάλια.

Αυτόν τον Εργοτέλη ζητάω για τον επόμενο χρόνο στην δεύτερη κατηγορία. Άραγε το χρήμα θα κερδίσει ξανά την περηφάνια; +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ