ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ η μεταδοτική ασθένεια της μελαγχολίας (blue monday)

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Σήμερα θεωρείται η χειρότερη μέρα, γεμάτη από κατάθλιψη. Η "blue Monday" έρχεται κάθε τρίτη Δευτέρα του χρόνου και έχει επιλεχθεί αυτή, εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων που μεταξύ μας δεν είναι και τόσο λάθος. Και σα να μην φτάνει αυτό, η μελαγχολία δεν είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Ακούγεται υπερβολικό ή φαντασιόπληκτο, όμως είναι γεγονός πως η συναισθηματική διάθεση ενός ανθρώπου μπορεί να επηρεάσει αυτή του πλησίον του. Είναι κάτι σαν το σύνδρομο του χασμουρήματος το οποίο επηρεάζει με τη μορφή “ντόμινο” όλους τους παραβρισκόμενους σε έναν χώρο.

Έχετε βιώσει μία περίπτωση στην οποία βρίσκεστε σε ένα περιβάλλον στο οποίο επικρατεί μια παγωμένη ησυχία με ένα μουντό κλίμα και τελικά καταλήγει να επηρεάσει και εσάς, βυθίζοντάς σας σε μια προσωρινή κατάθλιψη; Αντίστοιχα, όσο άσχημα κι αν νοιώθει κανείς, η μετάβασή του σε ένα περιβάλλον ευθυμίας θα τον επηρεάσει σίγουρα μεταδίδοντας του κύματα θετικής ενέργειας.

Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω επιστημονικά το φαινόμενο, οπότε θα συνεχίζω με μερικά παραδείγματα ακόμα μέχρι να ταυτιστείτε μαζί μου. Γενικεύοντας το θέμα ας μιλήσουμε για τη μιζέρια. Σας θυμίζει κάτι; Σίγουρα ναι! Εδώ και χρόνια όλοι οι έλληνες παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά της και από έξω καρδιάς δείχνουν όλοι απογοητευμένοι και με κακή ψυχολογία. Από προσωπική εμπειρία έχω παρατηρήσει άτομα που δεν επηρεάστηκαν ιδιαίτερα από την οικονομική κατάσταση στην τσέπη τους κι όμως η συμπεριφορά τους εναρμονίστηκε με το κοινό σύνολο. Γιατί; Μα είναι φυσικό. Όταν όλοι γύρω σου έχουν αλλάξει, όταν όλοι διαμαρτύρονται και η ψυχολογία τους έχει φόντο ένα ατελείωτο μοιρολόι, τότε ακόμα και ασυναίσθητα τα συμπτώματα γίνονται μεταδοτικά. Και στο τέλος; Βλέπουμε μια Ελλάδα… καημένη! Σε καημό δηλαδή.

Και όπως έγραφα εξ αρχής, το συναίσθημα είναι μεταδοτικό είτε μιλάμε για μια παρέα, είτε για έναν ολόκληρο λαό! Αν είναι όμως έτσι, τότε πως διορθώνεται; Δεν μπορεί όταν όταν όλοι φτάσουμε στο ναδίρ να μένουμε εκεί συμπαρασέρνοντας τους πάντες σαν μία λερναία ύδρα. Η απάντηση μπορεί να είναι τόσο απλή όσο και πολύπλοκη. Από ένα τυχαίο και ίσως μεμονωμένο ή περιστασιακό γεγονός που μπορεί να σκορπίσει την εφήμερη ή μόνιμη χαρά μέχρι το αποτέλεσμα μίας προσπάθειας, κάποιας θυσίας ή εργασίας που επιτέλους επέφερε καρπούς. Η θεωρία μπορεί να εφαρμοστεί κάλλιστα στον πατέρα ανήλικων παιδιών που επιτέλους βρήκε δουλειά, όσο και και σε μία νέα πολιτική που εν καιρώ θα φέρει το τέλος της λιτότητας (λέμε τώρα).

Ίσως είναι δύσκολο, ίσως είναι μακριά, όμως έχουμε χρέος να επιμείνουμε, με όσο το δυνατό περισσότερα αποθέματα ψυχολογίας μας έχουν απομείνει. Υπομονή έλληνες! +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ