ΠPΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ αποδεσμεύσου για να ζήσεις

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis

''Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Κάποια στιγμή πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό… Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση.

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή από μέσα τον που τον λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής του σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!»

Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου!» Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ' αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Λέω, λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος. ''

Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων

‘’Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε’’, πως καταλαβαίνεις όμως ότι έχεις φτάσει σε τέλμα;

Πράγματα που συγχωρούσες δεν μπορείς να τα προσπερνάς άλλο, σε έχουν κουράσει σε έχουν  εξαντλήσει. Χάνεις σιγά σιγά τον εαυτό σου βλέποντας την ζωή σου να σε προσπερνά και συνεχίζεις να κρατάς σφιχτά το σχοινί γιατί νομίζεις ότι αυτό είναι η μοναδική σου σωτηρία, αντιθέτως όμως αντί να σε κρατήσει στη ζωή σε τραβάει κάτω καθηλώνοντας σε, σε ένα αέναο παιχνίδι συναισθημάτων που σε ''εκβιάζουν'' να συνεχίσεις να κρατιέσαι με νύχια και με δόντια  πάνω του εθελοτυφλώντας πως θα σωθείς.

Η μοναδική όμως σωτηρία σου είναι να αφήσεις το καταραμένο αυτό σχοινί και να πέσεις, θα κτυπήσεις αλλά θα ξανασηκωθείς και τα τραύματα σου θα επουλωθούν  γρηγορότερα από όσο πιστεύεις.

Η συνήθεια μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά και μας οδηγεί σε μια καθημερινή αυτοκτονία. Θέλει δύναμη και θέληση να απαγκιστρωθείς από την καθημερινότητα σου. Θέλει μαγκιά να μείνεις μόνος, χωρίς στήριγμα, χωρίς αγάπη, χωρίς έρωτα και πάθος. Εάν δεν ρισκάρεις δεν ζεις……

Αποδεσμεύσου λοιπόν για να ζήσεις…. Γιατί κανείς δεν είναι κανενός και η ζωή μας ανήκει μόνο στον εαυτό μας. Ας την ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται χωρίς συμβιβασμούς και μετριότητες. +maria karantai 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ