κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: ακτιβιστής
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Το Ασφαλιστικό είναι κεφάλαιο του Κοινωνικού Μοντέλου της χώρας και το τελευταίο κεφάλαιο του Παραγωγικού της Μοντέλου, της κοινωνικοοικονομικής δομής δηλαδή όπου ρυθμίζονται η διάρθρωση της παραγωγής και οι παραγωγικές σχέσεις.
Η αναδιάρθρωση του Παραγωγικού Μοντέλου απαιτεί ένα Εθνικό Σχέδιο που ασφαλώς περιλαμβάνει στόχο-στρατηγική-πρόγραμμα. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος μεταρρυθμίζεται το Κοινωνικό Μοντέλο, άρα παράλληλα και σε απόλυτη αλληλεξάρτηση τα λεγόμενα Ασφαλιστικό-Μισθολογικό-Φορολογικό καθεστώτα.
Εάν δεν μιλάς με όρους αναδιάρθρωσης του Παραγωγικού σου Μοντέλου και στη βάση αυτή δεν επιζητείς πολιτική νομιμοποίηση για σοβαρές, δομικές μεταβολές στο Κοινωνικό σου Μοντέλο είσαι πολιτικώς αγύρτης… βρίσκεσαι σε σύγχυση και παράγεις σύγχυση. Τουλάχιστον στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπήρξε εντιμότητα: η «μετάβαση» και «μεταμόρφωση» που μετέβαλαν ριζικά το Κοινωνικό τους Μοντέλο, μετά την κατάρρευση του διπολισμού, για να προσαρμοστεί αυτό στην λειτουργία της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς, συνδέθηκε και νομιμοποιήθηκε στη βάση της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.
Τι είπαν εκεί; Το παραγωγικό μας μοντέλο κατέρρευσε (το γιατί είναι ένα άλλο ζήτημα) και αντί να αναδιαρθρώσουμε το υπάρχον μέσω μιας κριτικής διαδικασίας με αυθεντική λαϊκή συμμετοχή, παραδίδουμε την χώρα σε αυτούς που γνωρίζουν και έχουν την δύναμη να επιβάλουν ένα μοντέλο παραγωγικής οργάνωσης που θα εξυπηρετεί το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καθεστώς δόμησης και διαχείρισης κεφαλαίων και κατασκευής ενός συγκεκριμένου μηχανισμού παραγωγής κέρδους. Στη βάση αυτής της παραγωγικής ανασυγκρότησης με έμφαση στον χρηματοπιστωτικό τομέα και στις υπηρεσίες διαμορφώθηκε το νέο Κοινωνικό Μοντέλο, εκεί, πράγμα που οδήγησε στην ένταξη στην ΕΕ και άνοιξε τον δρόμο για την ευρωζώνη σε κάποιες από αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς.
Ο αναγνώστης των σημειωμάτων μου γνωρίζει την κριτική μου και την διαφωνία μου ως προς αυτό το παραγωγικό σύστημα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή. Αυτό που θέλω να δείξω είναι πως εκεί υπήρξε στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα - υπήρξε πολιτική - σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα μας.
Εδώ σε αντίθεση με εκεί το Παραγωγικό Μοντέλο εξαφανίζεται από την «mental picture» της περίφημης κοινής γνώμης - των διαμορφωτών γνώμης, δηλαδή των διαμορφωτών του αντιληπτικού συστήματος του έλληνα - και όχι μόνον αυτό αλλά και το Κοινωνικό Μοντέλο ως οργανωμένο σύνολο. Εδώ, επί εφαρμογής του Τρίτου Μνημονίου, όλα κατακερματίζονται για να εξαφανιστεί το ζήτημα (ζωτική ανάγκη) της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και το πολιτικό αποκτά - όπως έγραφα τις προάλλες - εξεπιτούτου συνδικαλιστικό, χαρακτήρα, με την κυβέρνηση να συνδικαλίζεται ως προς το κουαρτέτο αντί να πολιτεύεται.
Και η σύγχυση επεκτείνεται για να κυριεύσει τα πάντα και τους πάντες στο Ελληνικό Βασίλειο της Σύγχυσης, με κυβερνητικούς μάλιστα πολιτικούς να μην ντρέπονται και με θράσος να λένε «να μην χάσουμε τη μεγάλη εικόνα»! Η «μεγάλη εικόνα» είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση, αγαπητοί μου, που αποτέλεσε το κεντρικό, ενοποιητικό στοιχείο στο αφηγηματικό δίχτυ που ξεδίπλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανέλθει στην εξουσία. Μιλάς σήμερα για μεταρρύθμιση στου Ασφαλιστικού, αλλά όχι στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου σχεδίου για παραγωγική ανασυγκρότηση: όχι στο πλαίσιο μιας σαφούς «μεγάλης εικόνας», αφού προτιμάς αυτήν τη μεταμοντέρνα έκφραση που συνειδητά διατηρείς κενή περιεχομένου! Άρα, δεν είσαι πολιτικός, είσαι πολιτικάντης!
Το Ασφαλιστικό δεν είναι ιδέα, είναι πρότζεκτ. Ένα πρότζεκτ που αν δεν ενταχθεί αρμονικά στο πρότζεκτ μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης, έχοντας ως αναφορά μια συγκεκριμένη πολιτική ιδέα, είναι ένα τυφλό εγχείρημα που θα συμβάλει στην περαιτέρω κοινωνικοοικονομική απορρύθμιση και αποτελμάτωση με πραγματική, αλλά άρρητη αρχή την «δικαιοσύνη στη φτώχεια».
Η «δικαιοσύνη στη φτώχεια», δεν είναι προοδευτική αριστερή ιδέα, είναι είτε συντηρητική αριστερή, είτε φασιστική. Ο προοδευτικός άνθρωπος δεν μισεί τον πλούτο, αποστρέφεται τον πλουτισμό – και αυτό έχει να κάνει με το Παραγωγικό Μοντέλο και την αντίληψη των Παραγωγικών Σχέσεων. Ο προοδευτικός σχεδιάζει το Κοινωνικό Μοντέλο στη βάση ενός παραγωγικού πρότζεκτ με αρχή την «δικαιοσύνη στον πλούτο» και αυτό δεν αρέσει ούτε στον συντηρητικό, ούτε στον νεοφιλελεύθερο. Γιατί; Μα επειδή και οι δύο δεν θεωρούν το πλούτο κοινωνικό αγαθό. Έτσι με έναν ψυχωτικό τρόπο, μια διαταραχή δηλαδή, καταλήγουμε η φτώχεια και όχι ο πλούτος να θεωρείται κοινωνικό αγαθό για «αναδιανομή»! Σε αυτό κατατείνει ο τρόπος που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διαπραγματεύεται την μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού.
Χωρίς σχέδιο παραγωγικής αναδιάρθρωσης καμία απολύτως μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Δεν έχει καν οικονομική έννοια πλην της στενά λογιστικής σε εφήμερη βάση. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι προσπαθούν να την αναστρέψουν δεν κάνουν πολιτική αλλά -είπαμε- ψευδο-συνδικαλισμό. Και έτσι, αφού διασκεδάσαμε με την έννοια της «δημιουργικής ασάφειας» στις διαπραγματεύσεις, η οποία κάθε άλλο παρά για γέλια ήταν, θα συμβιώσουμε με την ανασφάλεια που προκαλεί η μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό σε ένα Βασίλειο της Σύγχυσης, όπου «μεγάλη εικόνα» είναι η κενή παραγωγικού περιεχομένου εικόνα! Η σύγχυση καλλιεργείται εκεί όπου η παραγωγική στρέβλωση κυριαρχεί και κανείς δεν ενδιαφέρεται να την αντιμετωπίσει.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Η αναδιάρθρωση του Παραγωγικού Μοντέλου απαιτεί ένα Εθνικό Σχέδιο που ασφαλώς περιλαμβάνει στόχο-στρατηγική-πρόγραμμα. Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος μεταρρυθμίζεται το Κοινωνικό Μοντέλο, άρα παράλληλα και σε απόλυτη αλληλεξάρτηση τα λεγόμενα Ασφαλιστικό-Μισθολογικό-Φορολογικό καθεστώτα.
Εάν δεν μιλάς με όρους αναδιάρθρωσης του Παραγωγικού σου Μοντέλου και στη βάση αυτή δεν επιζητείς πολιτική νομιμοποίηση για σοβαρές, δομικές μεταβολές στο Κοινωνικό σου Μοντέλο είσαι πολιτικώς αγύρτης… βρίσκεσαι σε σύγχυση και παράγεις σύγχυση. Τουλάχιστον στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπήρξε εντιμότητα: η «μετάβαση» και «μεταμόρφωση» που μετέβαλαν ριζικά το Κοινωνικό τους Μοντέλο, μετά την κατάρρευση του διπολισμού, για να προσαρμοστεί αυτό στην λειτουργία της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς, συνδέθηκε και νομιμοποιήθηκε στη βάση της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.
Τι είπαν εκεί; Το παραγωγικό μας μοντέλο κατέρρευσε (το γιατί είναι ένα άλλο ζήτημα) και αντί να αναδιαρθρώσουμε το υπάρχον μέσω μιας κριτικής διαδικασίας με αυθεντική λαϊκή συμμετοχή, παραδίδουμε την χώρα σε αυτούς που γνωρίζουν και έχουν την δύναμη να επιβάλουν ένα μοντέλο παραγωγικής οργάνωσης που θα εξυπηρετεί το σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καθεστώς δόμησης και διαχείρισης κεφαλαίων και κατασκευής ενός συγκεκριμένου μηχανισμού παραγωγής κέρδους. Στη βάση αυτής της παραγωγικής ανασυγκρότησης με έμφαση στον χρηματοπιστωτικό τομέα και στις υπηρεσίες διαμορφώθηκε το νέο Κοινωνικό Μοντέλο, εκεί, πράγμα που οδήγησε στην ένταξη στην ΕΕ και άνοιξε τον δρόμο για την ευρωζώνη σε κάποιες από αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες που πέρασαν στην ελεύθερη οικονομία της αγοράς.
Ο αναγνώστης των σημειωμάτων μου γνωρίζει την κριτική μου και την διαφωνία μου ως προς αυτό το παραγωγικό σύστημα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή. Αυτό που θέλω να δείξω είναι πως εκεί υπήρξε στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα - υπήρξε πολιτική - σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα μας.
Εδώ σε αντίθεση με εκεί το Παραγωγικό Μοντέλο εξαφανίζεται από την «mental picture» της περίφημης κοινής γνώμης - των διαμορφωτών γνώμης, δηλαδή των διαμορφωτών του αντιληπτικού συστήματος του έλληνα - και όχι μόνον αυτό αλλά και το Κοινωνικό Μοντέλο ως οργανωμένο σύνολο. Εδώ, επί εφαρμογής του Τρίτου Μνημονίου, όλα κατακερματίζονται για να εξαφανιστεί το ζήτημα (ζωτική ανάγκη) της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και το πολιτικό αποκτά - όπως έγραφα τις προάλλες - εξεπιτούτου συνδικαλιστικό, χαρακτήρα, με την κυβέρνηση να συνδικαλίζεται ως προς το κουαρτέτο αντί να πολιτεύεται.
Και η σύγχυση επεκτείνεται για να κυριεύσει τα πάντα και τους πάντες στο Ελληνικό Βασίλειο της Σύγχυσης, με κυβερνητικούς μάλιστα πολιτικούς να μην ντρέπονται και με θράσος να λένε «να μην χάσουμε τη μεγάλη εικόνα»! Η «μεγάλη εικόνα» είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση, αγαπητοί μου, που αποτέλεσε το κεντρικό, ενοποιητικό στοιχείο στο αφηγηματικό δίχτυ που ξεδίπλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανέλθει στην εξουσία. Μιλάς σήμερα για μεταρρύθμιση στου Ασφαλιστικού, αλλά όχι στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου σχεδίου για παραγωγική ανασυγκρότηση: όχι στο πλαίσιο μιας σαφούς «μεγάλης εικόνας», αφού προτιμάς αυτήν τη μεταμοντέρνα έκφραση που συνειδητά διατηρείς κενή περιεχομένου! Άρα, δεν είσαι πολιτικός, είσαι πολιτικάντης!
Το Ασφαλιστικό δεν είναι ιδέα, είναι πρότζεκτ. Ένα πρότζεκτ που αν δεν ενταχθεί αρμονικά στο πρότζεκτ μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης, έχοντας ως αναφορά μια συγκεκριμένη πολιτική ιδέα, είναι ένα τυφλό εγχείρημα που θα συμβάλει στην περαιτέρω κοινωνικοοικονομική απορρύθμιση και αποτελμάτωση με πραγματική, αλλά άρρητη αρχή την «δικαιοσύνη στη φτώχεια».
Η «δικαιοσύνη στη φτώχεια», δεν είναι προοδευτική αριστερή ιδέα, είναι είτε συντηρητική αριστερή, είτε φασιστική. Ο προοδευτικός άνθρωπος δεν μισεί τον πλούτο, αποστρέφεται τον πλουτισμό – και αυτό έχει να κάνει με το Παραγωγικό Μοντέλο και την αντίληψη των Παραγωγικών Σχέσεων. Ο προοδευτικός σχεδιάζει το Κοινωνικό Μοντέλο στη βάση ενός παραγωγικού πρότζεκτ με αρχή την «δικαιοσύνη στον πλούτο» και αυτό δεν αρέσει ούτε στον συντηρητικό, ούτε στον νεοφιλελεύθερο. Γιατί; Μα επειδή και οι δύο δεν θεωρούν το πλούτο κοινωνικό αγαθό. Έτσι με έναν ψυχωτικό τρόπο, μια διαταραχή δηλαδή, καταλήγουμε η φτώχεια και όχι ο πλούτος να θεωρείται κοινωνικό αγαθό για «αναδιανομή»! Σε αυτό κατατείνει ο τρόπος που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διαπραγματεύεται την μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού.
Χωρίς σχέδιο παραγωγικής αναδιάρθρωσης καμία απολύτως μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Δεν έχει καν οικονομική έννοια πλην της στενά λογιστικής σε εφήμερη βάση. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όσοι προσπαθούν να την αναστρέψουν δεν κάνουν πολιτική αλλά -είπαμε- ψευδο-συνδικαλισμό. Και έτσι, αφού διασκεδάσαμε με την έννοια της «δημιουργικής ασάφειας» στις διαπραγματεύσεις, η οποία κάθε άλλο παρά για γέλια ήταν, θα συμβιώσουμε με την ανασφάλεια που προκαλεί η μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό σε ένα Βασίλειο της Σύγχυσης, όπου «μεγάλη εικόνα» είναι η κενή παραγωγικού περιεχομένου εικόνα! Η σύγχυση καλλιεργείται εκεί όπου η παραγωγική στρέβλωση κυριαρχεί και κανείς δεν ενδιαφέρεται να την αντιμετωπίσει.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το