ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ θάνατος: ένας έντιμος και απαραίτητος αποχαιρετισμός

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Ξέρω πως οι περισσότεροι βρίσκονται σε κλίμα εορταστικό ακόμα και πολύ καλά κάνουν, ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά απρόοπτα προβλήματα. Ένα από αυτά είναι ο θάνατος ενός κοντινού τους προσώπου. Αφορμή για τον σημερινό προβληματισμό στάθηκε, ο χθεσινός θάνατος ενός από τους τελευταίους έντιμους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, τον κύριο Μανώλη που αγάπησα και θα τιμώ για πάντα. Έτσι κι αλλιώς, εκεί που είναι ή που οδεύει, ξέρω ότι θα είναι πολύ-πολύ καλά. "No news, good news. Έτσι κύριε Μανώλη";

Ο σημερινός προβληματισμός ωστόσο, δεν αφορά τον κύριο Μανώλη. Αφορά κάθε προσφιλές (ή μη) άτομο που αφήνει τελικά αυτόν τον κόσμο. Έναν κόσμο στον οποίο ακούμε καθημερινά να σκοτώνονται άνθρωποι από τροχαία, εχθροπραξίες, τρομοκρατία, ατυχήματα αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο "γιατί" και δικαίως.

Παράλληλα όμως είναι και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που αφήνουν την ζωή. Οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από αρρώστιες. Οι άνθρωποι που τους γνωρίσαμε να σφύζουν από ζωή και ζωντάνια και τώρα ξαφνικά έμειναν καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι, σε ένα σπίτι, εξαρτημένοι από έναν άνθρωπο που πρέπει να τους σηκώνει, να τους πλένει, να τους πηγαίνει στην τουαλέτα, να τους ταΐζει, να φροντίζει για τα φάρμακά τους, άλλοτε σε απόλυτο βαθμό και άλλοτε σε μικρότερο βοηθητικό.

Μην κλείσετε τη συζήτηση λέγοντας πως αποτελεί χρέος σας προς έναν αγαπημένο σας ή το αντίστοιχο αν διαθέτετε ένα ποσό για να κάνει αυτή τη δουλειά ένας επαγγελματίας. Δεν είναι τόσο απλό.

Σκεφτείτε λίγο την δική σας ταλαιπωρία. Το πόσο εσείς θα κουραστείτε σωματικά ή οικονομικά και κυρίως ψυχολογικά που πλέον ένας άνθρωπος που ήταν ενδεχομένως κάποτε το στήριγμα σας, τώρα είναι ένα έρμαιο με πρόβλημα στο σώμα και στην διαύγεια του μυαλό του. Αλλά κι αυτό είναι πάλι το λιγότερο.

Τώρα σκεφτείτε το πραγματικό πρόβλημα. Σκεφτείτε τον ίδιο τον ασθενή. Τον άνθρωπο που χάνει μέρα με τη μέρα την αυτοεκτίμηση του, βλέποντας να εκτυλίσσεται μπροστά του μια ρουτίνα που θα μισεί μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Ο πατέρας μου -στα 74 του αισίως και με ζωντάνια που συνήθως εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να προσεγγίσω, έχοντας νικήσει τον θάνατο κάνα δυο φορές- λέει, πως θέλει να πεθάνει, όταν δεν θα μπορεί να κάνει την ζωή που κάνει. Λογικό! Λίγο-πολύ κάθε (θαρραλέος) άνθρωπος θα το εύχεται αυτό. Τι να κάνεις μια ζωή που δεν μπορείς να ορίσεις; Μια ζωή η οποία θα κυλάει μέσα από αναμνήσεις, όνειρα που πλέον δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις; Μια ζωή που θα είσαι απλά ένας παθητικός θεατής του περιβάλλοντός σου; Μια ζωή στην οποία θα αισθάνεσαι για πάντα βάρος όσων σε φροντίζουν (ακόμα κι αν αυτοί το κάνουν με ενθουσιασμό). Μια ζωή η οποία κυλάει φθείροντας την αυτοεκτίμηση και τον καλώς νοούμενο εγωισμό σου. Μια ζωή που ουσιαστικά θα αισθάνεσαι σαν πεθαμένος λόγω απραξίας και έλλειψης κινήτρων. Κι αν σε όλα αυτά, υπάρχουν πόνοι, συχνές επισκέψεις σε νοσοκομεία, απώλεια μνήμης, όρασης, εγκράτειας, πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει;

Μόνη εξιλέωση είναι ο θάνατος. Εμείς δεν το δεχόμαστε. Γιατί είναι ένα άτομο που αγαπάμε, πόσο μάλλον αν πρόκειται για έναν νέο άνθρωπο που δεν πρόλαβε να ζήσει. Όμως πόσο εγωιστικό λέτε πως είναι αυτό; Να θέλουμε εμείς να κρατήσουμε τον δικό μας άνθρωπο ζωντανό ενώ την ίδια ώρα εκείνος περνάει ένα αβάσταχτο βασανιστήριο σωματικά και ψυχολογικά;

Θα ήθελα να γίνω ακόμα πιο σκληρός συνοψίζοντας. Δεν υπάρχει σωστή ηλικία για να πεθάνει κανείς σήμερα. Υπάρχουν σωστές συνθήκες για να πεθάνει. Ναι, ανεξαρτήτου ηλικίας. Ο πατέρας μου στα 74 του, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να φύγει από τη ζωή. Είναι ένας άνθρωπος που ζει την ζωή του στο έπακρο και τον θαυμάζω γι' αυτό. Ο Michael Schumacher όμως, νέος σε ηλικία και με πολλά περιθώρια να προσφέρει στην κοινωνία, είναι καθηλωμένος σαν φυτό σε ένα κρεβάτι. Γιατί αυτός ο άνθρωπος να πρέπει να "ζει" αυτό το καθημερινό μαρτύριο μόνο και μόνο για να χτυπάει η καρδιά του; Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν ιερέα καθηγητή μου, να κουβεντιάζει μαζί μας (στην τάξη) εκτός ύλης, λέγοντας: "Μην στεναχωριέστε για τον νεκρό που πέθανε. Να στεναχωριέστε για εσάς με την έλλειψη του αποχαιρετισμού"..  Τα συμπεράσματα δικά σας... +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ