EK-ΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ~ η ανασφάλεια του πατέρα

μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα

Καληνωρίσματα απ' το +yannidakis 

Εδώ και χρόνια συζητάμε μέσα απ' αυτήν την ενότητα τον ρόλο της μάνας στην Εκ-παίδευση του αύριο της κοινωνίας μας. Δεν υπάρχει ομορφότερο και πιο... επιστημονικό πράγμα απ' αυτό, όμως η εξίσωση περιέχει μία ακόμα μεταβλητή: Τον Πατέρα!

Είναι κι αυτός κάπου εκεί και στο τέλος της ημέρας, αν και έχουν γραφτεί πολλά κείμενα για την

δική του συμβολή στην γαλούχηση των τέκνων, όλοι θα συμφωνήσουν -αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς- πως ο ρόλος τους είναι δευτερεύον, πρόκειται για έναν κανόνα με τις δικές του εξαιρέσεις φυσικά...

Τι μένει λοιπόν για τον πατέρα; Είναι η άλλη φωνή στην οικογένεια; Έχει τον ρόλο του αυστηρού ή της "άλλης φωνής" στο σπίτι, είναι ο εξισοροπητικός παράγοντας; Ακόμα και σε μια οικογένεια στερεοτύπων, όπου ο πατέρας δουλεύει πολύ και παρέχει τα υλικά αγαθά σε αυτήν, υπάρχουν κάποιες συνιστώσες που ίσως κανείς πέραν του πατέρα, δεν μπορεί να τις αντιληφθεί στο έπακρο.

Ο πατέρας μπορεί να μην δίνει βάση στο φαγητό, την αλλαγή της πάνας, το καθημερινό μπάνιο ή τα σιδερωμένα ρούχα, είναι όμως αυτός που βλέπει την "μεγάλη εικόνα" της μελλοντικής αποκατάστασης του παιδιού, είναι εκείνος που ενδιαφέρεται για το πρόσωπο που θα αναπτύξει το παιδί στην αυριανή κοινωνία όταν και θα είναι ο καθρέφτης των προγόνων του. Είναι αυτός που αφήνει καθημερινά την θαλπωρή του σπιτιού του για το ημερήσιο κυνήγι από το οποίο θα εξαρτηθεί η βιωσιμότητα του σπιτιού του. Τα πρόσωπα που αφήνει πριν φύγει, είναι και αυτά που του μένουν. Είναι η εικόνα που κουβαλάει καθόλη τη διάρκεια της ημέρα μαζί του.

Και ύστερα, το άγχος της αποτυχίας. Η ανασφάλεια του ότι τα πράγματα δεν είναι καλά πίσω του. Το ενδεχόμενο να φεύγει από το σπίτι για την δουλειά αφήνοντας εκκρεμότητες που συσσωρεύονται, γιγαντώνονται και στο τέλος απειλούν τόσο την ψυχική υγεία του ίδιου του πατέρα, όσο και τα θεμέλια του οικοδομήματος που ο ίδιος κάποτε πίστευε πως ήταν τόσο γερά ώστε ο ίδιος να μπορεί να αφήσει το σπίτι του με ηρεμία και προσήλωση σε αυτό που θα είχε μπροστά του (όπως στην δουλειά του). Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτού του είδους την ανασφάλεια. Μια ανασφάλεια που στο τέλος της ημέρας, έχει τις δικές της επικίνδυνες παραμέτρους για τον πατέρα, τη μητέρα, τα παιδιά. +Yanni Spiridakis  

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ