KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ στο καταφύγιο της αυλής μου

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τις πυκνές φυλλοσιές των ψηλών δέντρων και φώτιζαν σκορπισμένα μπαλώματα πάνω στον καλοκαιρινό μου κήπο. Τριγύρω μου τα λουλούδια που είχα φυτέψει επιδείκνυαν ευχαριστημένα τα φανταχτερά τους χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις της ίριδος. Καθισμένος στην αναπαυτική μου θέση κάτω από την τέντα και μαγεμένος από το έξαλλο οργίασμα της φύσης ταξίδευα μια στο παροντικό τοπίο και μια σε μακρινές σκέψεις. Τα φλύαρα τιτιβίσματα των πουλιών αντηχούσαν σαν ξέφρενες μελωδίες πάνω στους κορμούς των δέντρων και γλιστρούσαν ανάμεσα από τα πυκνά φύλλα των κισσών.

Ένα μικρό σκιουράκι ήρθε και στάθηκε δίπλα μου αποσπώντας τη προσοχή μου. Οι σκούρες ρίγες πάνω στο καστανό του τρίχωμα λαμποκοπούσαν στον ήλιο και τα μικρά μάτια του πάνω στη μακρόστενη μουσούδα του με περιεργαζόντουσαν καχύποπτα. Οι μικρές νευρικές κινήσεις του μ’ έκαναν να χαμογελάσω κι άρχισα να του μιλάω με σιγανή φωνή για να μην το τρομάξω. Συνέχισε να με κοιτάζει με περιέργεια και τα μικρά μυτερά αυτάκια του τεντώθηκαν λες και προσπαθούσε να καταλάβει τι είδους παράξενοι ήχοι ήταν αυτοί που έβγαιναν από το στόμα μου. Κι αφού κουράστηκε να με κοιτάει για αρκετή ώρα έτρεξε να ξεδιψάσει από το νερό που ξεχείλιζε στο πιάτο της κοντινής γλάστρας. Η αθωότητα του μικρού πλάσματος μ’ έκανε να σκεφτώ πόσο απλή και συνάμα όμορφη είναι η ζωή. Πόσο εμείς τα θεριά οι άνθρωποι την έχουμε κάνει ασυγχώρητη ζούγκλα κι έχουμε περιπλέξει αυτό που στην αλήθεια είναι πολύ απλό.

Φύσηξε το αεράκι και οι σπουργίτες πετάρισαν χαρούμενα στην απρόσμενη δροσιά που έζωσε τα πουπουλένια κορμιά τους. Ένα μικρό αγριοκούνελο πήδηξε βιαστικά μέσα στο γρασίδι και στάθηκε να με κοιτάξει τεντώνοντας τα πελώρια αυτιά του. Η επιθυμία να τρέξω μαζί του, να κυλιστώ μέσα στην πρασινάδα να αγκαλιάσω τα φυτά, τα έντομα, τα ζώα, φούντωνε μέσα μου. Φούντωνε ο πόθος να γίνω ένα μαζί τους, να αισθανθώ αυτό που μόνο αυτά μπορούν να αισθάνονται, μα το σώμα βαρύ άφηνε τη φαντασία να ικανοποιεί τον πόθο. Ο γαλανός ουρανός δεν άφηνε τις μαύρες σκέψεις της καθημερινότητας να με σκιάσουν κι αναστέναξα ρουφώντας τον καθαρό αέρα. Μια μέρα ονειρεμένη σαν αυτή, η ελπίδα και η προσδοκία για κάτι καλύτερο ρίζωνε μέσα στην καρδιά μου. Κατατρεγμένο πουλί είναι κι ο άνθρωπος, κατατρεγμένο από τα βάσανα και τις αγωνίες από το άγχος του κυνηγιού της ζωής. Μα εγώ ήμουν τώρα στο καταφύγιό μου, μακριά από όλα αυτά και πάνω στον καμβά της φύσης ζωγραφιζόταν μια ζωή αλλιώτικη, μια ψυχική ηρεμία και μια γαλήνη που μέρευε το θεριό μέσα μου. Πόσα μακρινές έμοιαζαν πια οι στενοχώριες και οι αγωνίες μου και πόσο ξεχείλιζε μέσα μου η αγάπη για ζωή. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ