Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis
Αλλόκοτες οι σκέψεις μου πάλι καλπάζουν αδάμαστα σαν μαύρα κι άσπρα άλογα πάνω σε ασημένιο ακρογιάλι. Είναι γλυκό το πρωινό και η σιγαλιά της καινούριας ημέρας με χαϊδεύει απαλά και ηρεμεί το κουρασμένο μου σώμα. Η καρδιά όμως δεν ησυχάζει μέσα στο κλουβί της γιατί είναι το ακούραστο ρολόι που συντηρεί τη ζωή. Δυο πορφυρές αχτίνες του ήλιου πετάχτηκαν σαν προβολείς μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές να φωτίσουν το σανίδι της ζωής και να ξεκινήσει και πάλι η παράσταση. Πόσο όμορφα ξεκινάει η μέρα με όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σαν τον ανθό που ξεδιπλώνει τα πέταλα στο άγγιγμα του πρωινού έτοιμος να ρουφήξει το φως και να επιδείξει τα χρώματά του.
Αλλόκοτες οι σκέψεις μου πλημμυρίζουν το είναι μου με τις ανησυχίες του Καζαντζάκη για την ανθρωπιά και τη μιζέρια για την ασκήμια και την ομορφιά, για το πάθος και την ανδρεία, για την τρυφερότητα και το μίσος. Πιάνουν τα βουνά και γλιστρούν στις πλαγιές σαν το άγιο λιβάνι να δοξολογήσουν τα Θεία να ξετρυπώσουν τις κρυμμένες ιδέες να πιαστούν από το χείλος του γκρεμού και να σωθούν από τον αφανισμό. Λίγο νερό λίγο ψωμί, μια ρίζα ευτυχίας και το δεντρί της σάρκας φουντώνει, ψηλώνει, θέλει να καρποφορήσει να δώσει συνέχεια στον ατελείωτο κύκλο της ζωής. Φουσκώνουν τα πνευμόνια, κοκκινίζουν τα μάγουλα, μεγαλώνουν οι κόρες των ματιών και η τρίχα στέκεται όρθια στο καθημερινό θαύμα που λέγεται ζωή. Είναι πολύ μικρός ο άνθρωπος για να καταλάβει το λόγο της ύπαρξής του, για να πάρει την ευθύνη και να σηκώσει στους ώμους του το βάρος της ανεξέλεγκτης τροχιάς που χαράζει η ατίθαση φύσης.
Αλλόκοτες οι σκέψεις μου πλημμυρίζουν το είναι μου με τις ανησυχίες του Καζαντζάκη για την ανθρωπιά και τη μιζέρια για την ασκήμια και την ομορφιά, για το πάθος και την ανδρεία, για την τρυφερότητα και το μίσος. Πιάνουν τα βουνά και γλιστρούν στις πλαγιές σαν το άγιο λιβάνι να δοξολογήσουν τα Θεία να ξετρυπώσουν τις κρυμμένες ιδέες να πιαστούν από το χείλος του γκρεμού και να σωθούν από τον αφανισμό. Λίγο νερό λίγο ψωμί, μια ρίζα ευτυχίας και το δεντρί της σάρκας φουντώνει, ψηλώνει, θέλει να καρποφορήσει να δώσει συνέχεια στον ατελείωτο κύκλο της ζωής. Φουσκώνουν τα πνευμόνια, κοκκινίζουν τα μάγουλα, μεγαλώνουν οι κόρες των ματιών και η τρίχα στέκεται όρθια στο καθημερινό θαύμα που λέγεται ζωή. Είναι πολύ μικρός ο άνθρωπος για να καταλάβει το λόγο της ύπαρξής του, για να πάρει την ευθύνη και να σηκώσει στους ώμους του το βάρος της ανεξέλεγκτης τροχιάς που χαράζει η ατίθαση φύσης.
Αλλόκοτες οι σκέψεις μου γλιστρούν σα το νερό μέσα από τη φούχτα μου, τρέχουν σα το ρυάκι που ξεκινά ήρεμα και γίνεται άγριο ποτάμι, γκρεμίζονται από το χείλος του καταρράκτη κι αφρίζουν στον πέτρινο τάφρο που οδηγεί στο απέραντο πέλαγος. Χάνονται μέσα στην άβυσσο του γαλάζιου εκεί που θάλασσα κι ουρανός γίνονται ένα κι είναι πια αδύνατο να ξεχωρίσεις την αρχή και το τέλος. Υπάρχει όμως αρχή και τέλος; Ο στενός νους του ανθρώπου το βλέπει και το υπολογίζει μόνο με την αρχή της ζωής και το τέλος του θανάτου. Η φύση όμως δεν έχει αρχή και δεν έχει τέλος. Στο σημείο που σαπίζει το μαραμένο φύλλο ξετρυπώνει ο βλαστός του νέου δέντρου, η λιωμένη σάρκα γίνεται το λίπασμα για το χορτάρι που θα θρέψει τη νέα σάρκα. Το ολοκαύτωμα της γης από το εξοργισμένο ηφαίστειο θα γίνει η εύφορη πλαγιά που θα αναστήσει τα κλήματα και τις πορτοκαλιές.
Αλλόκοτες οι σκέψεις μου σαρώνουν τη γη πάνω στα φτερά ενός τεράστιου αετού που πετά με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω από πράσινα λιβάδια, σκοτεινά δάση και άγρια βουνά. Αιωρούνται σαν πυκνή ομίχλη αγγίζοντας τα γκρίζα νερά μιας λίμνης γεμάτης μυστήριο κι ένα συναρπαστικό άγνωστο. Χοροπηδούν ανάμεσα στις νότες ενός αρχαίου ύμνου που αναβλύζει μέσα από μαρμάρινα ερείπια. Και σαν τον καπνό χάνονται και πάλι στα βάθη της ανήμερης ψυχής μου. +Niko Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το