Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis
Αν με έχετε διαβάσει συχνά θα ξέρετε ότι κάθε χρόνο γράφω κάτι για τον Οκτώβρη μήνα. Είναι όντως ο αγαπημένος μου και κάθε χρόνο φαίνεται πως βρίσκω και νέους λόγους να τον αγαπάω. Κάποτε υπήρχε το μικρό καλοκαιράκι του Οκτώβρη αλλά τώρα πια αυτά που εμείς νομίζαμε σταθερά και δεδομένα δεν υπάρχουν πια κι όσο κι αν θέλουμε να το αρνούμαστε η αλλαγή του κλίματος είναι πια καθιερωμένη. Μα ο Οκτώβρης ακόμα μπορεί να καλπάζει πάνω στο χρυσοπόρφυρό του άλογο και ο άνεμος στο πέρασμά του να χρωματίζει τις βουνοπλαγιές, τα λιβάδια και τις ρεματιές με το πανέμορφα χρώματα του φθινοπώρου.
Γλυκιά μελαγχολία έχει περιζώσει τα συναισθήματά μου και καθισμένος αναπαυτικά πάνω στην πολυθρόνα μου έχω τυλιχθεί σε μια μπαμπακερή κουβέρτα που με προστατεύει από την πρωινή ψύχρα. Τριγύρω μου τα χρυσά, πορτοκαλί και κόκκινα φύλλα λαμποκοπούν καθώς οι πρώτες αχτίνες τ’ αγγίζουν και τ’ αγιάζι στάζει από πάνω τους σχηματίζοντας κρυστάλλινες σταγόνες. Λένε πως ο Μάης φέρνει τον έρωτα μα η δικιά μου καρδιά φτερουγίζει ευάλωτη μέσα στην ομορφιά του φθινοπωρινού πρωινού, εκεί που η φύση αφήνει την τελευταία της αναπνοή με όλη τη δύναμη των χρωμάτων που σου παίρνουν την αναπνοή. Κι ο Οκτώβρης καλπάζει αγέρωχος πάνω στο πράσινο χορτάρι και τα ξανθά μαλλιά του μακριά κι ελεύθερα ανεμίζουν μέσα στον ψυχρό αέρα. Τον βλέπω τώρα να περνάει μέσα από τα περήφανα έλατα και κάτω από τις κιτρινωπές βελανιδιές. Χρυσάνθεμα ανθίζουν δίπλα σε μια καστανή καλύβα που οι κισσοί έχουν αγκαλιάσει με τα κόκκινα και πράσινα φύλλα τους και την κρατούν σφιχτά στην άγρια αγκαλιά τους.
Μέσα στο πέτρινο τζάκι η φλόγες χορεύουν πορτοκαλί και γαλάζιες πάνω στο κούτσουρο που κροταλίζει αρμονικά. Ακούω γέλια και γλυκές φωνές φίλων αγαπημένων που τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους μέσα στη φθινοπωρινή θαλπωρή. Ακούω τις φωνούλες ενός μικρού κοριτσιού που χρονίζει καθώς τα φύλλα πέφτουν έξω απ’ το παράθυρό της. Κι ο νους μου πετάει πάνω από τις χρυσοπράσινες πλαγιές που πλημμυρίζουν από το φως του ξανθού Οκτώβρη και γεμίζω τα πνευμόνια μου με τον καθαρό αέρα που αιωρείται με μια μυστική ανυπομονησία για το αυριανό άγνωστο. Τα σύννεφα έχουν καλύψει τις κορφές των βουνών και σαν χείμαρρος τρέχουν στις πλαγιές σκεπάζοντας το απέραντο δάσος. Οι πρώτες σταγόνες χτυπούν το παράθυρο και ρυάκια ξεκινούν και χάνονται πάνω στο παγωμένο γυαλί σαν δάκρυα που θαμπώνουν την όραση. Κι η βροχή χτυπάει τα φύλλα που τρέμουν στο άγγιγμά της και ψέλνουν ψιθυριστά το τραγούδι του Οκτώβρη.
Μεθυσμένος ατενίζω τη γιορτή των αισθήσεων και χαιρετώ τον ξανθό καβαλάρη που χάνεται στη στροφή σαν το πνεύμα μέσα στον αχνό της ομίχλης. Καλώς ήρθες φθινόπωρο! Πάρε τις χαρές και τις λύπες μας και κάνε τες αξέχαστες αναμνήσεις που θα ζεσταίνουν τις καρδιές μας μέσα στο χιόνι και τη σκοτεινιά του σκληρού χειμώνα... +Niko Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το